Ghelamco Arena – Gent

Belgische stadions

In België is er veel te doen rond voetbalstadions. Elke grote club zou graag zijn stadion uitbreiden om meer inkomsten te genereren, en meer fans toegang te geven tot voetbalwedstrijden. Club Brugge, Cercle Brugge, RSC Anderlecht, KV Mechelen,… allen zijn ze al jaren op zoek naar manieren om een stadion te bouwen of te verbouwen. Helaas zonder succes. Wegens de administratieve doolhof en het oneindig aantal nodige vergunningen slagen ze er niet in om een (nieuw) stadion te bouwen. Gelukkig zijn er ook clubs waar na jarenlange strijd met de administratie wel een nieuw stadion gebouwd werd. Zo verbouwde Racing Genk tussen 1999 en 2002 het Fenixstadion, waardoor het de op 3 na grootste in België heeft.

Ghelamco Arena

Ghelamco Arena

AA Gent deed nog beter en opende in 2013 de Ghelamco Arena. Veel Belgische voetbalfans zullen mij niet tegenspreken als ik zeg dat dit het modernste en mooiste stadion in België is. De laatste maanden is er ook al veel over gezegd en geschreven, vooral omdat dit de eerste club is die er in slaagde om een moderne voetbaltempel uit te bouwen in België. Ook won de Ghelamco Arena enkele prijzen, waaronder het “stadion of the year” van de Poolse website www.stadiumdb.com, en de iets prestigieuzere interieurprijs van het New Yorkse “Contract Design Magazine”

Architectuur

Ghelamco Arena met de lichtbalkjes aan de buitenkant

Het Gentse architectenbureau “Bontinck Architecture and Engineering” ontwierp de moderne Ghelamco Arena. Op zich is het niet het meest bijzondere stadion, maar toch is het met voorsprong het meest geavanceerde in België. In totaal kunnen er 20.000 voetballiefhebbers plaatsnemen in de tribune. Deze tribune bestaat slechts uit 1 ring en is hiermee bijzonder compact voor zo’n grote capaciteit. Boven deze ring is er plaats gemaakt voor loges, waar de VIP’s terecht kunnen, en restaurants gelegen zijn. Aan de buitenkant zijn het vooral de glazen muren die een modern gevoel geven. Rondom heel het stadion zijn de muren afgewerkt in glas, met daarover lichtbalkje, die een soort projectie rondom het stadion kunnen doen. Zeker wanneer ’s nachts de spots rond de arena branden is dit een spektakel.

Interieur

Het meest prestigieuze is ongetwijfeld het interieur. De hoge plafonds worden verlaagd door willekeurige witte vlekken langs touwtjes op hetzelfde niveau te hangen. Dit creëert een soort van vals plafond, en wordt afgewerkt met spots die een achtergrondkleur geven aan de witte vlekken. De glazen buitenmuur geeft het interieur een open gevoel, en maakt het voor de fans leuk om naar buiten te kijken.

Infrastructuur

Restaurant in het stadion

Het stadion is meer dan een voetbalstadion. Ghelamco, een investeringsgroep in vastgoed, implementeerde ook restaurants, luxe-loges en zelfs kantoren. Het heeft iets, werken in een kantoor waar op de achtergrond (top)voetbal gespeeld wordt.

Fun Facts

De souvenirs uit Mechelen

• Tijdens de eerste thuismatch van Gent, tegen KV Mechelen, vonden de Mechelse supporters het leuk om op de glazen scheidingswanden stikkers van KV Mechelen te plakken. Een tiental supporters is in de week nadien alle stikkers gaan verwijderen op vraag van het Gent bestuur
• Het bestuur van Gent hield de fans ook dagelijks op de hoogte van de vooruitgang van het stadion. Ze konden alles volgen op: http://www.ourfuturestartshere.be
  (goeie digitale marketing denk ik!)
• Er werden ongeveer 2 miljard graszaadjes gebruikt voor het aanleggen van het voetbalveld

Bekijk ook

• Maracaña stadion
• Vogelneststadion
• Real Madrid Resort Island

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Autoturme – Wolfsburg

Zicht op Autostadt met centraal de 2 autotorens

Op het eerste zicht lijken ze gewoon op appartementsgebouwen. Maar wie ze ooit van dichtbij zag, weet dat ze een knap staaltje van architectuur en technologie zijn: de Volkswagen torens nabij ‘Autostadt’ in Wolfsburg.

Autostadt

Zicht op Autostadt

Het idee voor dit project ontstond in 1994. Volkswagen zocht naar originele manieren om de nieuwe (en oude) modellen aan de wereld te tonen op de wereldtentoonstelling van 2000 te Hannover (op 1uurtje rijden van Wolfsburg). 400 architecten werkten samen om heel het park te ontwerpen en te bouwen. Tussen 1998 en 2000 werd er volop gebouwd aan het park, dat net op tijd af was voor de wereldtentoonstelling.

Autostadt is een soort van pretpark voor elke autoliefhebber. Volkswagen richtte nabij hun fabriek te Wolfsburg. De klemtoon van dit park ligt natuurlijk op auto’s. Met paviljoenen waarin alle Volkswagenmerken gedemonstreerd worden (met o.a. Bentley, Lamborghini, Audi en Porsche), trekt Autostadt jaarlijks zo’n 2 miljoen bezoekers. Het complex omvat 2 cinemazalen, enkele museumzalen, een off- road track waar de off- roadmodellen van Volkswagen op gedemonstreerd worden, een entertainment gedeelte voor de kinderen, het voetbalstadion van Wolfsburg (waar Kevin De Bruyne momenteel speelt) en natuurlijk ook de 2 glazen torens.

Glazen torens

De transporttreintjes

Deze glazen torens dienen als opslagplaats voor klanten die hun auto zelf in Wolfsburg wensen op te pikken. De torens zijn via een lange tunnel verbonden met de fabriek. Eens de auto klaar is, wordt hij volledig automatisch op een systeem van rails en treintjes naar de torens gereden, waar hij via een autolift op zijn plaats word gezet.  Wanneer de klant aankomt in Autostadt kan hij op een persoonlijk scherm volgen waar de auto zich bevindt, en hoe hij van de toren tot bij de klant komt.

Zicht binnenin de toren

De technologie in deze 2 torens is verbluffend. Elk van de 2 torens heeft een capaciteit van 400 auto’s (wat op zich al een enorme plaats besparing is). De auto’s  staan elk op een treintje dat een snelheid haalt van ongeveer 1.5m per seconde (54km/u). Dit maakt het mogelijk om efficient en snel auto’s in en uit de torens te halen. Per uur kunnen er 120 auto’s uit de torens  worden afgeleverd tot bij de klant en het meest verbazingwekkende is dat de auto exact 0 km op de teller heeft staan. Vanaf de fabriek tot de klant heeft de auto dus zelf nog niet gereden.

Fun Facts

Passagiers in de toren

• Autostadt krijt jaarlijks ongeveer 2miljoen bezoekers over de vloer. Hiermee is het de meest toeristische attractie in Noord-Duitsland.
• Bezoekers kunnen ook de plaats van een auto innemen in de toren. Een speciaal aangepast treintje brengt   6passagiers tot op de 20^e verdieping, waar ze kunnen genieten van het uitzicht.
• Volkswagen is de grootste autoconstructeur in Europa. In 2012 produceerden ze 5.711.789 auto’s.

