COR building – Miami

COR toren in Miami

In 2010 werd in Miami, Florida, een nieuwe architectuur voorgesteld die de skyline in Miami moet veranderen.  Niet visueel, maar vooral op vlak van duurzaamheid.

Oppenheim architecture and design, een architectenbureau uit Miami kwam zelf met dit project naar boven. Het concept bestaat uit een nieuwe wolkenkrabber van 122m hoog en zou een mix moeten worden van architectuur, ecologie en design. De inrichting van het gebouw zal vooral bestaan uit residentiele woningen, parkings en kantoorgebouwen.

Het is niet de hoogste toren, maar wel de uniekste in zijn soort. Het gebouw werd ontworpen met het oog op duurzaamheid. Het bezit enkele unieke elementen die het een uiterst duurzaam project maken, met het oog op de toekomst.
Hopelijk zullen architecten in de toekomst leren uit dit concept, en ideeën van het Cor gebouw overnemen.

Duurzaamheid

Windturbines in het COR gebouw

Zoals we eerder al zagen in het Afrikaanse Centurion Symbio City, worden ook hier enkele windturbines in het gebouw weggewerkt. Het mooie aan het Cor building is dat ze vrij onopvallend zijn en deel uitmaken van het design.

Niet enkel de windturbines maken het gebouw erg duurzaam, ook het design bevat een leuke eigenschap. De cirkels die het design van het gebouw zo opvallend maken, dienen ook als natuurlijke koeling in het warme klimaat van Miami. De cirkels zijn helemaal bovenaan in het gebouw ook het frame voor de windturbines, waardoor ze onopvallend mee in het geheel worden opgenomen.

Naast windturbines en natuurlijke koeling is er natuurlijk ook rekening gehouden met allerlei natuurlijke bronnen van energie. Zo zijn er zonnepanelen geïnstalleerd op het dak, en ook zonneboilers om water op een natuurlijke manier te verwarmen.

Tuin boven op de COR toren

Op de bovenste verdieping is ook een tuin geïnstalleerd. Deze zorgt niet enkel voor een natuurlijke isolatie van het gebouw, maar ook voor het groener imago en een rustieke sfeer van het COR building.

Het gebruik van energie is ook zorgvuldig uitgedokterd. De verlichting bestaat uitsluitend uit LED-verlichting, WC’s werden ontworpen zodat er zo weinig mogelijk water verbruikt wordt, regenwater wordt gebruikt in niet-drinkbare watercircuits, enzovoort.

Ook opvallend is de manier waarop nagedacht wordt over de bouwmaterialen. Zo is het glas duurzaam door enkel gebruik te maken van gerecycleerd glas. Ook de stenen, die gebruikt worden voor de afwerking en het design, zijn duurzaam doordat ze uit lokale steengroeven worden gedolven. Dit bespaart op vervoerskosten, maar ook op CO2-uitstoot. (Het zijn de details die het verschil maken!)

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Vogelneststadion – Peking

Olympische Spelen

3D model van het vogelneststadion in Peking

De Olympische spelen zijn steeds een hoogtepunt voor architecten. Om de 4 jaar krijgt een nieuwe stad de kans om zich te tonen aan de wereld. Elke stad probeert zich hier dan ook steeds van zijn beste kant te laten zien, vaak met zeer impressionante architecturen en infrastructurele werken. Eerder op deze blog verscheen zo ook al het Maracana stadion, dat gebruikt zal worden voor de Spelen in 2016 en ook het King’s Cross station, dat verbouwd werd voor de Olympische Spelen van Londen in 2012. 4 jaar voor de spelen in Londen, verzamelden topsporters uit alle hoeken van de wereld , in Peking, meer bepaald in het vogelnest stadion, of het nationaal stadion van Peking.

Architect

Architectenbureau Herzog& De Meuron uit Zwitserland kreeg de opdracht toegewezen om dit stadion te bouwen. De hoofdarchitect was Li Xinggang en het design werd mee bepaald door Ai Weiwei, een ondertussen wereldwijd bekende Chinese kunstenaar. Architectenbureau Herzog& De Meuron had de nodige ervaring in het bouwen van stadions aangezien ze een jaar voor de werken in Peking reeds begonnen waren met de bouw van de nieuwe Allianz Arena in Berlijn (het voetbalstadion van Bayern Munchen).
De werken begonnen in 2003 en eindigden op 28 juni 2008, slechts een maand voor de start van de Spelen in Peking.
Het stadion is 330m lang, 220m breed, 69m hoog en bood plaats aan 100.000 mensen tijdens de spelen. Later werd het aantal zitjes teruggebracht naar 80.000.

Architectuur

Een van de eerste designs voor het stadion

De hoofdarchitect, Li Xinggang, stelde de traditionele Chinese cultuur als uitgangspunt. Hiervoor haalde hij inspiratie uit Chinese vazen en keramieken. Dit bouwwerk moest ook weer een eyecatcher zijn naar de buitenwereld. China wou zich tonen als modern land met moderne architecturen (zie ook het National Centre for the Performing Arts). Daarom bedachten ze een poreuze structuur, die veel weg heeft van een vogelnest.

Dragende krachten in het stadion

Het stadion bestaat eigenlijk uit 2 aparte delen. Enerzijds is er het stadion zelf, dat vooral door de rode en witte stoeltjes. Anderzijds is er de constructie van schuine strepen, die willekeurig door elkaar lopen. Dit is het meest opvallende aan het gebouw en geeft het de looks van een vogelnest.
De buitenste constructie werd oorspronkelijk gebouwd om steunpilaren voor de dakconstructie te ondersteunen. De willekeurige lijnen in het gebouw zouden de echte dragers van het dak verbergen. Echter, het dak, dat vereist werd in het originele design kwam er nooit. Dit kwam door de instorting van terminal 2 in de Charles De Gaulle luchthaven te Parijs. Hierdoor werden de plannen voor elk groot project in China herbekeken en hertekend, waardoor het schuivende dak niet in het finale project zit.

Post- Olympische tijden

Vogelneststadion

Hoewel dit een prachtig stadion is, mist het momenteel volledig zijn doel. Doordat het stadion enorm duur is om te onderhouden (8miljoen euro  per jaar), word het ook nauwelijks verhuurd. De Chinese regering bedacht daarom enkele concepten die het stadion een 2^e leven konden geven. Zo was er een plan om een hotel en winkelcentrum te bouwen in het stadion, maar door een gebrek aan investeerders ging dit niet door. Momenteel kan je voor 6,5 euro rondlopen in het stadion, of met een segway rijden over de 100m waar Usain Bolt zijn wereldrecord vestigde. Sinds 2009 kan je ook over een loopbrug over het stadion lopen.

Het is nog maar de vraag of het stadion nog lang zal bestaan. De corrosie aan het gebouw gaat sneller dan verwacht, en ook de hoge investeringen om het gebouw te onderhouden wegen niet op tegen de weinige concerten die er gegeven worden, of de inkomsten die gegenereerd worden aan toeristen.

Fun Facts

• In totaal werkten er 17.000 medewerkers mee aan het bouwen van het stadion. 10 werknemers lieten daarbij het leven, maar volgens de Chinese overheid waren dit er maar 2. (U kiest zelf welk cijfer u gelooft)
• Het budget werd oorspronkelijk vastgelegd op 500miljoen euro, maar werd teruggeschroefd tot 300 miljoen euro, nog een reden waarom het schuivende dak er nooit kwam.
• Het stadion is ontworpen om aardbevingen met een sterkte van 8 op de schaal van Richter aan te kunnen.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

National Center for the Performing Arts – Peking

Over het grootste ei ter wereld

Constructiesite van het grootste ei ter wereld.

China heeft een zeer lange en mooie geschiedenis. Vele jaren was het een van de machtigste en invloedrijkste volkeren ter wereld. In het historisch centrum van Peking, de hoofdstad van China, kan je nog veel invloeden uit de traditionele geschiedenis van China terugvinden. Het Tienanmen- plein en de verboden stad zijn hier uitstekende voorbeelden van. Toch is hier sinds 2005 een bouwwerk bijgekomen dat weer compleet in het rijtje van moderne architectuur mag aansluiten.
Eerder op deze blog besprak ik al het Opera House in Sydey, nu komt in datzelfde genre het National Centre for the Performing Arts op deze blog.

