Ghelamco Arena – Gent

Belgische stadions

In België is er veel te doen rond voetbalstadions. Elke grote club zou graag zijn stadion uitbreiden om meer inkomsten te genereren, en meer fans toegang te geven tot voetbalwedstrijden. Club Brugge, Cercle Brugge, RSC Anderlecht, KV Mechelen,… allen zijn ze al jaren op zoek naar manieren om een stadion te bouwen of te verbouwen. Helaas zonder succes. Wegens de administratieve doolhof en het oneindig aantal nodige vergunningen slagen ze er niet in om een (nieuw) stadion te bouwen. Gelukkig zijn er ook clubs waar na jarenlange strijd met de administratie wel een nieuw stadion gebouwd werd. Zo verbouwde Racing Genk tussen 1999 en 2002 het Fenixstadion, waardoor het de op 3 na grootste in België heeft.

Ghelamco Arena

Ghelamco Arena

AA Gent deed nog beter en opende in 2013 de Ghelamco Arena. Veel Belgische voetbalfans zullen mij niet tegenspreken als ik zeg dat dit het modernste en mooiste stadion in België is. De laatste maanden is er ook al veel over gezegd en geschreven, vooral omdat dit de eerste club is die er in slaagde om een moderne voetbaltempel uit te bouwen in België. Ook won de Ghelamco Arena enkele prijzen, waaronder het “stadion of the year” van de Poolse website www.stadiumdb.com, en de iets prestigieuzere interieurprijs van het New Yorkse “Contract Design Magazine”

Architectuur

Ghelamco Arena met de lichtbalkjes aan de buitenkant

Het Gentse architectenbureau “Bontinck Architecture and Engineering” ontwierp de moderne Ghelamco Arena. Op zich is het niet het meest bijzondere stadion, maar toch is het met voorsprong het meest geavanceerde in België. In totaal kunnen er 20.000 voetballiefhebbers plaatsnemen in de tribune. Deze tribune bestaat slechts uit 1 ring en is hiermee bijzonder compact voor zo’n grote capaciteit. Boven deze ring is er plaats gemaakt voor loges, waar de VIP’s terecht kunnen, en restaurants gelegen zijn. Aan de buitenkant zijn het vooral de glazen muren die een modern gevoel geven. Rondom heel het stadion zijn de muren afgewerkt in glas, met daarover lichtbalkje, die een soort projectie rondom het stadion kunnen doen. Zeker wanneer ’s nachts de spots rond de arena branden is dit een spektakel.

Interieur

Het meest prestigieuze is ongetwijfeld het interieur. De hoge plafonds worden verlaagd door willekeurige witte vlekken langs touwtjes op hetzelfde niveau te hangen. Dit creëert een soort van vals plafond, en wordt afgewerkt met spots die een achtergrondkleur geven aan de witte vlekken. De glazen buitenmuur geeft het interieur een open gevoel, en maakt het voor de fans leuk om naar buiten te kijken.

Infrastructuur

Restaurant in het stadion

Het stadion is meer dan een voetbalstadion. Ghelamco, een investeringsgroep in vastgoed, implementeerde ook restaurants, luxe-loges en zelfs kantoren. Het heeft iets, werken in een kantoor waar op de achtergrond (top)voetbal gespeeld wordt.

Fun Facts

De souvenirs uit Mechelen

• Tijdens de eerste thuismatch van Gent, tegen KV Mechelen, vonden de Mechelse supporters het leuk om op de glazen scheidingswanden stikkers van KV Mechelen te plakken. Een tiental supporters is in de week nadien alle stikkers gaan verwijderen op vraag van het Gent bestuur
• Het bestuur van Gent hield de fans ook dagelijks op de hoogte van de vooruitgang van het stadion. Ze konden alles volgen op: http://www.ourfuturestartshere.be
  (goeie digitale marketing denk ik!)
• Er werden ongeveer 2 miljard graszaadjes gebruikt voor het aanleggen van het voetbalveld

Bekijk ook

• Maracaña stadion
• Vogelneststadion
• Real Madrid Resort Island

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Bibliotheek Kansas

Over het grootste boekenrek ter wereld

 Ooit afgevraagd hoe het zou voelen om in de schoenen van Alice in Wonderland te staan wanneer ze het verkleiningsdrankje dronk? Wel, passeer dan eens langs de City Library of Kansas. Aan de hoofdingang valt, buiten de enorme ingangspoort, niet veel spectaculairs te merken, maar wanneer je het hoekje om wandelt, bots je op 7,5 meter hoge boekbindingen, bestaande uit 22 imposante boeken die samen een heuse boekenplank vormen.
Achter dit gigantisch boekenrek schuilt een grote parkeergarage. Deze werd gebouwd om de vraag naar een centraal gelegen parking op te vangen.

Boeken

Boeken aan de Kansas bibliotheek

De gekozen titels reflecteren de keuzes van de lokale inwoners. Zij kozen hun favorieten, waaruit de Kansas City Library Board of Trustees een selectie maakten. De lokale bewoners van Kansas kozen niet voor de minste titels, zo werd onder andere The Lord of the Rings van J.R.R Tolkien gekozen, samen met andere meesterwerken zoals Charlotte’s Web, Catch-22, To Kill a Mockingbird, of Romeo and Juliet.