  

  Binnenin de toren

• In de torens staan enkel Volkswagens. Andere merken van Volkswagen hebben niet het privilege in de toren te mogen wachten tot hun klant hen oppikt.
• Volkswagen is zowat de Duitse tegenhanger van de Russische Lada. Beide merken werden hard gesteund door vroegere dictators (respectievelijk Hitler en Stalin). Al is de kwaliteit van een Volkswagen net iets beter.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Bejing national aquatics center

Naast het eerder besproken vogelneststadion van de Olympische Spelen te Peking in 2008, ligt nog een ander prachtig gebouw. Het Bejing national aquatics center, of kortweg de water Cube. Dit zwembad deed in 2008 dienst als stadion voor de zwemnummers op de Olympische Spelen.

Water Cube Peking

Architectuur

Weaire-Pheland structuur

De opvallende buitenmuren zijn gebaseerd op zeepbellen in water. Deze  Weaire Phelan structuur omvat goniometrische figuren die precies in elkaar inpassen. Over de structuur en de goniometrische vormen ga ik niet dieper in. Het belangrijkste is het resultaat op de water Cube. Oorspronkelijk wou de australische aannemer het effect van bubbels, die water symboliseren, op de water Cube creeren, maar dit was tegen de zin van de Chinese aannemers. Ze wouden eerder een rechthoekige vorm die dichter staat bij de Chinese architectuur.

Close- up van de buitenmuur in EFTE

De muren zijn gemaakt van een zeer dun materiaal: Ethylene tetrafluoroethylene, of korter gezegd: ETFE. Dit materiaal is slechts 0.2mm dik en laat makkelijker warmte en licht door dan traditioneel glas. Hierdoor werd er enorm bespaard op energiekosten.

De water Cube had een capaciteit voor 17.000 toeschouwers, na de Spelen werd dit herleid tot 7.000 zitjes. In tegensstelling tot het vogelneststadion, wordt de water Cube nog druk bezocht. Dit komt doordat het zwembad na de Spelen werd omgebouwd tot een prachtig waterpretpark. Ik moet toegeven, hier zou ik wel eens een dag naartoe willen!

Water Cube omgebouwd tot waterpretpark

Olympische spelen

Binnenkant van de Water Cube

Maar de water Cube werd oorspronkelijk gebouwd voor de Olympische Spelen van 2008. Chinese ingenieurs deden er alles aan om het zwembad zo goed mogelijk te maken voor de atleten. Zo werd het zwembad 1,314m dieper gemaakt dan andere olympische zwembaden, en werden er 4 banen (2 langs elke zijde) extra voorzien. Dit zorgt ervoor dat de golven die de zwemmers maken een grotere afstand moeten afleggen voor ze terugkaatsten naar de zwemmers. Hoe langer de afstand van de golven, hoe monder weerstand de zwemmers uiteindelijk zullen ondervinden.
De Water Cube werd dan ook enkele malen omschreven als het snelste zwembad ooit, en de recrds bleven niet uit. Maar liefst 25 wereldrecords werden er in 2008 gezwommen. Al hadden de hoogtechnologische ‘haaienpakken’ ook een groot aandeel in deze records. In 2010 werden de haaienpakken verboden, en men zal dus nooit objectief kunnen zeggen of dit al dan niet het snelste zwembad ooit was.

Fun Facts

Concepttekening

• Michael Phelps, de grootste Olympiër aller tijden, won 8 gouden medailles in dit zwembad
• De Aquatic Cube won ook enkele architecturale prijzen, waaronder beste project van het jaar
• In dit zwembad liggen 2 zwembaden: een 50m bad voor de afstand zwemmers, en een kleiner maar dieper bad voor de schoonspring nummers

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Viaduct Millau – Millau

Viaduct van Millau boven de wolkjes

Over de hoogste brug ter wereld

Het zuiden van Frankrijk is enorm populair bij Belgische toeristen. Het goede weer, de rustieke omgeving en de mooie natuur zijn onmisbaar in deze setting. Toch werd in 2001 begonnen aan een nieuwe autosnelweg in het midden van deze prachtige omgeving. De A75 (of de E11) tussen Breziers en Montpellier. Met zo’n werkzaamheden verwacht je niets minder dat de omgeving volledig vernield zal worden, en het uitzicht zal verstoren. In Millau, een kleine stad die ongeveer halfweg de autosnelweg ligt, werd een groot viaduct over de vallei van de Tarn gebouwd. En ik moet toegeven, het is een pareltje geworden. Zo mooi dat de brug zelf een toeristische attractie is geworden.

Architectuur

Viaduct van Millau, zich vanuit de lucht tijdens constructie

De brug is een typisch voorbeeld van een hangbrug. Grote pijlers dragen het wegdek via gigantische ijzeren kabels. 8 pijlers dragen een totale lengte van 2046m wegdek. De 6 middelste pijlers dragen elk een afstand van 342m de uiterste 2 dragen slechts 204m overspanning. De pijlers hebben een slanke vorm en splitsen 90m onder het wegdek in 2. Deze vorm werd gekozen voor de buigzaamheid. Staal en beton kunnen uitzetten bij warm weer, en krimpen bij koud weer. De gespleten vorm van de pijlers zijn buigzamer en kunnen dus beter tegen extreme weersomstandigheden.

Vergelijking met de Eiffeltoren

De hoogste pijler is 342 meter, en werd daardoor de hoogste brug ter wereld. Ter vergelijking: deze pijler is hoger dan de Eiffeltoren in Parijs, of de Chrysler Building in New York.
De brug is gemaakt om zo ‘onopvallend’ mogelijk te zijn. Voor zover dit mogelijk is met zo’n grote brug. Toch wou de architect de natuur en de omgeving niet te hard schaden. Daarom heeft hij bewust voor slanke pijlers, die splitsen. Dit creëert een schaduwspel waardoor de brug minder nadrukkelijk opvalt.

De brug tijden de constructie met de tijdelijke pylonen

De bouw van dit viaduct bleek een technologisch hoogstandje. Op 39 maanden  (van oktober 2001 tot januari 2005) werd de brug vervolledigd, door het werk van 500 arbeiders die permanent aan dit werkje bouwden.
De brug werd in verschillende fases gebouwd. Eerst werden de funderingen voor de pijlers en de pijlers zelf gebouwd. Daarna werden tijdelijke pylonen uit staal gebouwd die het wegdek tijdelijk zouden ondersteunen, vervolgens werd het wegdek gebouwd en op zijn plaats geschoven, en tot slot werden de tijdelijke pylonen afgebroken.

Illustratie hoe het wegdek op zijn plaats geschoven werd.