Het ei

Het ei

Het was de franse architect Paul Andreau die de opracht kreeg om een nieuw theater te bouwen voor de Chinese overheid. Het was vanaf het begin zijn doel om een modern bouwwerk in de Chinese hoofdstad neer te poten. Dit om het belang van China aan te tonen, en om te benadrukken dat China nog steeds bij de modernste landen ter wereld behoort.
Daarom bedacht Andreau ‘het ei’. Dit bouwwerk is een halve bolvormige ovaal, omringd door een artificieel meer. Van op elke plek rond het gebouw,zorgt de weerspiegeling van het gebouw in het meer voor het volledig beeld, dat sterk op een ei lijkt.

Architectuur

National Theatre for Performing Arts Peking

Het halve ei heeft een breedte van 212m, en is ruim 144m lang. Het hoogste punt van de koepel bevindt zich op 46m hoogte. Om het gebouw toch een iets specialere touch te geven, maakte de architect gebruik van 2 verschillende bouwmaterialen om de koepel te bedekken. Enerzijds is de koepel bedekt met titanium platen, ongeveer in het midden van het gebouw snijden 2 golvende lijnen het gebouw, en wordt het middelste deel belegd met glas. Dit golvend vlak van glas symboliseert gordijnen, die we open doen om naar en theaterstuk te kijken.
Het meer dat rond het gebouw ligt, is er niet enkel om een visueel effect te creëren. Volgens de architect is het theater nu meer een cultureel eiland, omringd door water.
Omdat de toeschouwers niet graag nat naar het theater gaan, en omdat chinezen niet zo goed kunnen zwemmen, is er een tunnel gebouwd die onder het meer door loopt.

Kunst

De Operazaal

Binnenin het gebouw zitten maar liefst 3 zalen. Een operazaal, waar 2398 mensen naar kunnen kijken, een muziekzaal die 2017 stoeltjes telt, en een theaterzaal waar 1035 toeschouwers kunnen genieten van optredens van onder andere de Peking Opera.

Fun facts

De gang die naar de tunnel onder het meer leidt

• Het gebouw is nog tijdens de bouw, in 2004, herontworpen nadat en deel van terminal E2 in de luchthaven van Charles de Gaulle in Parijs instortte.
• Dit verhoogde de kost van het bouwwerk met ongeveer 70 miljoen euro
• Het totale kostenplaatje bedraagt ongeveer 400 miljoen euro
• Door het hoge prijskaartje, en de hoge onderhoudskosten, moet de Chinese regering elk jaar 60% van de kosten subsidiëren.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Special Topic – Urbex

Over een link tussen fotografie en architectuur

Fotografie en architectuur gaan hand in hand. Hoe vaak zie je wel niet een toerist met een knullig digitaal cameraatje, foto’s maken van spectaculaire gebouwen als het Vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren en de Taj Mahal. Veelal is het resultaat een zeer geslaagde vakant

Urbex in Dadipark

Het leuke aan Urbex is dat het vrijwel verborgen architecturen, op een zeer speciale manier op de gevoelige plaat kan vastleggen. Vaak maken ze gebruik van speciale filters, of wachten ze urenlang op de perfecte lichtinval om de verlaten architecturen te fotograferen.

Zoals de naam doet vermoeden, gaat het bij urbex om het bezoeken en fotograferen van meestal verlaten gebouwen in stedelijke gebieden. De urbex fotografen staan er om bekend met plezier zich op niet voor publiek toegankelijk verklaarde terreinen te begeven voor that one perfect shot. Dit is dan ook gelijk de schaduwzijde urban exploring: Het is verboden. Bovendien is het een gevaarlijke hobby; de kans bestaat dat bij het betreden van de gebouwen de vloeren verzakken, plafonds naar beneden storten of dat je er giftige stoffen aantreft. Daarnaast ben je niet de enige die de bewuste plek komt verstoren. De verlaten gebouwen zijn ook zeer geliefd onder historici, architecten, archeologen en – jawel – spookjagers.

Verlaten kasteel in Celles

Zeer in trek op dit moment bij urbex’ers is het Belgische plaatsje Doel, dat nabij Antwerpen ligt. Hier kun je aan de lopende band foto’s maken van verlaten huizen. Andere aangeprezen locaties zijn vervallen fabriekshallen, kastelen (zoals het kasteel van Celles in Henegouwen), ondergrondse tunnels, militaire domeinen, forten en verlaten pretparken (zoals het failliete Dadipark). In verlaten psychiatrische instellingen en ziekenhuizen staan soms nog de oude operatie-apparaten, de ziekenbedden, delen van de bezoekerseetzalen. Met de afbladderende verf en het overgebleven interieur heerst hier een bizarre, onheilspellende sfeer. Een sfeer die zich met het juiste licht prima op beeld laat vastleggen.

Psychiatrische ziekenhuizen

Begraafplaats gebouwd voor en door de psychiatrische patiënten

In het Limburgse Rekem, vlakbij de Nederlandse grens bevindt zich een oud psychiatrisch ziekenhuis dat in 1590 in opdracht van een adellijke familie werd gebouwd. Tijdens de revolutie in 1790 werd het gebouw omgetoverd tot een militair ziekenhuis en daarna werd het een opvanghuis voor daklozen en zedendelinquenten. Anno 1921 kreeg het kasteel van d’Aspremont-Lynden de functie van psychiatrisch ziekenhuis. Er werden een klein ziekenhuis en verschillende werkplaatsen bijgebouwd. In deze tijd was het heel normaal om psychiatrische patiënten uit de maatschappij te weren. Vaak had de familie alle banden met de persoon in kwestie verbroken en zodoende moest de patiënt de rest van zijn leven in deze instelling slijten. Bij het overlijden werden zij begraven op een kerkhof dat door de patiënten zelf werd onderhouden. In totaal liggen hier circa 1.750 patiënten  begraven. Tegenwoordig maakt de begraafplaats deel uit van het Nationaal Park Hoge Kempen en is daardoor voor iedereen vrij te bezoeken.

Verlaten psychiatrisch ziekenhuis in Beelitz- Heilstätten

Een van de bekendste Urban Exploring spots ligt in Duitse Beelitz, vlakbij Berlijn. Bij het idee van het rondlopen door een verlaten ziekenhuis, lopen bij de meeste mensen de rillingen over de rug. De ruimtes zijn immers gevuld met herinneringen aan ziekte, pijn en dood. De grimmigste sfeer vind je echter in het ziekenhuiscomplex Beelitz-Heilstätten. Oorspronkelijk was het een sanatorium, waar patiënten met tuberculose konden worden behandeld. Tijdens de eerste wereldoorlog werden de gebouwen omgebouwd tot een militair ziekenhuis waar Adolf Hitler en later ook DDR-dictator Erich Honecker werden verzorgd. Tevens was Beelitz-Heilstätten het toneel van een aantal moorden en dodelijke ongelukken.

Verlaten psychiatrisch ziekenhuis in Beelitz- Heilstätten

Direct na de Tweede Wereldoorlog kwam het complex in handen van de Russen, ook zij besloten het gebouw als militair ziekenhuis te gebruiken. Hierdoor was Beelitz het grootste Russische militaire ziekenhuis buiten de eigen landsgrenzen. Na de hereniging van Duitsland verloor het complex zijn raison d’être aangezien de Russen moesten vertrekken. Men ondernam een poging om het ziekenhuis te privatiseren. Helaas zonder succes en zo ligt het 200 hectare grote gebied er sinds 2000 als een spookstad bij. Tegenwoordig is het niet alleen een urbex trekpleister, maar ook een hotspot voor filmopnames. Zo zie je Beelitz-Heilstätten terug in de films The Pianist en Valkery en in Rammstein’s videoclip Mein Herz brennt.