Materiaal

Mylar als verpakkingsmateriaal

De boekenruggen zijn gemaakt uit Mylar. In België kennen we dit materiaal beter als polyethyleentereftalaat, of nog korter PET. Door dit materiaal zeer sterk uit te trekken bekomt men de folie waarmee de bibliotheek in Kansas afgewerkt werd. Een van de grootste voordelen van dit materiaal is het gewicht en zijn sterkte. Daarnaast was het voor de ontwerpers ook handig meegenomen dat dit materiaal zeer makkelijk te bedrukken is, waardoor de kleinste details van de boeken haarfijn overgenomen werden op de bibliotheek.

Fun facts:

• De kunststof mylar wordt ook vaak gebruikt in verpakkingen van koekjes en andere voedingen
• De bibliotheek wordt door de enorme boeken ook wel de ‘community bookshelf’ genoemd
• Voor het gebouw werd omgetoverd naar een bibliotheek, deed het dienst als The First National Bank
• De Kansas City Public Library heeft maar liefst 10 locaties, waarvan deze het grootste filiaal is

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van architectuur

Opkrulbare brug – Londen

Over een brug die oprolt

Londen

Op deze blog verscheen eerder een artikel over het King’s Cross station in Londen. Voor Harry Potter- fans een absolute bezienswaardigheid wanneer ze een trip naar Londen maken. Op slechts 10minuten wandelen van dit station, dat trouwens vlakbij het internationale St Pancras Station ligt, ligt nog een andere, niet zo bekende must-see. Een opkrulbare brug.

Opkrulbare brug

Oprolbare brug te Londen: 3 momentopnames

Londen werd ooit historisch gevormd door de Thames die kronkelend door de stad dwarrelt. Maar, niet enkel de Thames was een belangrijke verbindingsader, ook het kunstmatig aangelegde Grand Union Canal, dat een verbinding vormt tussen Birmingham en Londen, was een belangrijke waterweg voor de ontwikkeling van Londen.
In het hartje van Londen vormt dit kanaal enkele dokken waarin vooral plezierjachten liggen te druiven. Om de voetgangers toch de mogelijkheid te bieden eenvoudig over deze dokken te wandelen, zonder de boten op te houden bedacht een Londense architect, Thomas Haelterwick, een unieke brug die zichzelf kan oprollen wanneer er een boot door het dok moet varen. Wanneer de boot voorbij is, rolt de brug zichzelf terug af, waardoor het terug mooi over het dok ligt.

Architectuur

De hydraulische armen en de verbindingen van de toppen

Het design van deze brug is redelijk simpel. In opgekrulde toestand is het een perfecte achthoek, die bestaat uit 8 individuele driehoeken. De toppen van de acht driehoeken zijn door hydraulische armen met elkaar verbonden. Wanneer de hydraulische armen intrekken gaan de leuningen zich uitstrekken en gaan de toppen van elkaar weg. Zo ontrolt de brug zich. De hydraulische armen en de verbindingsstukken van de toppen doen in ontrolde toestand dienst als armleuning en zijn hierdoor mooi weggewerkt in het design.

De bedoeling van de architect was om de beweging van de brug als eyecatcher te gebruiken. Iets wat aardig lukte, want toen de brug in 2005 in dienst werd genomen haalde het zelfs het Belgisch journaal.

Fun Facts

The garden Bridge

• De architect van deze brug ontwierp ook het design voor de Olympische vlam voor de Olympische Spelen te Londen
• Een ander leuk project van Haelterwick is ‘the garden bridge’ een brug waarop een soort van park gelegen is
• Het Grand Union Canal is niet te verwarren met het Union Canal, dat meer in het Noorden van het Verenigd Koninkrijk ligt. Op dit kanaal is het prachtige Falkirk Wheel terug te vinden
• De brug mist eigenlijk zijn doel als dynamische en efficiënt in te zetten brug, ze opent namelijk slechts een keer per week:  vrijdag om 12u.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Metro – Parijs

Over de herinrichting van enkele ongebruikte metrostations in Parijs

Plan metro Parijs

Wie ooit in Parijs is geweest kan niet zonder gebruik te maken van het openbaar vervoer. De metro in Parijs is hierbij onmisbaar.  Zonder nadenken geraak je vlot van de Eiffeltoren naar Montmartre of van de Arc de la Défence, naar de Arc de Triomphe.
Doch zijn door de jaren heen een aantal stations in onbruik geraakt. En sommige stations werden wel gebouwd, maar werden nooit geopend.
Het sluiten, of het nooit openen, van stations had verschillende redenen. Bij het begin van de  tweede wereldoorlog in 1939, werd een beperkt mobiliteitsplan voor Parijs voorgesteld. Hierdoor bleven er slechts 85 stations in heel Parijs open. Na de oorlog ging het grootste deel van de stations terug open. Zei het met enkele jaren vertraging. Slechts 3 stations werden sinds 1939 nooit meer geopend: Arsenal op lijn 5, Champs de Mars op lijn 8 en Croix- rouge op lijn 10. Andere stations gingen dicht omdat ze te weinig gebruikt werden, of omdat ze niet voldeden aan de infrastructurele eisen. (Lees: ze waren te kort voor de lange treinstellen)

Art Nouveau

Typische Art Nouveau in Parijse metro

De bouw van de metrostations in Parijs werden reeds gestart in de 19^e eeuw. De stijlvorm die toen bijzonder populair was, is de Art Nouveau. Een stijl die veel gebruikt makt van glas en ijzer, die toen relatief nieuw waren in de bouw. In het ijzerwerk zitten vaak natuurlijke vormen, zoals bloemen, blaadjes of golvende lijnen. Elk station wordt aangeduid door de kenmerkende borden met de tekst “Metropolitain”, volledig in Art Nouveau.