Het opvallendste aan deze brug zijn waarschijnlijk de kabels die het wegdek met de top van de pijlers verbinden. In totaal werden er 154 kabels gebruikt om het wegdek veilig te laten ‘hangen’. Het mooie aan deze kabels is dat ze allemaal wit geverfd zijn, waardoor de brug weer net iets minder opvallend werd in de omgeving. Al blijft ze natuurlijk opvallen…

Fun Facts

• De maximumsnelheid op de brug bedraagt 110km/u, vroeger was dit 130km/u, maar door de vele toeristen die stopten op de brug om van het uitzicht te genieten werd de snelheid naar omlaag gehaald
• De brug kostte net geen 400 miljoen euro, de bijhorend tolhuisjes kostte 20 miljoen euro. En toch is de brug een financieel hoogtepunt. De bezoekersaantallen overstegen ruim de geschatte bezoekersaantallen met 25%
• De verwachte levensduur van de brug is 120 jaar
• De onderneming die de brug bouwde, is tevens ook de onderneming die ooit de Eiffeltoren bouwde

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Ryungyong Hotel – Pyongyang

Over een hotel dat maar niet af raakt

Skyline Pyogyang

Over Noord Korea is weinig geweten. De communistische staat onder leiding van Kim Jong Un doet enorm veel moeite om zich positief naar de buitenwereld te tonen. Meestal zonder veel succes. Als er al nieuws uit Noord- Korea komt, is het over oorlog, over de leider of over het dictatoriaal gezag waar elke inwoner schrik voor heeft.

Heel af en toe komt er ook eens ander nieuws naar buiten. Gelukkig, want in Noord-Korea staat een van de opmerkelijkste bouwwerken uit de laatste eeuw. Het Ryugyong hotel.

Ryugyong hotel

Ryugyong Hotel zoals het er 16 jaar stond

Ten tijde van de koude oorlog in de jaren 80, was het enorm belangrijk voor het communisme om zich positief te profileren. Ze wouden steeds beter, straffer en groter zijn dan de kapitalistische staten. Als reactie op het Westin Stamford Hotel in het kapitalistische Singapore, begon de Noord-Koreaanse regering met het bouwen van het Ryugyong hotel. Het hotel werd genoemd naar de oude naam van de stad Pyongyang. Reeds in 1987 werd er gestart met de bouwwerken, maar door de val van het communisme in Rusland en de daaruit vloeiende economische crisis en hongersnood, werd de bouw in 1992 stilgelegd. 16 jaar later, in 2008 werd de bouw herstart, maar het was duidelijk dat de jarenange stilstand nefast was voor de stabiliteit van het hotel. Extra investeringen drongen zich op om het beton terug in goede staat te krijgen alvorens verder te werken aan het hotel. In 2011 werd de ruwbouw eindelijk afgewerkt. De heropening werd gepland in 2013, maar werd helaas weer met onbepaalde duur uitgesteld.

Architectuur

Ryugyong Hotel

Het hotel heeft een grondplan dat een oppervlakte van 360.000m², en bestaat uit 3 vleugels. Elk van de vleugels heeft een lengte van 100m en een breedte van 18m. elk van de 3 vleugels heeft een driehoekige vorm, en convergeren samen op een hoogtepunt van 330m. De zijden van de vleugels hebben een hellingsgraad van 75°.
Bovenaan het hotel zijn er 14 verdiepingen in een cirkelvormige vorm geinstalleerd. De onderste 8 van deze verdiepingen roteren, de bovenste 6 staan vast.

In totaal heft het hotel 105 verdiepingen, en was lange tijd op weg om het hoogste hotel ter wereld te worden.Doordat het (nog) niet vervolledigd was, verloor het de titel in 2007 aan de Rose Tower in Dubai. Het Ryugyong Hotel kaapte wel een ander wereldrecord weg: het hoogste ongebruikte gebouw ter wereld.

De draaiende verdiepingen

Fun Facts

Ryugyong Hotel

• Het hotel heeft meerdere bijnamen.: “105 building” en “The Hotel of doom”
• Het Amerikaanse magazine L’esquire riep het hotel uit tot ‘lelijkste gebouw in de geschiedenis van de mensheid’
• De kostprijs van het hotel werd geraamd op €750.000.000, dit komt overeen met 2% van het BBP van Noord-Korea. (In Belgie komt dit ongeveer neer op 7.5 miljard euro)
• Voor elke westerling met een fotocamera zou dit de perfecte plaats zijn om aan urbex te doen

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Real Madrid Resort Island – UAE

Real Madrid Resort Island

Voetbal en architectuur, het lijkt een vreemde combinatie. En toch is de link soms niet ver te zoeken. Denk maar aan het mythische Maracana stadion in Rio De Janeiro, de prachtige Allianz Arena, de ongelooflijk praktisch ingerichte Amsterdam Arena of Wembley, een van de Engelse voetbaltempels bij uitstek. De combinatie tussen praktische infrastructuur, design, comfort en bereikbaarheid is vaak minuscuul uitgetekend en hertekend, om uiteindelijk tot architecturale pareltjes uit te komen.

Doch is er nog een andere tussen voetbal en architectuur. In 2012 stelde Real Madrid (toevallig ook mijn favoriete Spaanse voetbalclub), een uniek concept voor. Een concept dat architectuur, marketing, ontspanning, cultuur en vooral voetbal bij elkaar bracht: Het Real Madrid Resort Island in Ras Al Khaimah, in de Verenigde Arabische Emiraten.

Real Madrid Resort Island

Stadion op het eiland

Een goeie marketingstunt lag aan de basis voor dit uniek concept. Real Madrid is een zeer emotioneel merk, fans zullen niet of nauwelijks overstappen naar een andere club. Zelfs in slechte tijden (die Real Madrid eigenlijk niet kent)zullen fans zich blijven binden aan dit merk. Real Madrid wou een plaats creëren die de emotionele band tussen de fans en het merk nog sterker maakte. Hiervoor bedacht het het Real Madrid Resort Island, een kunstmatig aangelegd eiland voor de kust van Ras Al Khaimah.

Appartementen en hotel op het resort

Het resort bestaat uit 60 luxe bungalows, 48 villa’s, een jachthaven, een Real Madrid- museum, een 5-sterren hotel met 450 kamers, een appartementsgebouw met 450 luxe- appartementen, een pretpark en een voetbalstadion dat 10.000 zitjes telt. Dit alles in thema van de voetbalclub. De clubkleuren wit en paars (toevallig ook de kleuren van de beste Belgische voetbalploeg) vind je dan ook vaak terug in de kleine details.

De jachthaven in de vorm van het clublogo

Dit alles is goed voor een kleine investering van € 1.000.000.000 (1 miljard euro’s), gefinancierd door Real Madrid, en een investeringsgroep uit Ras Al Khaimah zelf (RAKIA). Helaas liet de investeringsgroep in juni van 2013 weten dat het project niet gefinancierd kon worden, door de harde economische situatie. Het project werd tijdelijk on hold gezet, en de geplande afleveringsdatum (januari 2015) werd voor onbepaalde duur uitgesteld. Real Madrid besloot hieruit dat het concept nooit gerealiseerd ging worden, en blies de samenwerking met de groep op, omdat ze niet de nodige garanties kon aanbieden.