Fun Facts

• Sinds het failliet van Dadipark, dicht bij Kortrijk, was het een zeer populaire plaats voor Urbex’ers (zie foto bovenaan en op de homepage). Intussen is heel de site al gesloopt en is het niet meer mogelijk voor urbex’ers om er foto’s te nemen.
• Het is aan te raden om steeds in (kleine) groepjes aan urbex te doen. Dit is omdat er vaak onvoorspelbare dingen kunnen gebeuren in verlaten gebouwen. (Safety First!)

Klik hier om terug te gaan naar het mi(nist)erie van architectuur

King’s Cross station – Londen

Over het station waar Harry Potter de trein nam

King’s Cross station

King’s Cross

Platform 9 3/4

Wie perron 9 ¾ zegt, denkt meteen aan Harry Potter. En aan de bekende ‘Zweinsteinexpres’ richting ‘Zweinstein’, Hogeschool voor hekserij en hocus pocus. Wat minder bekend is, is dat dit perron echt bestaat (of toch is nagebouwd) in het King’s cross station in Londen.
Het King’s cross station is gelegen in het Noordelijke deel van het centrum van Londen, en ligt vlak naast het Saint Pancras station, dat waarschijnlijk meer bekend is door de Eurostar verbinding met Brussel.

In 2005 werd Londen door het IOC verkozen tot gast stad voor de Olympische Spelen van 2012. Zo’n verkiezing gaat vaak samen met de verfraaiing van grote stadsdelen, en het opsmukken van publieke plaatsen. Een stad als Londen had natuurlijk zijn imago hoog te houden, dus ook hier begonnen ze direct met projecten die de stad moesten vernieuwen.

Een van deze projecten was het King’s Cross station. John McAslan kreeg het project toegewezen en samen met zijn collega’s tekende hij een concept uit dat bestaat uit 3 delen. Een eerste deel werd gerestaureerd, een tweede deel werd hergebruikt en een laatste deel werd nieuw aangebouwd.

Hergebruik

Maquette volledig project

Om de massale toestroom van toeristen voor de Olympische Spelen op te vangen, maar ook om de stad klaar te maken voor de toekomst, werd een oud deel van het station behouden. Mits enkele kleine verbeteringen werd het oude stationsgebouw opnieuw in gebruik genomen.

Restauratie

De grote hangar, die is gebouwd om de 10 sporen, en de 10 perrons droog te houden werd volledig gerestaureerd. De grote hangar bestaat uit 2 lange koepels, waarvan de glazen vernieuwd werden, de steunpilaren opgeknapt werden, en het dak met zonnepanelen belegd werd.

Nieuwe aanbouw

Het nieuw aangebouwde deel

Het is vooral het nieuw aangebouwde deel dat de aandacht trekt. Een gigantische dakconstructie, bestaande uit stalen pijpen en glas, overspannen een plein van ongeveer 7500 m². Deze constructie is de grootste overspanning van een treinstation in Europa. Met een lengte van 150m en een hoogte van 20m, is het ook niet mogelijk om hier als toerist naast te kijken.

Het plein biedt plaats aan verschillende winkels verspreidt over 2 verdiepingen. Op het gelijkvloers vind je onder andere  de ticketshop terug, op het 1^e verdiep is een loopbrug verwerkt, die over de volledige halve cirkel loopt, en verder loopt over de sporen. Dit maakt het voor pendelaars vlot mogelijk om snel van de stationshal naar eender welk perron te wandelen.

50.000.000 mensen

Computerschets van de overkapping

Op 19 maart 2012 werd het station officieel geopend. Met de verhoogde capaciteit streeft men hier een bezoekersaantal van 50 miljoen pendelaars na. Ter vergelijking: in 2012 had de vlieghaven van Zaventem ‘slechts’ 19 miljoen passagiers. Het King’s Cross station zal dus ongeveer 2,5 keer beter doen.

Fun Facts

Harry Potter winkel

• In het station is een Harry Potter winkel, waar men alle accessoires kan kopen
• Om de dagelijkse werking, en de doorgang van toeristen vlot te laten verlopen, zijn er werknemers in dienst genomen die foto’s nemen aan “Platform 9 ¾’
• In realiteit is ‘Platform 9 ¾’ gelegen tussen spoor 4 en 5, en dus niet tussen spoor 9 en 10 zoals in de film. Dit is omdat er geen perron is tussen spoor 9 en 10
• De opnames van de films werden  genomen in het station zelf

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Beer can house – Houston, Texas

Over een huis van bierblikjes

“I got sick of mowing the grass”

De tuin van Malkovisch

Het verhaal begon in 1968, Toen John het beu was om steeds zijn gazon te moeten maaien. Om dit taakje te vermijden bedacht hij een redelijk luie oplossing: de gazon weg doen. In plaats van stukjes gras verwerkte John allerlei materialen, zoals stenen, metaal of hout in stukken beton. Daarmee belegde hij zowel zijn voor- als achtertuin. Eens de hele tuin weg was, begon John zijn huis te bewerken…

Beer can house

Beer can house

Zo ontstond het ‘beer-can-house’ in Houston, Texas. Na zijn tuin gaf John zijn volledige huis een extra laagje gemaakt uit gerecycleerde bierblikjes.
John had verschillende redenen voor deze eigenaardige hobby. Na zijn tuin volledig weg te werken zocht hij een nieuwe bezigheid. Een bezigheid die hij terugvond in het bekleden van zijn huis. De aluminium laag gaf het huis ook een extra isolatie, waardoor John minder energieverbruik had, en John zijn huis een gewoon ook een beetje versieren. Wat aardig gelukt is met deze vele kleurrijke blikjes.

closeup van de versneden bierblikjes

Om zijn volledige huis in te pakken was John 18 jaar bezig. Hiervoor knipte hij eerst elk blikje in verschillende stukjes. Het onderste, en bovenste deel gingen eraf, en de cilinder verknipte hij tot een rechthoekig stukje aluminium. Het rechthoekig deeltje gebruikte hij vooral om de muren te bedekken. De bovenste en onderste delen gebruikte hij ook om slingers mee te maken (die een soort van muziek maakte wanneer het waait). In totaal heeft de man ongeveer 50.000 blikjes gebruikt om zijn huis te bekleden. 50.000 blikjes bier die hij trouwens zelf opdronk. (Al geeft hij toe dat ook zijn vrouw en buren het niet erg vonden om hierbij te helpen.)

Toerisme

Het huis werd intussen een enorme toeristische trekpleister voor Houston. Daarom besloot de lokale overheid het huis na de dood van John en zijn vrouw op te kopen. Samen met ‘The Orange Show Center for Visionary Art’ en enkele vrijwilligers restaureren ze het huis om de talrijke toeristen naar Houston te trekken.
Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn als ze niet ergens om geld vragen. Zo ook is toegang tot het huis betalend. Toeristen betalen 2 dollar om het terrein te betreden, en 5 dollar om ook binnen een kijkje te nemen.

Elke grote biermagnaat zou er van dromen om een huis bekleed te zien in aluminium blikjes van hun merk. Maar John was niet zo’n loyale klant. Hij gebruikte veel verschillende soorten, meestal zelfs het merk dat die week in promotie stond. Wat wil je, als je er 50.000 moet kopen?
Een kleine rekensom leert dat John ongeveer 14.500 dollar aan bier kocht om zijn huis te bekleden. (Dit is verrekend aan de prijs van het goedkoopste bier verkrijgbaar op de Belgische markt)

Fun Facts

Paviljoen van Jupiler (2008)

• Ook Jupiler bouwde ooit eens een huis uit gerecycleerd biermateriaal. In 2008, tijdens de 50^e verjaardag van “Expo 58” bouwden ze een paviljoen bestaande uit enkel bierbakken nabij het Atomium.
• Mensen die graag meehelpen aan de restauratie kunnen zich inschrijven op de nieuwsbrief, of een kijkje nemen op: http://orangeshow.org/
• In maart 2004 werd John Milkovisch uitgeroepen tot ‘man of the week’ door Spike TV, een zender van het Amerikaanse MTV.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Guggenheim museum – Bilbao

Over een scheef museum

Bilbao Guggenheim Museum

Spanje staat sinds lange tijd in de top-5 populairste vakantiebestemmingen van Belgen. Het grappige is dat we vrijwel altijd naar dezelfde plekken gaan: de kustlijnen, de Canarische Eilanden, Barcelona, de Balearen en in mindere mate Madrid en Valencia. Een stad die zich recent wat meer op de kaart heeft weten te zetten is Bilbao. Dat heeft voor een deel te maken door een architecturaal hoogstandje: het Guggenheim Museum.