Concepten

Concept: een zwembad

Wat moet er nu met de spookstations gebeuren? Al jaren liggen ze te verkommeren en de gemiddelde Parisien weet niet eens dat ze nog bestaan.
Enkele architecten, Manal Rachdi en Nicolas laisnéiets, hebben 5 concepten bedacht om deze verlaten stations, beginende met het Arsenal station, om te toveren tot een functionele pareltjes.
De 5 concepten bestaan uit een zwembad, een restaurant, een kunstgalerij, een theaterzaal en een nachtclub.

Concept: een restaurant

Concept: een kunstgalerij

Concept: Theaterzaal

Concept: een nachtclub

Fun Facts

Arts et Métiers station

• De Parijse metro rijdt dagelijks ongeveer 972.000 kilometer , of ongeveer 25 keer rond de aarde.
• Arts et Métiers (lijn 11), is een metrostation volledig ingekleed als een onderzeeër.
• Met meer dan 1.5 miljard mensen per jaar, is de Parijse metro is de 6^e grootste ter wereld.
• Kleine hondjes zijn toegelaten op de metro, grote honden niet.
• Slechts 1 station in Parijs is vernoemd naar een vrouw: Louise Michel, een Franse socialiste.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Neuschwanstein – Füssen

Over het ultieme sprookjeskasteel

Neuschwanstein

Wie aan kastelen denkt, denkt aan de middeleeuwen; koning Arthur en zijn Ridders van de Ronde Tafel, prachtige jonkvrouwen en spannende zwaardgevechten. Al die kastelen zijn echter niet altijd in de middeleeuwen gebouwd. Het meest bekende kasteel verrees pas in de 19^e eeuw uit de grond. Oorspronkelijk bekend als de Neue Burg Hohenschwangau, kreeg dit slot na het overlijden zijn eigenaar de passende naam Neuschwanstein – Het nieuwe Zwanenkasteel.

Een cocktail van inspiratie

Neuschwanstein

Lodewijk de 2^e was de zoon van de Duitse koning Maximiliaan en al op 8jarige leeftijd nam hij de functie van zijn vader over. Toen Beieren in 1866 de oorlog van Pruisen verloor, moest Lodewijk zijn positie als soeverein heerser opgeven. Hierop begon hij met het stichten van een eigen koninkrijk door het bouwen van kastelen en paleizen. De ideale locatie was een mooi uitzichtspunt waarop twee kleine burchten stonden. Lodewijk wilde de dubbelburcht laten herbouwen tot een romantisch, sprookjesachtig Middeleeuws kasteel. Om dit te realiseren moesten bepaalde architecturale aspecten van vier verschillende gebouwen, namelijk de Wartburg en Nuremberg, Château de Pierrefonds en de Hagia Sofia in Istanbul, in het nieuwe kasteel worden verwerkt. De meeste inspiratie haalde de koning echter uit zijn vriendschap met de componist Richard Wagner en diens opera’s Parsifal en Lohengrin.

Een structuur van contrasten, mysteries en schoonheid

Neuschwanstein tijdens de jarenlange costructie

De uitgekozen plek voor het Germaanse, romantische kasteel was niet bepaald ideaal. Het uitzichtspunt bevond zich namelijk twee honderd meter boven de weg en er toen was er nog geen water aanwezig. Gelukkig werd er nabij een bron gevonden vanwaar water via leidingen naar het kasteel kon worden gepompt. Lodewijk verwachte dat zijn geliefde kasteel wel binnen drie jaar voltooid kon worden, maar in 1873 was slechts de toegangspoort en een bijgebouwtje af.  Met de tijd verrees een kasteel; de overheersende stijl is een vrije interpretatie van de Romaanse stijl uit de 13^e eeuw. Het kasteel kenmerkt zich door onregelmatige vormen, spitse torens, siertorentjes, puntgevels, kantelen en nagenoeg onversierde, massieve muren. De vensteropeningen van het hoofdgebouw werden in dubbelbogen en drievoudige bogen uitgevoerd. Neuschwanstein bestaat uit meerdere gebouwen die samen een 150 meter lang aaneengesloten gebouw vormen.  Hoewel in 1884 nog maar 14 van de 228 kamers volledig waren afgewerkt, besloot de ongeduldige Lodewijk zijn intrek te nemen. In totaal bracht hij slechts elf nachten in het droomkasteel door.