Fun Facts

Links: logo voor het Resort zonder kruis
Rechts: officiële clublogo met kruis

• Het logo van Real Madrid zou overal in het resort aangepast moeten worden. Het piekleine kruisteken bovenaan de kroon in het logo mocht van de investeringsgroep nergens getoond worden, omdat de grote meerderheid van de bevolking moslim is.
• De investeringsgroep had in 2013 een schuldenberg van 5 miljard euro
• Real Madrid vreest geen grote investeringen. In 2013 werd Gareth Bale gekocht voor 91 miljoen euro. Ook Ronaldo (94 miljoen euro), Zidane(73 miljoen euro), Kaka (65miljoen euro) en Figo (58,5 miljoen euro) waren ooit de duurste transfers ter wereld
• Real Madrid heeft op sportief vlak ook enkele records gebroken, zo heeft het reeds 3 keer het wereldkampioenschap voor clubs gewonnen, heeft het de meeste overwinningen in de Champions league (9), werd het het meest landskampioen in Spanje (32) en bereikte het het meest de finale van de Spaanse beker.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Eiffeltoren – Parijs

Eiffeltoren te Parijs

Wie een bezoek aan de Franse hoofdstad brengt kan er niet om heen. De Eiffeltoren!
Sinds 1889 prijkt dit nationale symbool met een hoogte van 309m in de Parijse skyline. Gedurende 41 jaar kon de Eiffeltoren uitpakken met de titel van hoogste gebouw ter wereld. Een titel waarmee ook andere gebouwen op deze blog al mee konden uitpakken: de Piramide van Cheops, de Petronas Twin Towers en de Burj Al Khalifah, dat nog steeds het hoogste gebouw ter wereld is.

In 1884 besliste de Franse president een wereldtentoonstelling (zie ook Atomium) te houden, ter eren van het 100 jarig bestaan van de Franse republiek. Gustave Eiffel, de architect van de gelijknamige toren diende een project in, en werd gekozen uit een totaal van 107 inzendingen.

De kaap van 300m

Eiffeltoren tijdens de constructie

Een 300m hoog gebouw werd nog nooit ervoor gebouwen, het was toen ook een enorme uitdaging om deze kaap te ronden. De ervaring van Eiffel als bruggenbouwer kwam goed van pas. De Eiffeltoren werd gebaseerd op een brugpijler die stevig genoeg was om grote hoogten en krachtige windsnelheden aan te kunnen. Voor het project werd een grondvlak van 100 bij 100 meter gekozen. Dit was in 1889 een zeer kleine oppervlakte om zo’n hoog gebouw op te zetten. Eiffel deed het toch, en hij verbaasde nog meer door de zeer lichte constructie. In totaal weegt de Eiffeltoren 7.300 ton. Wat zeer weinig is voor een 309m hoog gebouw in die tijd.

Architectuur

Eiffeltoren te Parijs

De keuze voor staal was redelijk voor de hand liggend. Het was een zeer nieuw bouwmateriaal, dat zichzelf reeds bewezen had als zeer krachtig te zijn. Samen met de opkomst van staal als nieuw bouwmateriaal, kwam vanaf 1890 de Jugendstil, of Art Nouveau op in België en Frankrijk. (zie ook de Parijse metro, die in dezelfde periode gebouwd werd.) De Eiffeltoren is ondertussen uitgegroeid tot een van de bekendste symbolen van de Art Nouveau.

Infrastructuur

Oude lift in de Eiffeltoren

De Eiffeltoren is meer dan een monument. Met een jaarlijks bezoekersaantal van meer dan 6 miljoen, is het een van de belangrijkste toeristische trekpleisters ter wereld.  Toeristen kunnen er genieten van het uitzicht, maar ook van het eten in de restaurants op de eerste en 2^e verdieping en van de champagnebar op de 3^e verdieping. Om daar te geraken neem je best de lift. Ook deze zijn een ervaring op zich. De originele liften uit 1889 zijn nog steeds intact en leggen jaarlijks een afstand af van 100.000km

Fun Facts

Vrijheidsbeeld door G. Eiffel

• Om de 7 jaar wordt de Eiffeltoren opnieuw geschilderd. Dit werkje neemt het 9 koppige team ongeveer 18 maanden in beslag
• In totaal zijn er ongeveer 2.5 miljoen klinknagels gebruikt om de toren in elkaar te steken
• De toren heeft een eigen gepatenteerde verfkleur: Eiffeltorenbruin
• Gustave Eiffel financierde het project volledig zelf. In het eerste jaar na de opening had het zichzelf wel al terugverdiend, en Eiffel stierf dus als een rijk man.
• Eiffel is ook bekend als de ontwerper van het Vrijheidsbeeld in New York, dat Frankrijk aan USA schonk
• Er werd ook een (minder bekende) programmeercode genoemd naar Eiffel: Eiffel

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Terminal 3 – Peking

Terminal 3

De op een na grootste luchthaven ter wereld, per aantal passagiers, is de Chinese luchthaven van Peking: Beijing International airport. In 2012 was deze luchthaven de vertrek of aankomstplaats voor iets minder dan 82 miljoen passagiers. Om deze toevlucht van passagiers mogelijk te maken is een zeer goede logistieke infrastructuur nodig. Mede dankzij de Olympiche Spelen in Peking in 2008, werd de luchthaven uitgebreid met een derde terminal. Dit is het grootste gebouw ooit gemaakt en beslaat een oppervlakte van 1,3 miljoen m².

Architectuur

Terminal 3 Peking

De derde terminal werd meteen ook een prestigeproject voor de Chinese overheid. Net zoals “national theatre for the performing arts” en “het vogelneststadium” wou China zich op architecturaal vlak tonen aan de buitenwereld.

Het design van de terminal is gebaseerd op een draak. Een niet oplettend oog zou dit niet in de gaten hebben, maar het dak van de terminal lijkt op schubben. Dit hebben ze met opzet gedaan en werd gerealiseerd door de kleur en de dakramen.

Het volledige dak is gebouwd op een systeem van rails. Hierdoor kan het dak ‘rijden’ over rails. Dit was noodzakelijk om het gigantische dak te beschermen. Door de hitte kan het staal in het dak uitzetten, waardoor het groter, of kleiner kan worden. Door de rails kan het dak gemakkelijk mee uitzetten, zonder extra druk op de steunpalen te zetten.

Passangers Eexperience

Terminal 3 tijdens de bouw

China kwam in 2008 in het oog van de belangstelling te staan door de Olympische Spelen. Om meteen positief voor de dag te komen werd de terminal zo ontworpen dat hij heel groot leek. Dit geeft een zeer open gevoel en moet de vele passagiers die (voor het eerst) in China aankomen een goed gevoel geven. Het nadeel van een grote terminal is dat de wandeltijden voor passagiers zeer lang zouden kunnen worden. De architect nam dit mee in zijn ontwerp en zorgde ervoor dat wandelperiodes zo kort mogelijk werden, door het installeren van rolbanden. Dit zorgt ervoor dat overstaptijden tussen verschillende vluchten vlotter kunnen verlopen voor de passagiers.

Een van de eerste schetsen van Terminal 3 met tussendoor een weg om taxitijden te verkorten

Wat je niet zou verwachten van een vervuilend, industrieel land zoals China is dat de hele terminal ook gebouwd is met het oog op duurzaamheid. Goede isolatie, ramen naar het zuiden gericht, enzovoort… maar ook de taxitijden voor vliegtuigen zelf worden zo kort mogelijk gehouden om de CO₂-uitstoot zo laag mogelijk te houden.

Fun Facts

In het finale project werden zelfs 2 doorgangen voor vliegtuigen voorzien om taxitijden zo kort mogelijk te houden

• Het volledige project werd in slechts vier jaar getekend en gebouwd
• Het project werd ontworpen door het Nederlandse architectenbureau NACO
• De luchthaven hoopt binnenkort 130 miljoen passagiers per jaar te kunnen verwerken

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Office 2.0

Voor elke student klinkt het ver van hun bed: Werken. Waar de een in een restaurant topgerechten maakt en de ander de haren van wispelturige dames knipt, zullen de meeste postgraduaatstudenten digitale marketing en communicatie, zoals mezelf, terecht komen achter een bureau. Vermoedelijk in een kantoor voorzien van glazen ruiten, een antracietkleurige vloer en slenterende zombies in grijze pakken. Dag in, dag uit werk je in je eigen “cubicle” en mag je zo nu en dan even luchten in de kantine waar kleffe broodjes worden geserveerd. Bovenop dit alles is je enige motivatie door de dag een stevige kop koffie.