Een vreemde plek voor een Guggenheim Museum

Guggenheim museum Bilbao

Bilbao is de grootste stad van de Spaanse regio Baskenland, de regio die direct associaties oproept met de terreurbeweging ETA. De afscheidingsbeweging strijdt sinds 1959 voor een onafhankelijk Baskenland en is verantwoordelijk voor een reeks bloedige aanslagen. Dit heeft zijn sporen nagelaten. Begin jaren tachtig was Bilbao een nietszeggende, in crisis verkerende industriestad. Het is verbazingwekkend dat juist deze stad één van de vijf steden ter wereld is met een eigen Guggenheim Museum.

De Baskische regering wilde begin jaren negentig Bilbao van zijn negatieve imago af. Dat in dezelfde periode de Salomon R. Guggenheim Foundation op zoek was naar een nieuwe locatie om collecties te exposeren, was een zeer gelukkig toeval. De onderhandelingen om het Guggenheim naar Bilbao te krijgen liepen in het begin vrij stroef. Mede door een subsidie van  166 miljoen euro wist Bilbao de fondsbeheerders dan toch te overtuigen. In 1991 werden bouwcontracten getekend en in 1997 werd het museum door Koning Juan Carlos I officieel geopend.

Computerbarock

Een van de oorspronkelijke schetsen

Het Guggenheim Museum is een kunstwerk op zich door de deconstructivistische vormgeving. Het bouwwerk bestaat uit een verzameling willekeurig bij elkaar geplaatste vlakken en verwrongen lijnen die samen de indruk wekken dat de constructie ieder moment in elkaar kan zakken. De Canadese architect Frank Gehry (ook bekend als de architect van het Dancing house) ontwierp het welvende gebouw eerst, op ouderwetse wijze, met de hand. Hij liet zich in dit proces onder meer inspireren door de film Metropolis van Fritz Lang en de beeldhouwwerken van Brancusi. Daarna gaf hij zijn tekeningen door aan zijn medewerkers, die het vervolgens met computerprogramma’s bewerkten en verbeterden. In die zin is het meesterwerk van Gehry een mooi voorbeeld van computerbarok –welvende architectuur die met behulp van digitale technieken wordt ontworpen.

Computerbewerking oorspronkelijke schets

Nadat het ontwerp was goedgekeurd, verrees in een mum van tijd een glazen en kalkstenen futuristisch bouwwerk met een bijna verblindende titanium coating. Het gebouw heeft een oppervlakte van 24.000 vierkante meter, waarvan 11.000 vierkante meter als expositieruimte in gebruik is. Het hart van het museum bestaat uit een 50 meter hoog atrium van waaruit je de expositieruimtes kunt bezoeken. De ruimtes zijn georganiseerd in drie etages die met elkaar verbonden zijn met een systeem van aan het plafond opgehangen wandelpaden, glazen liften en traptorentjes.

Binnen en buiten

“Mama”

In de negentien verschillende kunstzalen vind men naast de vaste collecties bestaande uit kunstwerken van Dalí, Magritte, Picasso en Warhol ook tijdelijke exposities. Zo hing in een van de ruimtes een grote tentoonstelling van de architect Frank Lloyd Wright, de man achter het ontwerp van het Guggenheim in New York. Hoewel je voor het ‘kleine’ bedrag van elf euro de hele dag binnen kunst kunt bewonderen, zal elke local je zeker aanraden om ook een rondje rond het gebouw te maken. Op alle vier de hoeken van het museum wordt door fascinerende beelden de wacht gehouden. Op een hoek kijkt een tien meter hoge metalen spin ‘Mama’ van Louise Bourgeois op het museumpubliek neer. Mijn favoriet staat echter bij de ingang: de twaalf meter hoge en met bloemen bedekte Puppy  van Jeff Koons.

“Puppy”

Fun facts

• Sinds de opening van het Guggenheim Museum ziet Bilbao het aantal toeristen elk jaar ongeveer met 6 procent stijgen
• Het Guggenheim in Bilbao heeft als bijnaam de Zilveren Artisjok
• Een paar dagen voor de opening van het museum werd ontdekt dat drie als tuinmannen verklede ETA-terroristen bezig waren een bom in het kunstwerk “Puppy” te verstoppen
• Er zijn 2,000 stroomketens, 1,375 voedingskasten en meer dan 80 dimpanelen in het museum nodig om de expositieruimtes van het juiste licht te voorzien
• Het museum had ook een stevig prijskaartje: 89 miljoen dollar.
• De software gebruikt voor het ontwerpen van het museum was oorspronkelijk bedoeld voor de bouw van Franse Mirage-straaljagers

Klik hier om terug te keren naar het Mi(ni)sterie van architectuur

Apple store – New York

Over een winkel die nooit sluit

Manhattan, het walhalla van grote wolkenkrabbers, financiën, mensen in maatpakken en nutteloze jobs. Maar ook het walhalla van alle grote bedrijven ter wereld. Elk zelf respecterend bedrijf heeft wel een eigen kantoorgedeelte, een eigen verdieping of zelfs een eigen wolkenkrabber. Denk maar aan het Chrysler building, the New York Times building, het General Electrics building, Bloomberg building of de wolkenkrabbers van Donald Trump.
Net als deze grote bedrijven heeft ook Apple een eigen gebouw…

Glazen kubus

Apple Store 5th avenue

Omgeven tussen de hoge wolkenkrabbers kom je op 5^th avenue (op de Zuidoostelijke hoek van Central Park) het gebouw van Apple tegen. Geen metershoog gebouw, maar een simpele glazen kubus. 10 meter hoog, 10 meter breed en 10 meter diep. That’s it.
Zoals de meeste Apple advertenties, het “Less is more”- principe hanteren, zo hanteert Bohlin Cywinsku Jackson, de architect van meerdere Apple stores, ditzelfde principe toe in de winkel op 5^th avenue. Het enige dat opvalt is het centraal gehangen Apple-logo, buiten dit is er niets, … enkel glas.
Net doordat het zo’n kleine winkel is, valt hij op tussen de grote mastodonten.
Gelukkig is de winkel zo klein niet. De 10x10x10m grote kubus is slechts een ingang tot een winkel die onder het grondniveau ligt. Eens je de kubus binnen wandelt, heb je een trap die rond de ronde lift wentelt. Enkele meters lager kom je dan aan in een Apple winkel waarvan je ogen open staan.

Interieur

Wenteltrap en lift in Apple store

Een grote oppervlakte, met een massa aan mensen. Strakke tafels waarop om de halve meter een Macbook ligt, met daartussen steeds een Ipad. Ook binnenin wordt dus niet afgeweken van het less is more-principe. Een strak design, een overzichtelijk geheel en maar 2 verschillende producten per tafel. Ook nergens een kassa te bespeuren… elke tafel is een kassa. Door middel van een chipkaart kan elke werknemer, waar dan ook, een kassa uit de tafel toveren. De consument komt dus niet naar de kassa, maar de kassa staat bij de consument.

Interieur Apple Store

Een strategie die lijkt te werken. Tijdens mijn bezoek aan deze winkel kwam er regelmatig een verkoper met een tiental dozen Ipads tevoorschijn. Genoeg verkopers daar trouwens! Een medewerker vertelde dat er op elk moment van de dag minsten 200 werknemers aanwezig waren. Het leek me erg veel, maar als je snel een blik door de winkel wierp vielen de blauwe truien van de verkopers wel op.

Populair

Het hoeft niet gezegd worden dat Apple enorm populair is in New York. Elke burger die zich het kan betalen loopt er rond met een Iphone, het is een verlengstuk van hun lichaam geworden. Geen Samsung, geen Nokia, enkel Apple.
Net omdat het zo populair is zijn er meerdere Apple stores in New York. De 2^e grootste, bevindt zich in het Grand Central Station, een plek waar dagelijks duizenden mensen voorbij wandelen op weg naar hun werk, of om over te stappen op een andere metro. Ook hier is het design van het interieur gelijkaardig aan dat van de winkel op fifth avenue.