Een kasteel van paradoxen

Interieur Neuschwanstein

Neuschwanstein wordt ook wel het kasteel van paradoxen genoemd. Hoewel de buitenkant doet denken aan een kasteel van weleer, is de binnenkant voorzien van de beste technologische snufjes van die tijd. Zo beschikt het over een centraal heteluchtsysteem, telefoonaansluiting voor de koninklijke verblijven, een lift naar de eetkamer en artificiële grotten die met kleurenspotjes verlicht worden. Bovendien zijn de toiletten voorzien van een automatisch spoelsysteem en wordt de toegang tot de binnentuin mogelijk gemaakt door een grote glazen schuifdeur.

Ondanks dat de buitenkant van het kasteel relatief sober is, is het interieur van binnen samen te vatten als een overdaad aan decoratie. Tot de vertrekken met de meeste pracht en praal behoren de “Sängersaal” en de Troonzaal. In de Zangerszaal wordt op de muren het leven van Parsifal afgebeeld. De Troonzaal is gebaseerd op de Aya Sofia. De 15 meter hoge, uit twee verdiepingen bestaande zaal met arcaden heeft een blauwe, met gouden sterren bedekt plafond.  In het midden zou de troon van Lodewijk moeten staan. Die is echter nooit gemaakt aangezien de gek verklaarde koning zich in 1889 van het leven beroofde. Nog geen zes weken na het overlijden van Lodewijk werd Neuschwanstein werd omgetoverd tot een museum dat jaarlijks honderdduizenden bezoekers trekt.

Fun Facts

• Het sprookjesachtige Neuschwanstein heeft model gestaan voor het iconische kasteel van Doornroosje in Disneyland. Walt Disney heeft Neuschwanstein zelf bezocht voordat de bouw van zijn eerste attractiepark begon
• Ondanks dat het slot voor Lodewijk een soort bewoonbare schouwburg ter ere van het leven en het werk van Richard Wagner was, heeft de componist nooit een stap in Neuschwanstein gezet
• Op het interieur van Neuschwanstein geldt copyright en het maken van foto’s van het interieur is ten strengste verboden
• Voor de bouw werd 465 ton marmer, 1550 ton kalksteen, 400.000 tegels, 205m³ hout en 600m³ cement gebruikt
• Neuschwanstein kwam beide wereldoorlogen onbeschadigd door

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van architectuur

COR building – Miami

COR toren in Miami

In 2010 werd in Miami, Florida, een nieuwe architectuur voorgesteld die de skyline in Miami moet veranderen.  Niet visueel, maar vooral op vlak van duurzaamheid.

Oppenheim architecture and design, een architectenbureau uit Miami kwam zelf met dit project naar boven. Het concept bestaat uit een nieuwe wolkenkrabber van 122m hoog en zou een mix moeten worden van architectuur, ecologie en design. De inrichting van het gebouw zal vooral bestaan uit residentiele woningen, parkings en kantoorgebouwen.

Het is niet de hoogste toren, maar wel de uniekste in zijn soort. Het gebouw werd ontworpen met het oog op duurzaamheid. Het bezit enkele unieke elementen die het een uiterst duurzaam project maken, met het oog op de toekomst.
Hopelijk zullen architecten in de toekomst leren uit dit concept, en ideeën van het Cor gebouw overnemen.

Duurzaamheid

Windturbines in het COR gebouw

Zoals we eerder al zagen in het Afrikaanse Centurion Symbio City, worden ook hier enkele windturbines in het gebouw weggewerkt. Het mooie aan het Cor building is dat ze vrij onopvallend zijn en deel uitmaken van het design.

Niet enkel de windturbines maken het gebouw erg duurzaam, ook het design bevat een leuke eigenschap. De cirkels die het design van het gebouw zo opvallend maken, dienen ook als natuurlijke koeling in het warme klimaat van Miami. De cirkels zijn helemaal bovenaan in het gebouw ook het frame voor de windturbines, waardoor ze onopvallend mee in het geheel worden opgenomen.

Naast windturbines en natuurlijke koeling is er natuurlijk ook rekening gehouden met allerlei natuurlijke bronnen van energie. Zo zijn er zonnepanelen geïnstalleerd op het dak, en ook zonneboilers om water op een natuurlijke manier te verwarmen.

Tuin boven op de COR toren

Op de bovenste verdieping is ook een tuin geïnstalleerd. Deze zorgt niet enkel voor een natuurlijke isolatie van het gebouw, maar ook voor het groener imago en een rustieke sfeer van het COR building.

Het gebruik van energie is ook zorgvuldig uitgedokterd. De verlichting bestaat uitsluitend uit LED-verlichting, WC’s werden ontworpen zodat er zo weinig mogelijk water verbruikt wordt, regenwater wordt gebruikt in niet-drinkbare watercircuits, enzovoort.

Ook opvallend is de manier waarop nagedacht wordt over de bouwmaterialen. Zo is het glas duurzaam door enkel gebruik te maken van gerecycleerd glas. Ook de stenen, die gebruikt worden voor de afwerking en het design, zijn duurzaam doordat ze uit lokale steengroeven worden gedolven. Dit bespaart op vervoerskosten, maar ook op CO2-uitstoot. (Het zijn de details die het verschil maken!)