Het zal niemand verbazen, maar uit een aantal studies blijkt dat de ‘dertien in een dozijn’-kantoren weinig bevorderlijk zijn voor de creativiteit van de werknemer. Sterker nog, volgens onderzoek zijn de look en feel van de werkplek van groot belang om werknemers betrokken en motiverend te houden. Een likje verf, wat plantjes en een kalender of kunstwerkje is een mooi begin, maar de bedrijven hieronder laten pas zien hoe het echt moet.

Google

Typische kleuren in Google kantoor

Het is geen verrassing dat Google bekend staat als een fris bedrijf met shitloads of money en loyale werknemers. In 2008 werd het Googleplex (samentrekking van Google en complex) nog door het blad Fortune uitgeroepen tot  dé nummer één werkplek. Inmiddels zijn ze afgezakt naar een respectabele nummer vier, maar Google blijft zijn best doen. Zo worden de werknemers aangemoedigd om 20% van hun werkuren te steken in eigen projecten.  Maar het echte geheim achter de succesformule zijn de prachtige kantoren waarin heldere en speelse kleuren als ook moderne, originele meubels terug te vinden zijn. Van meeting rooms de bibliotheek, game-kamers en de massagespots; elke ruimte is zo ingericht dat elke werknemer zich er op zijn gemak voelt.

Chille vergaderruimtes bij Google

Bij Google kun je weg door het gebouw skateboarden naar de plek waar iedereen wel een keer per dag komt: de cafetaria. De stoelen en tafels hebben een ergonomisch design en elk Google café heeft zijn eigen sous-chef. Gezond eten is prioriteit nummer een, maar de koks komen maar al te graag aan je tafel vragen of het ook nog heeft gesmaakt. De Google kantoren hebben overigens geen formele dress code. Een Googler kan dus dragen wat hij wilt. Zelfs bodypaint.

Youtube

Focus op natuurlijk licht bij Youtube

Zoals eerder aangegeven hebben een flink aantal aspecten van de fysieke werkomgeving  invloed op het gedrag op de werkvloer. Meer specifiek gaat het hierbij om het gebruik van licht, goede ventilatie, ruimtes die ingericht zijn om in groepen te werken en kleur. Bij YouTube zetten ze in op het gebruik van licht en de inrichting van groepsruimtes om het innovatieproces te faciliteren.

Fun @ Youtube

Net zoals vele andere kantoren in Silicon Valley heeft het Youtube-kantoor grote open werkruimtes, een creatief interieur en aangename binnentuinen. Voorheen was het hoofdkwartier van GAP in het glazen mega-kantoor gevestigd. Youtube heeft de ramen intact gelaten aangezien ze zo veel natuurlijk licht doorlaten. Het personeel heeft hier duidelijk voor het zeggen, want ze kunnen tussen de bedrijven door volop relaxen op de golfbaan, in het zwembad, in de fitnessruimte, basketbalveld, een gaming room en ga zo maar door. Lange wandelingen door de gangen hoef je ook niet te maken, daar pak je gewoon even de Segway voor.

Red Bull

Bureau @ Red Bull

Jawel, ook een kantoor in dit artikel dat niet van een social media- bedrijf is! Red Bull heeft meerdere kantoren ter wereld, maar die in Londen en Amsterdam zijn beslist de coolste. Het Red Bull hoofdkwartier in Londen en diens interieur werden ontworpen door Jump Studio’s. De werkplekken moeten de interactie tussen de werknemers faciliteren terwijl tegelijkertijd de bedrijfswaarden centraal  moeten blijven staan. In het gebouw bevinden zich een zwevend trappenhuis en glijbanen zodat je je gemakkelijk van A naar B kunt verplaatsen.. Het tweede kantoor van Red Bull in Londen bestaat uit vijf samengevoegde voormalige pubs. De designers besloten de saaie ‘hoe-richt-ik-een-kantoor-in-handleiding’ in de prullenbak te werpen en te gaan voor een loungy look en feel waarbij zo veel mogelijk originele elementen uit de ierse pub werden behouden. ’s Avonds verandert zelfs de receptie in een bar!

Mozaiek op de WC bij Red Bull

Het kantoor van Amsterdam is gevestigd op de oude Scheepswerf aan de noordzijde van de stad. Dualiteit is het overkoepelende kernwoord voor het design van de Sid Lee Architecture Group. Zo heeft een werknemer van dit Red Bull-kantoor het ene moment het gevoel alsof hij bij een klif staat en het volgende moment alsof hij door een skate board paradijs loopt. In het kantoor zelf vind je metalen en houten vormgegeven meetingruimtes, een DJ booth, een opnamestudio en een ontspanningskamer met de veelbelovende naam “The Crash Room”. Het enige waar we wellicht wat minder enthousiast van raken, zijn de toiletten. Hier kijken DJ-ende en zingende religieuze mozaiëkfiguren toe terwijl jij je behoefte doet…

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van architectuur

Bibliotheek Kansas

Over het grootste boekenrek ter wereld

 Ooit afgevraagd hoe het zou voelen om in de schoenen van Alice in Wonderland te staan wanneer ze het verkleiningsdrankje dronk? Wel, passeer dan eens langs de City Library of Kansas. Aan de hoofdingang valt, buiten de enorme ingangspoort, niet veel spectaculairs te merken, maar wanneer je het hoekje om wandelt, bots je op 7,5 meter hoge boekbindingen, bestaande uit 22 imposante boeken die samen een heuse boekenplank vormen.
Achter dit gigantisch boekenrek schuilt een grote parkeergarage. Deze werd gebouwd om de vraag naar een centraal gelegen parking op te vangen.

Boeken

Boeken aan de Kansas bibliotheek

De gekozen titels reflecteren de keuzes van de lokale inwoners. Zij kozen hun favorieten, waaruit de Kansas City Library Board of Trustees een selectie maakten. De lokale bewoners van Kansas kozen niet voor de minste titels, zo werd onder andere The Lord of the Rings van J.R.R Tolkien gekozen, samen met andere meesterwerken zoals Charlotte’s Web, Catch-22, To Kill a Mockingbird, of Romeo and Juliet.

Materiaal

Mylar als verpakkingsmateriaal

De boekenruggen zijn gemaakt uit Mylar. In België kennen we dit materiaal beter als polyethyleentereftalaat, of nog korter PET. Door dit materiaal zeer sterk uit te trekken bekomt men de folie waarmee de bibliotheek in Kansas afgewerkt werd. Een van de grootste voordelen van dit materiaal is het gewicht en zijn sterkte. Daarnaast was het voor de ontwerpers ook handig meegenomen dat dit materiaal zeer makkelijk te bedrukken is, waardoor de kleinste details van de boeken haarfijn overgenomen werden op de bibliotheek.