Fun Facts

• De Apple store op fifth avenue is sinds zijn opening op 19 Mei 2006 nog nooit gesloten geweest. Zelfs op feestdagen zoals Kerstmis of Nieuwjaar is de winkel open. Ondertussen is de winkel dus bijna 8 jaar aan een stuk open!
• Geen internet op je hotel in New York? Ga dan zeker langs in een Apple winkel. Deze zijn altijd open, het kost je niets, en je bent zeker niet de enige die enkel in de winkel is voor zijn mails te checken!
• Tijdens de lancering van een nieuw Apple product staat er gegarandeerd een lange rij mensen die er uren staan aan te schuiven. Apple zorgt ook hier dat de klanten tevreden zijn door het aanbieden van drank en koekjes.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Disney World – Florida

Over een magische architectuur

We houden allemaal van Disney-films, of we hebben er op z’n minst toch enorm van genoten. Als kind, als puber of zelfs als volwassenen. Disney-films zijn zo populair dat ze wel voor iedereen op deze planeet een film kunnen aanbieden dat hen aanspreekt.
Sommige mensen hebben zelfs al eens het geluk gehad om een van de Disney-pretparken te bezoeken. Het meest gekende voor ons is natuurlijk dat in Parijs, maar het originele pretpark ligt in Florida.

Marketing

Micky Mouse- logo

Als student digitale marketing en communicatie ben ik al snel aangesproken door de fantastische marketing die Disney doet. Het hele plaatje klopt. Het doel van Disney is om de magie tot bij jou te brengen dit doen ze enerzijds met hun films, maar anderzijds door de ongelooflijk hoge servicegraad die ze aanbieden. Gelukkige bezoekers is dan ook hun belangrijkste uitgangspunt.

Een deel van deze klantentevredenheid zit vooral in het design van het pretpark. Mooie, opvallende kleuren, perfect afgewerkte boompjes,  gras tot op de millimeter nauwkeurig geknipt, nergens uitgespuwde kauwgoms, interactie met echte Disney-personages… de natte droom van elke marketingdirecteur.

Ook de gebouwen in de parken zijn gebouwd met het oog op een optimale klantentevredenheid.
De architecten voor alle Disney-gebouwen zijn daarom allen internationaal gerenommeerd en hebben reeds jaren ervaring. Al de gebouwen die zij  ontwerpen moeten passen in het verhaal. Ze moeten allen hetzelfde design hebben, en ze moeten ook nog eens allen een functioneel doel hebben.

Netwerk van gangen

Netwerk van gangen onder Disney World

Het meest opvallende, op architecturaal niveau, is het netwerk van gangen dat onder Disney world ligt. Onder het park is een netwerk van onzichtbare gangen aangelegd voor werknemers van het park. Hierin rijden ze met fietsen, golfkarretjes of wandelen ze van de eene uiteinden van het park, snel en efficiënt naar de andere uiteinden. Het idee hiervoor kwam van Walt Disney zelf. Hij was ooit in een themapark, en zag de animatiefiguren ongegeneerd door delen van het park lopen waar ze totaal niet hoorden. Om de magie niet verloren te laten gaan bedacht Walt dit systeem. De in- en uitgangen van deze gangen liggen natuurlijk zeer goed verborgen. Het zou niet passen binnen de strategie van Disney om zichtbaar te maken waar de animatiefiguren vandaan komen, of waar ze heen gaan. Want ook dit is part of the magic!
Nog een leuke aanvulling hierop is dat het netwerk van gangen eigenlijk niet onder het park is gebouwd, maar dat het park boven het netwerk is gebouwd. Het is maar hoe je het interpreteert natuurlijk, maar het volledige park ligt 4m boven het grondniveau. De gangen liggen dus op de gelijkvloers, het park is opgebouwd op de eerste verdieping.

Kasteel

Een van de meest prestigieuze symbolen van Disney is natuurlijk het sprookjeskasteel. Voor elke film begint komt het al feeëriek in beeld, maar ook in Disneyland maken ze hier iets magisch van.
Wat bekend is als ‘het kasteel van Assepoester’ is gebaseerd op een reeks andere echte kastelen, waaronder Slot Neuschwanstein, uit het Duitse Beieren.
De top van het kasteel is 58m hoog, maar toch hebben de architecten alle moeite gedaan om het gebouw groter te laten lijken. De lichte witte en grijze kleuren doen het groter aanvoelen, maar ook zijn de torentjes bovenaan het kasteel groter gebouwd dan de lager gelegen torentjes. Dit creëert een optische illusie waardoor het totale kasteel groter lijkt.
Het kasteel is gebouwd uit ijzer, en afgewerkt met betonplaten en glasvezel. Op dit beton is ook echt bladgoud aangebracht, om het nog magischer te laten lijken.
In totaal bestaat het kasteel uit 27 torentjes. Dit moet het mogelijk maken voor de bezoekers om van overal uit het park, zoveel mogelijk torentjes te zien. Zo blijft het een consistent Design hebben, en lijkt het even magisch vanuit elk standpunt.

Kasteel van Assepoester

Fun Facts:

• Op elk uur van de dag, 365 dagen per jaar schijnt de zon wel ergens op een Disney-park. Als het niet in Florida is, dan is het wel in Parijs, Tokyo, Hongkong of Shanghai.
• Intussen zijn er in het Disney-park in Florida al 3 baby’s geboren
• In Disney World is het mogelijk om te overnachten in het kasteel van Assepoester
• Na de aanslagen op het World Trade Center in New York, werd er een vliegverbod boven Disney World uitgevaardigd

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Opera House – Sydney

Over een sinaasappel in architectuur

Opera House Sydney by night

Een blog over architecturale (meester)werken zonder een artikel over het Opera House in Sydney is als een croque-monsieur zonder kaas. Dat kan gewoon niet. Zoals de Piramides van Cheops Egypte vertegenwoordigen, zo vertegenwoordigt het Opera House Australië. Samen met de Eiffeltoren in Parijs en de Sagrada Familia in Barcelona wordt ze tot de zeven nieuwe Wereldwonderen gerekend.

Onverwachte winnaar

Zijaanzicht Opera house Sydney, als vlaggen van zeilschepen

In 1952 maakte Joe Cahill, de toenmalige premier van New South West, bekend dat de regering op het Bennelong Point een opera wilde bouwen. Het  Bennelong Point was toen een loods voor trams, gelegen tussen de Harbour Bridge en de Royal Botanic Gardens. In 1956 werd er een internationale wedstrijd voor het beste ontwerp aangekondigd. 233 architecten uit 32 landen maakten een ontwerp, waaronder de Deen Jorn Utzon. Hoewel Utzon nog nooit in Sydney was geweest, gebruikte hij zijn liefde voor de zeilsport en havens om een gebouw te ontwerpen dat op een vloot zeilboten lijkt. Naar verluid schetste de Deen het gebouw inclusief alle wiskundige hoeken in één keer zonder gebruik van rekenmachine of meetlat. De eerste drie juryleden vonden de inzending van Utzon maar niks. Het vierde jurylid Eero Saarinen zag in het ontwerp de potentie van een icoon en overtuigde de anderen van Uzton’s ontwerp.

Een sinaasappelschil als oplossing

De bouw van het Sydney Opera House begon in mei 1959 en zou in drie fasen gebeuren. Eerst zouden de plateaus gemaakt worden, daarna de schelpen en tot slot de gevelbekleding en de glazen wanden.  Het ontwerpen van de constructie bleek al gauw vele malen eenvoudiger dan het bouwen ervan. Het grootste probleem zat in de bogen. In het ontwerp waren ze niet geometrisch en herhaalden ze zich niet volgens een vast patroon. Toen Utzon zijn zoontje een sinaasappel zag pellen vond hij de oplossing om het geheel constructief toch mogelijk te maken. Hoe je een sinaasappel ook schilt, de geometrische vorm van de schillen blijft altijd gelijk. Een virtuele bol met een doorsnede van 75 meter werd zo het figuur van waaruit de ‘zeilen’ werden afgeleid. De halve bogen in Sydney zijn dus eigenlijk gebaseerd op… het schillen van een sinaasappel.