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Vogelneststadion – Peking

Olympische Spelen

3D model van het vogelneststadion in Peking

De Olympische spelen zijn steeds een hoogtepunt voor architecten. Om de 4 jaar krijgt een nieuwe stad de kans om zich te tonen aan de wereld. Elke stad probeert zich hier dan ook steeds van zijn beste kant te laten zien, vaak met zeer impressionante architecturen en infrastructurele werken. Eerder op deze blog verscheen zo ook al het Maracana stadion, dat gebruikt zal worden voor de Spelen in 2016 en ook het King’s Cross station, dat verbouwd werd voor de Olympische Spelen van Londen in 2012. 4 jaar voor de spelen in Londen, verzamelden topsporters uit alle hoeken van de wereld , in Peking, meer bepaald in het vogelnest stadion, of het nationaal stadion van Peking.

Architect

Architectenbureau Herzog& De Meuron uit Zwitserland kreeg de opdracht toegewezen om dit stadion te bouwen. De hoofdarchitect was Li Xinggang en het design werd mee bepaald door Ai Weiwei, een ondertussen wereldwijd bekende Chinese kunstenaar. Architectenbureau Herzog& De Meuron had de nodige ervaring in het bouwen van stadions aangezien ze een jaar voor de werken in Peking reeds begonnen waren met de bouw van de nieuwe Allianz Arena in Berlijn (het voetbalstadion van Bayern Munchen).
De werken begonnen in 2003 en eindigden op 28 juni 2008, slechts een maand voor de start van de Spelen in Peking.
Het stadion is 330m lang, 220m breed, 69m hoog en bood plaats aan 100.000 mensen tijdens de spelen. Later werd het aantal zitjes teruggebracht naar 80.000.

Architectuur

Een van de eerste designs voor het stadion

De hoofdarchitect, Li Xinggang, stelde de traditionele Chinese cultuur als uitgangspunt. Hiervoor haalde hij inspiratie uit Chinese vazen en keramieken. Dit bouwwerk moest ook weer een eyecatcher zijn naar de buitenwereld. China wou zich tonen als modern land met moderne architecturen (zie ook het National Centre for the Performing Arts). Daarom bedachten ze een poreuze structuur, die veel weg heeft van een vogelnest.

Dragende krachten in het stadion

Het stadion bestaat eigenlijk uit 2 aparte delen. Enerzijds is er het stadion zelf, dat vooral door de rode en witte stoeltjes. Anderzijds is er de constructie van schuine strepen, die willekeurig door elkaar lopen. Dit is het meest opvallende aan het gebouw en geeft het de looks van een vogelnest.
De buitenste constructie werd oorspronkelijk gebouwd om steunpilaren voor de dakconstructie te ondersteunen. De willekeurige lijnen in het gebouw zouden de echte dragers van het dak verbergen. Echter, het dak, dat vereist werd in het originele design kwam er nooit. Dit kwam door de instorting van terminal 2 in de Charles De Gaulle luchthaven te Parijs. Hierdoor werden de plannen voor elk groot project in China herbekeken en hertekend, waardoor het schuivende dak niet in het finale project zit.

Post- Olympische tijden

Vogelneststadion

Hoewel dit een prachtig stadion is, mist het momenteel volledig zijn doel. Doordat het stadion enorm duur is om te onderhouden (8miljoen euro  per jaar), word het ook nauwelijks verhuurd. De Chinese regering bedacht daarom enkele concepten die het stadion een 2^e leven konden geven. Zo was er een plan om een hotel en winkelcentrum te bouwen in het stadion, maar door een gebrek aan investeerders ging dit niet door. Momenteel kan je voor 6,5 euro rondlopen in het stadion, of met een segway rijden over de 100m waar Usain Bolt zijn wereldrecord vestigde. Sinds 2009 kan je ook over een loopbrug over het stadion lopen.

Het is nog maar de vraag of het stadion nog lang zal bestaan. De corrosie aan het gebouw gaat sneller dan verwacht, en ook de hoge investeringen om het gebouw te onderhouden wegen niet op tegen de weinige concerten die er gegeven worden, of de inkomsten die gegenereerd worden aan toeristen.

Fun Facts

• In totaal werkten er 17.000 medewerkers mee aan het bouwen van het stadion. 10 werknemers lieten daarbij het leven, maar volgens de Chinese overheid waren dit er maar 2. (U kiest zelf welk cijfer u gelooft)
• Het budget werd oorspronkelijk vastgelegd op 500miljoen euro, maar werd teruggeschroefd tot 300 miljoen euro, nog een reden waarom het schuivende dak er nooit kwam.
• Het stadion is ontworpen om aardbevingen met een sterkte van 8 op de schaal van Richter aan te kunnen.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

National Center for the Performing Arts – Peking

Over het grootste ei ter wereld

Constructiesite van het grootste ei ter wereld.

China heeft een zeer lange en mooie geschiedenis. Vele jaren was het een van de machtigste en invloedrijkste volkeren ter wereld. In het historisch centrum van Peking, de hoofdstad van China, kan je nog veel invloeden uit de traditionele geschiedenis van China terugvinden. Het Tienanmen- plein en de verboden stad zijn hier uitstekende voorbeelden van. Toch is hier sinds 2005 een bouwwerk bijgekomen dat weer compleet in het rijtje van moderne architectuur mag aansluiten.
Eerder op deze blog besprak ik al het Opera House in Sydey, nu komt in datzelfde genre het National Centre for the Performing Arts op deze blog.