Fun facts:

• De kunststof mylar wordt ook vaak gebruikt in verpakkingen van koekjes en andere voedingen
• De bibliotheek wordt door de enorme boeken ook wel de ‘community bookshelf’ genoemd
• Voor het gebouw werd omgetoverd naar een bibliotheek, deed het dienst als The First National Bank
• De Kansas City Public Library heeft maar liefst 10 locaties, waarvan deze het grootste filiaal is

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van architectuur

Neuschwanstein – Füssen

Over het ultieme sprookjeskasteel

Neuschwanstein

Wie aan kastelen denkt, denkt aan de middeleeuwen; koning Arthur en zijn Ridders van de Ronde Tafel, prachtige jonkvrouwen en spannende zwaardgevechten. Al die kastelen zijn echter niet altijd in de middeleeuwen gebouwd. Het meest bekende kasteel verrees pas in de 19^e eeuw uit de grond. Oorspronkelijk bekend als de Neue Burg Hohenschwangau, kreeg dit slot na het overlijden zijn eigenaar de passende naam Neuschwanstein – Het nieuwe Zwanenkasteel.

Een cocktail van inspiratie

Neuschwanstein

Lodewijk de 2^e was de zoon van de Duitse koning Maximiliaan en al op 8jarige leeftijd nam hij de functie van zijn vader over. Toen Beieren in 1866 de oorlog van Pruisen verloor, moest Lodewijk zijn positie als soeverein heerser opgeven. Hierop begon hij met het stichten van een eigen koninkrijk door het bouwen van kastelen en paleizen. De ideale locatie was een mooi uitzichtspunt waarop twee kleine burchten stonden. Lodewijk wilde de dubbelburcht laten herbouwen tot een romantisch, sprookjesachtig Middeleeuws kasteel. Om dit te realiseren moesten bepaalde architecturale aspecten van vier verschillende gebouwen, namelijk de Wartburg en Nuremberg, Château de Pierrefonds en de Hagia Sofia in Istanbul, in het nieuwe kasteel worden verwerkt. De meeste inspiratie haalde de koning echter uit zijn vriendschap met de componist Richard Wagner en diens opera’s Parsifal en Lohengrin.

Een structuur van contrasten, mysteries en schoonheid

Neuschwanstein tijdens de jarenlange costructie

De uitgekozen plek voor het Germaanse, romantische kasteel was niet bepaald ideaal. Het uitzichtspunt bevond zich namelijk twee honderd meter boven de weg en er toen was er nog geen water aanwezig. Gelukkig werd er nabij een bron gevonden vanwaar water via leidingen naar het kasteel kon worden gepompt. Lodewijk verwachte dat zijn geliefde kasteel wel binnen drie jaar voltooid kon worden, maar in 1873 was slechts de toegangspoort en een bijgebouwtje af.  Met de tijd verrees een kasteel; de overheersende stijl is een vrije interpretatie van de Romaanse stijl uit de 13^e eeuw. Het kasteel kenmerkt zich door onregelmatige vormen, spitse torens, siertorentjes, puntgevels, kantelen en nagenoeg onversierde, massieve muren. De vensteropeningen van het hoofdgebouw werden in dubbelbogen en drievoudige bogen uitgevoerd. Neuschwanstein bestaat uit meerdere gebouwen die samen een 150 meter lang aaneengesloten gebouw vormen.  Hoewel in 1884 nog maar 14 van de 228 kamers volledig waren afgewerkt, besloot de ongeduldige Lodewijk zijn intrek te nemen. In totaal bracht hij slechts elf nachten in het droomkasteel door.

Een kasteel van paradoxen

Interieur Neuschwanstein

Neuschwanstein wordt ook wel het kasteel van paradoxen genoemd. Hoewel de buitenkant doet denken aan een kasteel van weleer, is de binnenkant voorzien van de beste technologische snufjes van die tijd. Zo beschikt het over een centraal heteluchtsysteem, telefoonaansluiting voor de koninklijke verblijven, een lift naar de eetkamer en artificiële grotten die met kleurenspotjes verlicht worden. Bovendien zijn de toiletten voorzien van een automatisch spoelsysteem en wordt de toegang tot de binnentuin mogelijk gemaakt door een grote glazen schuifdeur.

Ondanks dat de buitenkant van het kasteel relatief sober is, is het interieur van binnen samen te vatten als een overdaad aan decoratie. Tot de vertrekken met de meeste pracht en praal behoren de “Sängersaal” en de Troonzaal. In de Zangerszaal wordt op de muren het leven van Parsifal afgebeeld. De Troonzaal is gebaseerd op de Aya Sofia. De 15 meter hoge, uit twee verdiepingen bestaande zaal met arcaden heeft een blauwe, met gouden sterren bedekt plafond.  In het midden zou de troon van Lodewijk moeten staan. Die is echter nooit gemaakt aangezien de gek verklaarde koning zich in 1889 van het leven beroofde. Nog geen zes weken na het overlijden van Lodewijk werd Neuschwanstein werd omgetoverd tot een museum dat jaarlijks honderdduizenden bezoekers trekt.

Fun Facts

• Het sprookjesachtige Neuschwanstein heeft model gestaan voor het iconische kasteel van Doornroosje in Disneyland. Walt Disney heeft Neuschwanstein zelf bezocht voordat de bouw van zijn eerste attractiepark begon
• Ondanks dat het slot voor Lodewijk een soort bewoonbare schouwburg ter ere van het leven en het werk van Richard Wagner was, heeft de componist nooit een stap in Neuschwanstein gezet
• Op het interieur van Neuschwanstein geldt copyright en het maken van foto’s van het interieur is ten strengste verboden
• Voor de bouw werd 465 ton marmer, 1550 ton kalksteen, 400.000 tegels, 205m³ hout en 600m³ cement gebruikt
• Neuschwanstein kwam beide wereldoorlogen onbeschadigd door

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van architectuur

COR building – Miami

COR toren in Miami

In 2010 werd in Miami, Florida, een nieuwe architectuur voorgesteld die de skyline in Miami moet veranderen.  Niet visueel, maar vooral op vlak van duurzaamheid.

Oppenheim architecture and design, een architectenbureau uit Miami kwam zelf met dit project naar boven. Het concept bestaat uit een nieuwe wolkenkrabber van 122m hoog en zou een mix moeten worden van architectuur, ecologie en design. De inrichting van het gebouw zal vooral bestaan uit residentiele woningen, parkings en kantoorgebouwen.

Het is niet de hoogste toren, maar wel de uniekste in zijn soort. Het gebouw werd ontworpen met het oog op duurzaamheid. Het bezit enkele unieke elementen die het een uiterst duurzaam project maken, met het oog op de toekomst.
Hopelijk zullen architecten in de toekomst leren uit dit concept, en ideeën van het Cor gebouw overnemen.

Duurzaamheid

Windturbines in het COR gebouw

Zoals we eerder al zagen in het Afrikaanse Centurion Symbio City, worden ook hier enkele windturbines in het gebouw weggewerkt. Het mooie aan het Cor building is dat ze vrij onopvallend zijn en deel uitmaken van het design.

Niet enkel de windturbines maken het gebouw erg duurzaam, ook het design bevat een leuke eigenschap. De cirkels die het design van het gebouw zo opvallend maken, dienen ook als natuurlijke koeling in het warme klimaat van Miami. De cirkels zijn helemaal bovenaan in het gebouw ook het frame voor de windturbines, waardoor ze onopvallend mee in het geheel worden opgenomen.