Het dak van het Sydney Opera House bestaat uit hoofdschelpen, laterale schelpen en ventilatieschelpen. De schelpen werden opgebouwd uit geprefabriceerde ribben die met kabels aan elkaar geregen werden. Daarna werd het geheel samengeperst tot een boog. In de ruimte tussen de ribben werden keramische deksels geplaatst. Het koste Utzon twaalf maanden om de gewenste tegels voor zijn dak te vinden. Speciaal uit Zweden werden 1.056.000 geglaceerde granieten dakplaten geïmporteerd. Omwille van meningsverschillen over het interieur en de glazen wanden, heeft Utzon de laatste constructiefase niet meer kunnen meemaken. De Deen heeft het gebouw daarna nooit meer gezien.

Toerisme

14 jaar na aanvang van de bouw en met een uiteindelijke projectkost van 102 miljoen dollar, werd het Sydney Opera House in 1973 door Queen Elizabeth II geopend.  Sindsdien is met 8,2 miljoen bezoekers per jaar een van ’s werelds drukstbezochte centra voor de uitvoerende kunsten. Al de toeristen zijn direct en indirect goed voor een contributie van 1 miljard dollar  aan de Australische economie en het behoud van 12.000 banen. Per week worden er in de 7 concertzalen meer dan 40 verschillende shows opgevoerd. Mocht je niet zo van de uitvoerende kunsten zijn, dan kun je altijd nog deelnemen aan een van de vele rondleidingen in het gebouw.

Fun Facts

Binnenzijde in een van de concerthallen

• De totale energieconsumptie van het Opera House komt overeen met een stad van +- 25.000 inwoners
• Het Concert Hall Orgel is met 10.154 pijpen het grootste mechanische orgel ter wereld
• Paul Robeson was de eerste persoon die er ooit optrad. Hij klom op de steiger en zong Ol’ Man River voor de bouwvakkers die net hun middagpauze hadden.
• Arnold Schwarzenegger won hier de finale van het Mr. Olympia bodybuilding toernooi in 1980
• Een beetje pretentieus zijn de Australiërs wel: Het Sydney Opera House heeft zijn eigen opera met de naam “Eighth Wonder”
• Utzon won, net als Zaha Hadid (zie eerder artikel), een prestigieuze Pritzkerprijs.

Klik hier om terug te keren naar het Mi(ni)sterie van architectuur

Circuit Spa-Francorchamps

Over Formule 1 en architectuur

Michael Schumacher

Levende legende Michael Schumacher ligt sinds 29 december 2013 in een coma, na een skiongeluk in het Franse Méribel. Voor mij was, en is, Schumacher nog een van de iconen van de Formule 1. Dit inspireerde me dan ook om het circuit waar het voor hem allemaal begon, te bespreken.

Op 25 augustus 1991 debuteerde Schumacher op het circuit van Spa-Francorchamps, hij moest na enkele honderden meters wel meteen opgeven, na een defecte koppeling in zijn Jordan-Ford. Een jaar later pakte hij er zijn eerste F1 grote prijs binnen in zijn Benetton.

Schumacher was dol op Francorchamps, hij beschreef het als een van de mooiste circuits ter wereld. Ook huidig wereldkampioen Sebastian Vettel is lovend over het circuit. Hij vindt het een uitdagend circuit, waar je constant naar je limieten moet zoeken. Ook aanstormend talent Nico Hulkenberg is een grote fan van dit circuit, en is vooral overtuigd door de bochtencombinaties, en het natte weer dat we, spijtig genoeg, met zekerheid in België hebben.

Architectuur

Circuit Spa-Francorchamps

Wat maakt dit circuit nu zo speciaal? En waarom rijden de beste coureurs in de wereld zo graag op dit circuit? Het antwoord ligt in de architectuur van de baan.

Start

Eau Rouge van bovenaan

Eerst en vooral zijn de bochtencombinaties zeer speciaal. Het circuit start met een zeer scherpe (en trage) rechtse bocht, ook wel bekend als “La source”. Deze bocht komt uit in een lang recht stuk, alvorens bij “Eau Rouge” uit te komen. Dit is zonder twijfel een van de meest spectaculaire bochten in het circuit. De rijders komen met een hoge snelheid aan, om vervolgens een chicane te nemen die op een hellend vlak ligt. Voor de rijders is dit een enorme belasting om tegen zo’n hoge snelheid op een steil stuk te rijden. Na “Eau Rouge” komt het circuit alweer op een lang recht stuk, de “Kemmel straight” genoemd.  Deze bochtencombinaties, en lange rechte stukken maken het een plezier voor de rijders om er te rijden.

Snelle bochten

Overzicht bochten Spa-Francorhamps

Bochten zoals “Malmedy”, en “Rivage” die hellend naar beneden lopen, en snelle bochten zoals “Pouhon” , “Stavelot” en “Blanchimont”, maken het circuit nog leuker om op te rijden.

Busstop Chicane

Eens deze bochten achter de rug liggen is er nog de veelbesproken “Busstop Chicane” dit is een dubbele bochtencombinatie die gebouwd werd met de bedoeling de snelheid naar beneden te brengen. Deze werd aangelegd in een communautair moeilijke periode. De Vlaamse parlementariërs wouden geen geld vrijmaken voor het circuit, omdat dit niet eerlijk zou zijn voor het Vlaamse cricuit in Zolder. Daarom vroeg de Waalse regering geld voor een bushalte, en een opslagplaats voor strooizout. Dit geld kregen ze, waarna ze er het circuit mee vernieuwde en de bushalte  en opslagplaats bouwden op de openbare weg, die naast het circuit lag.

Hellingen

De unieke bochten maken het circuit ongetwijfeld een van de leukste ter wereld. Maar er is meer! Doordat het circuit in de Ardennen ligt is het niet helemaal vlak. Het hoogteverschil is zeker een pluspunt voor het circuit. Er zijn momenten in de race, waarop de rijders niet kunnen zien waar de bocht uitkomt, of enkel de lucht kunnen zien (“eau rouge”). Sommigen vinden dit gevaarlijk, anderen vinden dit dan weer de kunst van het F1-rijden.

Ardennen

Tegenwoordig proberen circuits zo uniek mogelijk te zijn, en vaak is de setting hierin belangrijk, denk maar aan de grote prijs van Singapore, die ’s avonds wordt gereden bij kunstlicht, de jachthaven van Monaco of het circuit in de straten van Valencia.
Het circuit Spa-Francorchamps is gelegen tussen naaldbomen, verscholen in de bergen, in de kleine dorpjes Spa en Francorchamps nabij Malmédy in de provincie Luik. Dit geeft het ook een unieke setting geeft.

(Not so) fun Facts

• De snelste rondetijd werd gereden door… jawel, Schumacher in 2002 (1’43”726) in een Ferrari
• Spa-Francorchamps is momenteel het langste circuit dat op de F1 kalender staat: 7,004km
• Een deense DJ maakte ooit een liedje (of iets wat er op lijkt) over Schumacher: DJ Visage
• Het circuit kende ook mindere tijden op 19 september 1960 gebeurde er een ongeval met dubbele dodelijke afloop: Chris Bristow en Alan Stacey kwamen om. De laatste door aanrijding met een vogel
• In België is er een streng verbod op tabaksreclame, daarom ging de GP in 2003 niet door. In 2004 werd een wet opgesteld die een uitzondering toeliet voor tabaksreclame tijdens de Grote Prijs.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Sint-Geertruiabdij – Leuven

Over een verstopt plekje in Leuven

Mi(ni)sterie van architectuur

De laatste dagen kreeg ik heel wat positieve feedback op deze blog. Hiervoor zou ik jullie allemaal graag willen bedanken. Het is echt fijn om te horen dat de artikeltjes aanslaan, en dat jullie er ondertussen iets mee bijleren. Het motiveert me dan ook om zo vaak mogelijk met een nieuwe architecturen af te komen, die jullie interesseren.