Het ei

Het ei

Het was de franse architect Paul Andreau die de opracht kreeg om een nieuw theater te bouwen voor de Chinese overheid. Het was vanaf het begin zijn doel om een modern bouwwerk in de Chinese hoofdstad neer te poten. Dit om het belang van China aan te tonen, en om te benadrukken dat China nog steeds bij de modernste landen ter wereld behoort.
Daarom bedacht Andreau ‘het ei’. Dit bouwwerk is een halve bolvormige ovaal, omringd door een artificieel meer. Van op elke plek rond het gebouw,zorgt de weerspiegeling van het gebouw in het meer voor het volledig beeld, dat sterk op een ei lijkt.

Architectuur

National Theatre for Performing Arts Peking

Het halve ei heeft een breedte van 212m, en is ruim 144m lang. Het hoogste punt van de koepel bevindt zich op 46m hoogte. Om het gebouw toch een iets specialere touch te geven, maakte de architect gebruik van 2 verschillende bouwmaterialen om de koepel te bedekken. Enerzijds is de koepel bedekt met titanium platen, ongeveer in het midden van het gebouw snijden 2 golvende lijnen het gebouw, en wordt het middelste deel belegd met glas. Dit golvend vlak van glas symboliseert gordijnen, die we open doen om naar en theaterstuk te kijken.
Het meer dat rond het gebouw ligt, is er niet enkel om een visueel effect te creëren. Volgens de architect is het theater nu meer een cultureel eiland, omringd door water.
Omdat de toeschouwers niet graag nat naar het theater gaan, en omdat chinezen niet zo goed kunnen zwemmen, is er een tunnel gebouwd die onder het meer door loopt.

Kunst

De Operazaal

Binnenin het gebouw zitten maar liefst 3 zalen. Een operazaal, waar 2398 mensen naar kunnen kijken, een muziekzaal die 2017 stoeltjes telt, en een theaterzaal waar 1035 toeschouwers kunnen genieten van optredens van onder andere de Peking Opera.

Fun facts

De gang die naar de tunnel onder het meer leidt

• Het gebouw is nog tijdens de bouw, in 2004, herontworpen nadat en deel van terminal E2 in de luchthaven van Charles de Gaulle in Parijs instortte.
• Dit verhoogde de kost van het bouwwerk met ongeveer 70 miljoen euro
• Het totale kostenplaatje bedraagt ongeveer 400 miljoen euro
• Door het hoge prijskaartje, en de hoge onderhoudskosten, moet de Chinese regering elk jaar 60% van de kosten subsidiëren.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Taj Mahal – Agra

Over de ode aan de liefde

Portretten Mumtaz en Shah

Heel lang geleden, in het Indiase Mogolrijk woonde eens de keizer Shah Jahan. Hoewel de man drie vrouwen had, had hij een duidelijke favoriet: Arjumand Bano Began. De wederzijdse genegenheid en harmonie tussen Arjumand en Shah bereikte volgens de verhalen een niveau dat nooit eerder gezien was tussen een man en vrouw uit de heersende klasse. Mede daarom kreeg Arjumand al snel de bijnaam Mumtaz Mahal: Parel van het paleis. Spijtig genoeg overleed ze tijdens de geboorte van haar veertiende kind. Volgens de overlevering beloofde Shah Jahan zijn vrouw op haar sterfbed dat hij geen kinderen meer zou verwekken en een laatste rustplaats voor haar zou bouwen, niet wetende dat hij daarmee de aanleiding gaf tot het bouwen van een van de zeven moderne wereldwonderen: De Taj Mahal.

Streven naar perfectie

Taj Mahal

De officiële data van de constructiewerken zijn moeilijk te achterhalen. Verschillende bronnen noemen andere data, variërend van een begindatum tussen 1630 en 1632 en een einddatum tussen 1648 en 1654. Wel weten we dat vlak na het overlijden van Mumtaz begonnen werd met de bouw van haar mausoleum bij de stad Agra. Sjah Jahan was heel nauw betrokken bij het bouwproces: De laatste rustplek voor zijn geliefde vrouw moest immers perfect zijn.

Hoewel de verhalen  alle lof voor het ontwerp aan de keizer geven, waren er ten minste 37 architecten uit alle windstreken bij het ontwerpproces betrokken. Isa Khan, afkomstig uit Iran, was de hoofdarchitect. Om zich in te leven in het verdriet van de keizer, liet Khan zijn eigen vrouw op gruwelijke wijze vermoorden. Daarna kreeg hij een visioen: Hij zag contouren van een witte en een zwarte Taj Mahal die tegenover elkaar staan. Hij legde de creatie aan de keizer voor en al gauw begon men met de bouw. Ongeveer 22.000 arbeiders werkten dag en nacht en er werd een beroep gedaan op meer dan 1.000 olifanten, buffels en ossen om alle materialen naar Agra te brengen. Het prijskaartje van het mausoleum en de tuinen bedroeg 32 miljoen roepies (circa vijf miljoen euro), voor die tijd een astronomisch bedrag.