Naast windturbines en natuurlijke koeling is er natuurlijk ook rekening gehouden met allerlei natuurlijke bronnen van energie. Zo zijn er zonnepanelen geïnstalleerd op het dak, en ook zonneboilers om water op een natuurlijke manier te verwarmen.

Tuin boven op de COR toren

Op de bovenste verdieping is ook een tuin geïnstalleerd. Deze zorgt niet enkel voor een natuurlijke isolatie van het gebouw, maar ook voor het groener imago en een rustieke sfeer van het COR building.

Het gebruik van energie is ook zorgvuldig uitgedokterd. De verlichting bestaat uitsluitend uit LED-verlichting, WC’s werden ontworpen zodat er zo weinig mogelijk water verbruikt wordt, regenwater wordt gebruikt in niet-drinkbare watercircuits, enzovoort.

Ook opvallend is de manier waarop nagedacht wordt over de bouwmaterialen. Zo is het glas duurzaam door enkel gebruik te maken van gerecycleerd glas. Ook de stenen, die gebruikt worden voor de afwerking en het design, zijn duurzaam doordat ze uit lokale steengroeven worden gedolven. Dit bespaart op vervoerskosten, maar ook op CO2-uitstoot. (Het zijn de details die het verschil maken!)

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Vogelneststadion – Peking

Olympische Spelen

3D model van het vogelneststadion in Peking

De Olympische spelen zijn steeds een hoogtepunt voor architecten. Om de 4 jaar krijgt een nieuwe stad de kans om zich te tonen aan de wereld. Elke stad probeert zich hier dan ook steeds van zijn beste kant te laten zien, vaak met zeer impressionante architecturen en infrastructurele werken. Eerder op deze blog verscheen zo ook al het Maracana stadion, dat gebruikt zal worden voor de Spelen in 2016 en ook het King’s Cross station, dat verbouwd werd voor de Olympische Spelen van Londen in 2012. 4 jaar voor de spelen in Londen, verzamelden topsporters uit alle hoeken van de wereld , in Peking, meer bepaald in het vogelnest stadion, of het nationaal stadion van Peking.

Architect

Architectenbureau Herzog& De Meuron uit Zwitserland kreeg de opdracht toegewezen om dit stadion te bouwen. De hoofdarchitect was Li Xinggang en het design werd mee bepaald door Ai Weiwei, een ondertussen wereldwijd bekende Chinese kunstenaar. Architectenbureau Herzog& De Meuron had de nodige ervaring in het bouwen van stadions aangezien ze een jaar voor de werken in Peking reeds begonnen waren met de bouw van de nieuwe Allianz Arena in Berlijn (het voetbalstadion van Bayern Munchen).
De werken begonnen in 2003 en eindigden op 28 juni 2008, slechts een maand voor de start van de Spelen in Peking.
Het stadion is 330m lang, 220m breed, 69m hoog en bood plaats aan 100.000 mensen tijdens de spelen. Later werd het aantal zitjes teruggebracht naar 80.000.

Architectuur

Een van de eerste designs voor het stadion

De hoofdarchitect, Li Xinggang, stelde de traditionele Chinese cultuur als uitgangspunt. Hiervoor haalde hij inspiratie uit Chinese vazen en keramieken. Dit bouwwerk moest ook weer een eyecatcher zijn naar de buitenwereld. China wou zich tonen als modern land met moderne architecturen (zie ook het National Centre for the Performing Arts). Daarom bedachten ze een poreuze structuur, die veel weg heeft van een vogelnest.

Dragende krachten in het stadion

Het stadion bestaat eigenlijk uit 2 aparte delen. Enerzijds is er het stadion zelf, dat vooral door de rode en witte stoeltjes. Anderzijds is er de constructie van schuine strepen, die willekeurig door elkaar lopen. Dit is het meest opvallende aan het gebouw en geeft het de looks van een vogelnest.
De buitenste constructie werd oorspronkelijk gebouwd om steunpilaren voor de dakconstructie te ondersteunen. De willekeurige lijnen in het gebouw zouden de echte dragers van het dak verbergen. Echter, het dak, dat vereist werd in het originele design kwam er nooit. Dit kwam door de instorting van terminal 2 in de Charles De Gaulle luchthaven te Parijs. Hierdoor werden de plannen voor elk groot project in China herbekeken en hertekend, waardoor het schuivende dak niet in het finale project zit.

Post- Olympische tijden

Vogelneststadion

Hoewel dit een prachtig stadion is, mist het momenteel volledig zijn doel. Doordat het stadion enorm duur is om te onderhouden (8miljoen euro  per jaar), word het ook nauwelijks verhuurd. De Chinese regering bedacht daarom enkele concepten die het stadion een 2^e leven konden geven. Zo was er een plan om een hotel en winkelcentrum te bouwen in het stadion, maar door een gebrek aan investeerders ging dit niet door. Momenteel kan je voor 6,5 euro rondlopen in het stadion, of met een segway rijden over de 100m waar Usain Bolt zijn wereldrecord vestigde. Sinds 2009 kan je ook over een loopbrug over het stadion lopen.

Het is nog maar de vraag of het stadion nog lang zal bestaan. De corrosie aan het gebouw gaat sneller dan verwacht, en ook de hoge investeringen om het gebouw te onderhouden wegen niet op tegen de weinige concerten die er gegeven worden, of de inkomsten die gegenereerd worden aan toeristen.

Fun Facts

• In totaal werkten er 17.000 medewerkers mee aan het bouwen van het stadion. 10 werknemers lieten daarbij het leven, maar volgens de Chinese overheid waren dit er maar 2. (U kiest zelf welk cijfer u gelooft)
• Het budget werd oorspronkelijk vastgelegd op 500miljoen euro, maar werd teruggeschroefd tot 300 miljoen euro, nog een reden waarom het schuivende dak er nooit kwam.
• Het stadion is ontworpen om aardbevingen met een sterkte van 8 op de schaal van Richter aan te kunnen.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

National Center for the Performing Arts – Peking

Over het grootste ei ter wereld

Constructiesite van het grootste ei ter wereld.

China heeft een zeer lange en mooie geschiedenis. Vele jaren was het een van de machtigste en invloedrijkste volkeren ter wereld. In het historisch centrum van Peking, de hoofdstad van China, kan je nog veel invloeden uit de traditionele geschiedenis van China terugvinden. Het Tienanmen- plein en de verboden stad zijn hier uitstekende voorbeelden van. Toch is hier sinds 2005 een bouwwerk bijgekomen dat weer compleet in het rijtje van moderne architectuur mag aansluiten.
Eerder op deze blog besprak ik al het Opera House in Sydey, nu komt in datzelfde genre het National Centre for the Performing Arts op deze blog.

Het ei

Het ei

Het was de franse architect Paul Andreau die de opracht kreeg om een nieuw theater te bouwen voor de Chinese overheid. Het was vanaf het begin zijn doel om een modern bouwwerk in de Chinese hoofdstad neer te poten. Dit om het belang van China aan te tonen, en om te benadrukken dat China nog steeds bij de modernste landen ter wereld behoort.
Daarom bedacht Andreau ‘het ei’. Dit bouwwerk is een halve bolvormige ovaal, omringd door een artificieel meer. Van op elke plek rond het gebouw,zorgt de weerspiegeling van het gebouw in het meer voor het volledig beeld, dat sterk op een ei lijkt.