Een groot deel van de positieve feedback dat ik kreeg kwam uit mijn vriendenkring uit Leuven en omgeving. Om hen te bedanken ben ik op zoek gegaan naar een interessante architectuur in Leuven. Ik moet toegeven dat Leuven niet het centrum is voor hoogstaande architectuur, maar toch ben ik op een gebouw gestoten, niet ver van mijn kot in Leuven, waarvan jullie de geschiedenis of het bestaan nog niet af kennen: de Thiéry vleugel aan de Sint-Geertruiabdij.

Sint Geertruiabdij en Thiéry-vleugel

Ligging Sint Geertruiabdij

Voor wie Leuven een beetje kent, de Sint-Geertruiabdij is gelegen aan de halfmaartstraat, een zijstraat van de mechelsestraat. Deze straten zijn gelegen in de “ridderbuurt” een historisch stadsdeel in het noorden van Leuven.
De Sint Geertruiabdij is op zich niet zo bijzonder. Een mooie kerk, een rustig binnenplaatsje, een kabbelend riviertje en allemaal afgewerkt met oeroude kasseistenen. Wat me wel weet te boeien aan deze abdij, is de binnenplaats. Deze is vrij toegankelijk voor iedereen, maar is redelijk onzichtbaar voor de ‘gewone’ toerist.

Thiéry-vleugel, gebouwd uit puin uit WOI

Op deze binnenplaats is aan de westelijke zijde een rij residentiele woningen gebouwd. Althans, nu zijn het woningen. De abdij bestaat al sinds de 12^e eeuw, en kende doorheen de tijd vele voor- en tegenslagen. De meest recente tegenslag was de verwoesting door ‘den Duits’ in 1914-1918. Talloze bombardementen legden grote delen van de abdij in as, maar de abdij bouwde zichzelf weer op. Het was professor, kanunnik (een bestuurslid van de abdij) Armand Thiéry, die de westelijke vleugel eigenhandig heropbouwde. De bouwmaterialen voor de heropbouw van deze vleugel heeft Thiéry zeer goedkoop kunnen verkrijgen. Hij gebruikte namelijk enkel brokstukken die in de stad Leuven terug te vinden waren na de verwoestingen. Dit waren dan weer hardstenen die veel gebruikt werden in gebouwen tijdens de 16^e en de 17^e eeuw. Deze unieke combinatie van oude bouwmaterialen en (toen) moderne architectuur maken het een eigenaardige façade. Ook het interieur van de huizen is afkomstig van meubels die de bombardementen uit de eerste wereldoorlog overleefden. De westelijke vleugel van de abdij wordt nu ook wel eens ‘de Castel’ genoemd, maar officieel draagt het de naam van Armand Thiéry: de Thiéry-vleugel.

In 1981 werd de Thiéry vleugel gerestaureerd tot residentiele woningen. Dit was het werk van professor Paul Van Aerschot, een Leuvense architect en ex-docent aan de K.U.Leuven.

Fun Facts:

Sint Geertruikerk Leuven

• Thiery liet ook andere delen van de abdij ontwerpen, zo gaf hij onder andere de opdracht om de sacristie van de kerk te bouwen, de kapel te bouwen en het prinsenhof te bouwen.
• In de kerk wordt nog 3 maal per week een misviering gedaan: op zondagen om 11:15 op dinsdag en donderdag is er een ochtendmis, telkens om 8u.
• Aan de Sint-Geertruikerk is ook een stripbib, waar je strips kan uitlenen
• Ook voor scouts en gidsen is deze plek wel eens de moeite, aangezien het museum van de scouts hier gelegen is.
• Ook de Homo Turisticus vond de Thiéry-vleugel de moeite om eens te bekijken: Homo Turisticus in Leuven

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

De Piramides van Gizeh – Gizeh

Over de Piramide van Cheops

Over moderne Afrikaanse architectuur werd in een eerder artikel al wat meer uitleg gegeven. Maar de meeste (on)bekende architecturen uit het Afrikaanse continent zijn iets ouder.

Piramide van Cheops

Piramide van Cheops

De piramide van Cheops, ooit nog het hoogste bouwwerk ter wereld, is het enige van de 7 klassieke wereldwonderen dat vandaag nog bestaat. Gelegen te Gizeh, in het noorden van Egypte, trekt het jaarlijks miljoenen bezoekers en maakt het een belangrijk deel uit van het toerisme in Egypte. Natuurlijk is het niet de enige piramide in de buurt. Zo is het gelegen tussen 6 kleinere, en 2 grotere piramides. Volgens archeologen zijn de piramides enorme graftempels voor overleden koningen (zoals Cheops), maar andere spreken dit tegen omdat er geen schatten naast het lichaam werden gevonden.

Wiskunde

Viualisatie van de driehoek van Kepler, Toegepast op de piramide van Cheops

Wat op het eerste zicht een simpele piramide uit steen lijkt, blijkt een wiskundig meesterwerk te zijn. Zeker als je weet dat de piramide meer dan 4500 jaar oud is, zal de wiskunde achter dit bouwwerk verbazen.
De top van de piramide is gelegen op 146 meter. Als men hiervan het kwadraat neemt, komt men op de totale oppervlakte van een van de vier zijkanten (146²= 21.316m²).
De hoogte van de top komt ook overeen met de straal van een cirkel waarvan de omtrek even groot is als de omtrek van de piramide. Dit komt doordat de hoek die de schuine zijde van de piramides maakt, vergeleken met het grondvlak, niet willekeurig gekozen is. Deze hoek bedraagt 52° en staat symbool de meetkundige factor pi. Als dit nog niet ingewikkeld genoeg is, is de helft van de dwarsdoorsnede een driehoek van Kepler. Dit is een driehoek waarin de zijden in de verhouding 1: √ϕ: ϕ. Waarin ϕ staat voor de gulden snede, een belangrijk getal in de natuurwetenschappen en de wiskunde.
Aan de binnenkant van de piramide zitten enkele gangen die leiden tot de ‘grote gallerij’, en de ‘koninginnengallerij’. Deze gangen zaten oorspronkelijk achter een stenen draaideur, maar was zo goed gecamoufleerd dat ze niet direct ontdekt werd, en enkel per toeval gevonden is. De gangen zijn in een hoek  van 26° naar beneden en boven gebouwd, waar ze uitkomen precies onder de top van de piramide, in de grote hallen en schatkamers.

Grondplan en gangen van de piramide

Het grondplan van de piramide is ook niet alledaags, je zou verwachten dat het om een perfect vierkant gaat, maar dit is niet zo. Op de foto hiernaast kan je zien dat de 4 zijden elk een beetje naar binnen indeuken. Of de Egyptenaren dit met opzet hebben gedaan is niet geheel duidelijk. Vroeger was de piramide afgewerkt met een laag glanzende kalksteen, waarop de zon weerkaatste, maar onder andere de Romeinen konden het niet laten om deze kalksteen te stelen voor het bouwen van hun eigen projecten. Het zou dus kunnen zijn dat de indeuking van de zijden het gevolg is van de missende deklaag.

Over de manier van bouwen bestaan nog enkele mysteries. Archeologen besluiten dat de enorme kalkstenen versleept werden op een laag zand, klei en modder. Andere beweren dat de constuctie van binnenuit werd gebouwd, of dat rond de piramide, in cirkelvorm, een soort weg aangelegd werd.

Fun Facts

• Elke steen weegt gemiddeld 2500 kilogram, in totaal werden er ongeveer 2,5 miljoen stenen gebruikt
• De bouw duurde 20 jaar. Het werk werd niet door slaven gedaan, zoals velen foutief beweren, maar wel door arbeiders, die hiervoor betaald werden.
• Ook fabeltjes rond valkuilen in de piramides zijn niet waar.
• De architecten van de piramides zouden Ghufu, Hemiunu en Imhotep zijn. 3 Egyptische farao’s en koningen uit de oudheid.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Centurion Symbio City – Centurion, Zuid-Afrika

Over moderne architectuur in Afrika

Architectuur in Afrika

Carlton center, tot 2018 het hoogste gebouw van Afrika

Toen ik eens rondkeek op deze blog, viel het mij op dat er nog geen gebouw uit Afrika aan het woord is gekomen. Toegegeven, buiten de piramides in Egypte, of enkele prachtige moskeeën in Marokko ken ik bitter weinig gebouwen op het Afrikaanse continent.
Na een korte zoektocht bleek ook dat het Afrika ook bijna geen monumentale architecturen heeft staan. Ik wil zeker niet beweren dat dit een schande is, integendeel! Afrikaanse architecturen zijn eerder gericht op functionaliteit. Prachtig gedecoreerde gebouwen of megaprojecten zijn er nauwelijks terug te vinden. Voor mij zit hierin dan ook de basis van elke architectuur. Grote torens of unieke ideeën zijn leuk, en vallen op, maar ze hebben weinig zin als ze geen doel of functionaliteit hebben.