Mogolarchitectuur

Taj Mahal

De Taj Mahal wordt gerekend tot een van de mooiste voorbeelden van de Mogolarchitectuur, een samensmelting van de Indiase, Perzische en Turkse bouwstijl. De volmaakt symmetrische praalgraf bestaat uit wit marmer en is versierd met gestileerde bloemmotieven, verzen uit de Koran en smalle strepen van zwart marmer. In tegenstelling tot het mausoleum, zijn de toegangspoort, moskee en het gastenverblijf uit rood zandsteen opgetrokken. De verschillende gebouwen zijn versierd met stenen, zoals jade en kristal uit China, lapis lazuli en saffieren uit Sri Lanka en diamanten uit Panna.

Typerend voor de Mogoldynastie zijn de symmetrisch om het grafmonument aangelegde tuinen. Deze tuinen staan symbool voor het islamitisch paradijs. Zo kregen de Mogolse doden een hemelse woonplaats op aarde. De Taj Mahal staat niet zoals gebruikelijk in het midden van de tuin, maar op een verhoogd platform. Dit platform wordt op elk van de vier hoeken begrensd door een 41 meter hoge minaret, die ietwat scheef staat. Mocht er dus ooit een aardbeving plaatsvinden waarbij de minaretten omvallen, dan zouden ze in ieder geval niet op het mausoleum terecht komen.

Toch geen tweede Mausoleum

Hoe de zwarte Taj Mahal er zou hebben uitgezien

Na de voltooiing van het meesterwerk, wilde de keizer ook maar gelijk een exacte kopie in zwart marmer laten bouwen. De bouw was begonnen, de fundamenten waren al gelegd toen ironisch genoeg de zoon van de grootmogol er een stokje voor stak. Hij liet de bouw onmiddellijk stilleggen en zijn vader opsluiten in het fort van Agra. Shah Jahan sleet zijn dagen in een cel met slechts één raam. Door dat raam had hij alleen uitzicht op de Taj Mahal. Na zijn overlijden in 1666 werd Shah Jahan naast zijn vrouw bijgezet en tot op de dag van vandaag rusten de voormalig keizer en de keizerin hier nog steeds.

Fun Facts:

• Echt uniek is de Taj Mahal niet: De tombe van Itimad ud-Daulah in Agra heeft in zekere zin model gestaan en wordt ook wel de ‘baby Taj’ genoemd.

• Het mausoleum zou eerst Rauza genoemd worden, maar uiteindelijk koos men voor de bijnaam van de keizerin: Taj Mahal

• Tijdens de Britse overheersing was het bijna gedaan met de Taj; de Engelse gouverneur was van plan om het marmer weg te halen en in Engeland te verkopen. Gelukkig bleek daar in Groot-Brittannië geen markt voor te zijn.

• Volgens de legende liet de keizer de handen van alle arbeiders afhakken, zodat ze nooit meer konden werken aan de constructie van een nog mooier gebouw

Klik hier om terug te keren naar het Mi(ni)sterie van architectuur

Burj Al-Arab – Dubai

Over het enige zevensterrenhotel ter wereld

Burj Al Arab

Eerder op deze blog bespraken we al de immense architecturen in de Verenigde Arabische Emiraten. De Burj Dubai, het hoogste gebouw ter wereld, was hiervoor een treffend voorbeeld. De Burj Khalifa, zoals de hoge toren ook wel genoemd wordt, is zeker niet het enige imposante gebouw in het Midden-Oosten. Vanaf de jaren ’90 ging het in deze streek financieel zeer goed, dus konden de mooie, en grote architecturen niet uitblijven. Een van de meest dure gebouwen in deze regio is de Burj Al- Arab (de Arabische toren).

In 1994 werd begonnen met de aanleg van een kunstmatig eiland voor de kust van Dubai. Hiervoor boorden men 230 betonnen pijlers, 40m de grond in. Later werden enorme hoeveelheden zand en rotsblokken gebruikt om het eiland te vormen. Het eiland staat via een brug in verbinding met het platteland.
Na 3  jaar was het eiland klaar en kon men beginnen aan de bouw van het hotel. Vlak voor het einde van het millenium, op 1 december 1999, was het hotel klaar voor de opening.

Architectuur

Een traditionele ‘Dhow’

De atypische vorm van het hotel is gebaseerd op een traditionele Arabische boot, de ‘Dhow’. De zeilen van dit schip staan in een omgekeerde ‘V’-vorm, en staan bol als de wind in de zeilen zit. Deze vorm werd in het hotel overgenomen. De totale hoogte van het hotel bedraagt 321m, en is daarmee het vierde hoogste hotel ter wereld. Tussen 1999 en 2008 was het zelfs het hoogste ter wereld.
Ook de bouwmaterialen zijn gebaseerd op de ‘Dhow’. De bolle kant is gemaakt uit een versterkt glasvezeldoek en heeft de typische witte kleur van de Dhow-zeilen. Al wordt het zeil op het hotel door verschillende lichten gekleurd. Dit doek is ook de afsluiting voor de enorme lobby.
De lobby in het hotel is 180m hoog, en is daarmee de hoogste lobby ter wereld. Voor wie zich hier niets bij kan voorstellen: je zou in deze atrium het Vrijheidsbeeld, en zijn sokkel kunnen plaatsen.
In een warm land zoals Dubai is het niet simpel om zo’n hoge ruimtes te bouwen. Doordat de ruimte gekoeld moet worden, om de klanten tevreden te houden, bestond de kans bestaat dat er zich regenwolken ontwikkelen in de lobby. Daarom is een ingenieus koelsysteem ontwikkeld en werd de temperatuur in de eerste 6 maanden structureel naar beneden gebracht om regenwolken te vermijden.