Architectuur

National Theatre for Performing Arts Peking

Het halve ei heeft een breedte van 212m, en is ruim 144m lang. Het hoogste punt van de koepel bevindt zich op 46m hoogte. Om het gebouw toch een iets specialere touch te geven, maakte de architect gebruik van 2 verschillende bouwmaterialen om de koepel te bedekken. Enerzijds is de koepel bedekt met titanium platen, ongeveer in het midden van het gebouw snijden 2 golvende lijnen het gebouw, en wordt het middelste deel belegd met glas. Dit golvend vlak van glas symboliseert gordijnen, die we open doen om naar en theaterstuk te kijken.
Het meer dat rond het gebouw ligt, is er niet enkel om een visueel effect te creëren. Volgens de architect is het theater nu meer een cultureel eiland, omringd door water.
Omdat de toeschouwers niet graag nat naar het theater gaan, en omdat chinezen niet zo goed kunnen zwemmen, is er een tunnel gebouwd die onder het meer door loopt.

Kunst

De Operazaal

Binnenin het gebouw zitten maar liefst 3 zalen. Een operazaal, waar 2398 mensen naar kunnen kijken, een muziekzaal die 2017 stoeltjes telt, en een theaterzaal waar 1035 toeschouwers kunnen genieten van optredens van onder andere de Peking Opera.

Fun facts

De gang die naar de tunnel onder het meer leidt

• Het gebouw is nog tijdens de bouw, in 2004, herontworpen nadat en deel van terminal E2 in de luchthaven van Charles de Gaulle in Parijs instortte.
• Dit verhoogde de kost van het bouwwerk met ongeveer 70 miljoen euro
• Het totale kostenplaatje bedraagt ongeveer 400 miljoen euro
• Door het hoge prijskaartje, en de hoge onderhoudskosten, moet de Chinese regering elk jaar 60% van de kosten subsidiëren.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Taj Mahal – Agra

Over de ode aan de liefde

Portretten Mumtaz en Shah

Heel lang geleden, in het Indiase Mogolrijk woonde eens de keizer Shah Jahan. Hoewel de man drie vrouwen had, had hij een duidelijke favoriet: Arjumand Bano Began. De wederzijdse genegenheid en harmonie tussen Arjumand en Shah bereikte volgens de verhalen een niveau dat nooit eerder gezien was tussen een man en vrouw uit de heersende klasse. Mede daarom kreeg Arjumand al snel de bijnaam Mumtaz Mahal: Parel van het paleis. Spijtig genoeg overleed ze tijdens de geboorte van haar veertiende kind. Volgens de overlevering beloofde Shah Jahan zijn vrouw op haar sterfbed dat hij geen kinderen meer zou verwekken en een laatste rustplaats voor haar zou bouwen, niet wetende dat hij daarmee de aanleiding gaf tot het bouwen van een van de zeven moderne wereldwonderen: De Taj Mahal.

Streven naar perfectie

Taj Mahal

De officiële data van de constructiewerken zijn moeilijk te achterhalen. Verschillende bronnen noemen andere data, variërend van een begindatum tussen 1630 en 1632 en een einddatum tussen 1648 en 1654. Wel weten we dat vlak na het overlijden van Mumtaz begonnen werd met de bouw van haar mausoleum bij de stad Agra. Sjah Jahan was heel nauw betrokken bij het bouwproces: De laatste rustplek voor zijn geliefde vrouw moest immers perfect zijn.

Hoewel de verhalen  alle lof voor het ontwerp aan de keizer geven, waren er ten minste 37 architecten uit alle windstreken bij het ontwerpproces betrokken. Isa Khan, afkomstig uit Iran, was de hoofdarchitect. Om zich in te leven in het verdriet van de keizer, liet Khan zijn eigen vrouw op gruwelijke wijze vermoorden. Daarna kreeg hij een visioen: Hij zag contouren van een witte en een zwarte Taj Mahal die tegenover elkaar staan. Hij legde de creatie aan de keizer voor en al gauw begon men met de bouw. Ongeveer 22.000 arbeiders werkten dag en nacht en er werd een beroep gedaan op meer dan 1.000 olifanten, buffels en ossen om alle materialen naar Agra te brengen. Het prijskaartje van het mausoleum en de tuinen bedroeg 32 miljoen roepies (circa vijf miljoen euro), voor die tijd een astronomisch bedrag.

Mogolarchitectuur

Taj Mahal

De Taj Mahal wordt gerekend tot een van de mooiste voorbeelden van de Mogolarchitectuur, een samensmelting van de Indiase, Perzische en Turkse bouwstijl. De volmaakt symmetrische praalgraf bestaat uit wit marmer en is versierd met gestileerde bloemmotieven, verzen uit de Koran en smalle strepen van zwart marmer. In tegenstelling tot het mausoleum, zijn de toegangspoort, moskee en het gastenverblijf uit rood zandsteen opgetrokken. De verschillende gebouwen zijn versierd met stenen, zoals jade en kristal uit China, lapis lazuli en saffieren uit Sri Lanka en diamanten uit Panna.

Typerend voor de Mogoldynastie zijn de symmetrisch om het grafmonument aangelegde tuinen. Deze tuinen staan symbool voor het islamitisch paradijs. Zo kregen de Mogolse doden een hemelse woonplaats op aarde. De Taj Mahal staat niet zoals gebruikelijk in het midden van de tuin, maar op een verhoogd platform. Dit platform wordt op elk van de vier hoeken begrensd door een 41 meter hoge minaret, die ietwat scheef staat. Mocht er dus ooit een aardbeving plaatsvinden waarbij de minaretten omvallen, dan zouden ze in ieder geval niet op het mausoleum terecht komen.

Toch geen tweede Mausoleum

Hoe de zwarte Taj Mahal er zou hebben uitgezien

Na de voltooiing van het meesterwerk, wilde de keizer ook maar gelijk een exacte kopie in zwart marmer laten bouwen. De bouw was begonnen, de fundamenten waren al gelegd toen ironisch genoeg de zoon van de grootmogol er een stokje voor stak. Hij liet de bouw onmiddellijk stilleggen en zijn vader opsluiten in het fort van Agra. Shah Jahan sleet zijn dagen in een cel met slechts één raam. Door dat raam had hij alleen uitzicht op de Taj Mahal. Na zijn overlijden in 1666 werd Shah Jahan naast zijn vrouw bijgezet en tot op de dag van vandaag rusten de voormalig keizer en de keizerin hier nog steeds.

Fun Facts:

• Echt uniek is de Taj Mahal niet: De tombe van Itimad ud-Daulah in Agra heeft in zekere zin model gestaan en wordt ook wel de ‘baby Taj’ genoemd.

• Het mausoleum zou eerst Rauza genoemd worden, maar uiteindelijk koos men voor de bijnaam van de keizerin: Taj Mahal

• Tijdens de Britse overheersing was het bijna gedaan met de Taj; de Engelse gouverneur was van plan om het marmer weg te halen en in Engeland te verkopen. Gelukkig bleek daar in Groot-Brittannië geen markt voor te zijn.

• Volgens de legende liet de keizer de handen van alle arbeiders afhakken, zodat ze nooit meer konden werken aan de constructie van een nog mooier gebouw

Klik hier om terug te keren naar het Mi(ni)sterie van architectuur