Om een indicatie te geven, het hoogste gebouw van het Afrika is momenteel het Carlton center in Johannesburg met een hoogte van 222,5m, amper 70m groter dan de piramides van Cheops, en zelfs kleiner dan de Eiffeltoren. Doch is Afrika op architecturaal vlak aan een inhaalbeweging bezig. Nu ja, inhaalbeweging, het geld en de know- how voor zotte architecturen zit nog steeds in olieproducerende landen, dus een inhaalbeweging is relatief. In de jaren 70 en 80, en ook in de jaren 30 deed Zuid- Afrika het zeker niet slecht in vergelijking met andere skylines in de wereld, maar vanaf de jaren 90 moesten ze de rol lossen. Hier en daar komen nu toch enkele grotere projecten van grond, met als grootste concept het Centurion Symbio City, in de gelijknamige stad Centurion.

Architectuur Centurion Symbio City

Centurion Symbio City in 2018

Centurion is gelegen tussen 2 grote steden in Zuid-Afrika:  de bestuurlijke hoofdstad Pretoria en de economische grootmacht Johannesburg. Het project werd ontwikkeld door het Zuid-Afrikaans architectenbureau “@126”. Deze tekenden een concept uit voor een toren van 447m hoog dat 110 verdiepingen telt. Daarmee zou de Centurion Symbio City het 14^e grootste bouwwerk op de planeet worden. Het geheel zou bestaan uit 3 torens, 1 centrale toren, die vooral residentieel ingericht zal worden, en 2 kleinere torens van 336m en 210m hoog. De 3 torens zullen onderaan verbonden worden via bruggen, en via een monorail zullen ze in verbinding staan met de Zuid-Afrikaanse hogesnelheidstrein ‘Gautrein’.

Het mooie aan het project is dat het ontwikkeld is met het oog op de toekomst, vooral de zelfvoorziening in elektriciteit, en het beperken van de CO2- uitstoot zijn hierin belangrijk. De 7 windturbines die in het midden van de toren boven elkaar zijn geïnstalleerd springen meteen in het oog. Samen met de elegante vorm van de toren geven ze het een zeer modern design. Zeker naar Afrikaanse normen. Het enige wat een beetje stoort op het moderne design is de naam “Siemens” die in het groot op een van de torens wordt afgebeeld. Maar het is wel logisch aangezien Siemens hard meewerkt aan de nieuwe technologieën om de City zo duurzaam mogelijk te maken.

Oplevering

Een van de eerste concepten voorSymbio City

Het is wel nog even wachten tot het nieuwe concept gebouwd is. Voorlopige planningen schatten dat het project tegen 2018 klaar zou zijn. De eerste voorstellen werden in 2012 gedaan, toen de economie in Zuid-Afrika terug positieve signalen van een heropleving liet zien. Hopelijk kunnen ze er snel aan beginnen.

Fun Facts:

• Het project zal gebouwd worden op een meer. Het meer zal niet drooggelegd worden, maar de torens zullen eerder op eilandjes staan.
• Het totale bouwwerk zal een oppervlakte van 10 hectare in beslag nemen.
• Het architectenbureau @126 doet ook mee aan een wedstrijd om een museum op Robbeneiland te ontwerpen. Robbeneiland is de gevangenis waar wijlen Nelson Mandela 18 jaar opgesloten zat.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Dancing House – Praag, Tsjechië

Over een dynamisch koppel in een statische stad

Praag

Dancing House, Praag

Praag, een romantische stad, en hoofdstad van Tsjechië. Nog geen 25 jaar geleden was dit nog deel van het communistische Oosten, met veel invloeden vanuit Rusland. Vandaag zijn deze invloeden, vooral politiek, enorm afgevlakt. Al blijven er hier en daar nog een paar restanten over.

In maart 2013 maakte ik een korte citytrip naar deze prachtige stad. Wat me meteen opviel in het historisch centrum van de stad, is dat alle straten er gemaakt zijn met kasseien. Vrouwen op naaldhakken zouden dit een hel vinden, maar ik zag er de romantiek wel van in. Een pluspunt van deze kasseien is wel dat ze enorm plat zijn. Als je geen naaldhakken draagt, en je sluit je ogen, zou je zelfs niet eens merken dat je op kasseien loopt!
Een ander opvallend puntje, op architecturaal vlak dan toch, waren de huizen. De meeste huizen zijn er opgebouwd in dezelfde stijl. Gelukkig geen al te saaie stijl, maar de zeer sierlijke barokstijl. Om nog een laatste opmerking te geven, waar ik tijdens mijn citytrip al lang over heb zitten nadenken, is dat bijna alle gebouwen, maar ongeveer 4 verdiepingen hebben. Grote mastodonten van huizen, of piepkleine huisjes vind je er niet, enkel gebouwen met  4 verdiepingen, allemaal even hoog, allemaal gelijk, net zoals in het communisme.

Toerisme

Praag is ook een stad die veel toeristen aantrekt. Het beroemde kasteel, het astronomisch uurwerk, het Wenceslausplein, de Zizkov TV-toren, deKarlsbrug, de Moldau, en noem maar op…. Al deze gebouwen, en toeristische trekpleisters, het heeft iets, maar meestal zou ik toch de iets minder toeristische kantjes in de wereld opzoeken, op ontdekking naar nieuwe, coole culturen en gebouwen. Zo was de Lennon wall of Vysherad meer iets voor mij. Iets minder bekend, maar toch de moeite om er eens geweest ze zijn.
Het uitgaansleven in Praag is dan weer iets waar ik ontzettend van genoten heb. De unieke cafés, de prachtige, moderne muziek, het goedkope bier,… allemaal dingen die iedereen die al eens graag een stapje in de wereld zet, wel weet te bekoren.

Dansende huis

Onderaanzicht Dancing House

Wat dan weer wel opvalt in Praag is het Dansende Huis. Dit gebouw breekt compleet met de historische barokstijl die alomtegenwoordig is. Het dansende Huis is gebouwd in een zeer moderne architectuur, het deconstructivisme, waarin eerder al een artikel over verscheen: Zaha Hadid met haar Unique Circle Yachts.
De bedenker van dit gebouw was de Canadese architect Frank Gehry. Samen met de Tsjechische architect Vlado Milunic bouwde hij vanaf 1992 dit huis, aan de oever van de Moldau. 4 jaar later, in 1996 was de bouw compleet, en kon de nederlande bank ING, de eigenaar van het huis zijn intrede doen.

Het huis bevat enkele mooie symbolieken. Eerst en vooral is het dancing house gebouwd naar de vorm van een dansend koppel, waarbij de elegante, schuine lijnen staan voor de vrouwelijke partner, en het statische deel ernaast voor de mannelijke partner. Maar het gebouw bezit nog meer symboliek. Zoals gezegd bestaat het uit 2 delen, gracieus in elkaar overgaand. Het gebouw werd kort na de onafhankelijkheid van Tsjechië vervolledigd, en zo staat het ook symbool voor de overgang van het statische communisme naar de dynamischere democratie.

Fun facts

Dancing House op gouden 2000 kronen munt

• De ontwerper van het Dancing House, Frank Gehry, ontwierp ook de wijnkelder voor Brad Pitt
• Oorspronkelijk noemde het huis:  “Ginger en Fred” genoemd naar 2 bekende Amerikaanse dansers en filmmakers
• Het huis staat afgebeeld op een gelimiteerde, gouden 2000 kronen munt
• Op de foto van het dansende huis in dit artikel is een ramenwasser verstopt

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School