180m hoge atrium

Tom Wright, de ontwerper van het hotel bedacht samen met interieurarchitect Khuan Chew, enkele decadente eigenschappen om het gebouw nog net iets aantrekkelijker te maken. Naast de imposante lobby is een groot deel van het interieur gevormd uit marmer en goud. In totaal zit er 25.000m² marmer verwerkt en 1.500m² 24-karaats bladgoud.
Op het dak van het hotel is een helikopterplatform aangelegd om de allerrijksten te ontvangen. Op dit platform werd in 2005 de hoogste tennismatch ooit gespeeld. Dit was een demonstratiewedstrijd tussen Andre Agassi en Roger Federer.
De allerrijksten hebben naast een helikopterplatform nog enkele andere privileges zoals privébioscopen, eigen ingangen en eigen liften.

Prijzen

De totale kosten van dit project worden geschat op 600 miljoen dollar. Al is de echte kostprijs een groot geheim. Kenners schatten ook dat het hotel 400 jaar volgeboekt moet zijn, voor het rendabel is. Dit bewijst nog maar eens dat geld geen probleem is in Dubai, en dat het dus meer draait om prestige en uitstraling.

Wie eens wil overnachten in dit hotel kan dit vanaf 800 euro per nacht. Voor de kleinste  kamers betaal je tussen 800 en 6000 dollar per nacht. De duurste kamers kan je boeken vanaf 15.000 dollar per nacht. Voor wie dit nog te weinig is, zijn er nog 2 penthouse suites waarvoor je 30.000 of 50.000 dollar per nacht voor betaalt.

Fun Facts:

Federer- Agassi op het helikopterplatform in 2005

• Het kunstmatig eiland dat ze aanlegden voor deze toren ligt niet toevallig op 280m van de kust. Vanop deze afstand zou de toren het strand nooit in de schaduw zetten.
• In het hotel telt een dresscode. Jeansbroeken, T-shirts, korte broeken en sportkledij zijn niet toegestaan. Al is dit niet het enige hotel waar deze dresscode geldt.
• Het hotel serveert jaarlijks 10 ton chocolade
• Het duurt het 19-koppig kuisteam een maand om alle ramen te wassen. Na de maand beginnen ze gewoon op nieuw.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Special Topic – Urbex

Over een link tussen fotografie en architectuur

Fotografie en architectuur gaan hand in hand. Hoe vaak zie je wel niet een toerist met een knullig digitaal cameraatje, foto’s maken van spectaculaire gebouwen als het Vrijheidsbeeld, de Eiffeltoren en de Taj Mahal. Veelal is het resultaat een zeer geslaagde vakant

Urbex in Dadipark

Het leuke aan Urbex is dat het vrijwel verborgen architecturen, op een zeer speciale manier op de gevoelige plaat kan vastleggen. Vaak maken ze gebruik van speciale filters, of wachten ze urenlang op de perfecte lichtinval om de verlaten architecturen te fotograferen.

Zoals de naam doet vermoeden, gaat het bij urbex om het bezoeken en fotograferen van meestal verlaten gebouwen in stedelijke gebieden. De urbex fotografen staan er om bekend met plezier zich op niet voor publiek toegankelijk verklaarde terreinen te begeven voor that one perfect shot. Dit is dan ook gelijk de schaduwzijde urban exploring: Het is verboden. Bovendien is het een gevaarlijke hobby; de kans bestaat dat bij het betreden van de gebouwen de vloeren verzakken, plafonds naar beneden storten of dat je er giftige stoffen aantreft. Daarnaast ben je niet de enige die de bewuste plek komt verstoren. De verlaten gebouwen zijn ook zeer geliefd onder historici, architecten, archeologen en – jawel – spookjagers.

Verlaten kasteel in Celles

Zeer in trek op dit moment bij urbex’ers is het Belgische plaatsje Doel, dat nabij Antwerpen ligt. Hier kun je aan de lopende band foto’s maken van verlaten huizen. Andere aangeprezen locaties zijn vervallen fabriekshallen, kastelen (zoals het kasteel van Celles in Henegouwen), ondergrondse tunnels, militaire domeinen, forten en verlaten pretparken (zoals het failliete Dadipark). In verlaten psychiatrische instellingen en ziekenhuizen staan soms nog de oude operatie-apparaten, de ziekenbedden, delen van de bezoekerseetzalen. Met de afbladderende verf en het overgebleven interieur heerst hier een bizarre, onheilspellende sfeer. Een sfeer die zich met het juiste licht prima op beeld laat vastleggen.

Psychiatrische ziekenhuizen

Begraafplaats gebouwd voor en door de psychiatrische patiënten

In het Limburgse Rekem, vlakbij de Nederlandse grens bevindt zich een oud psychiatrisch ziekenhuis dat in 1590 in opdracht van een adellijke familie werd gebouwd. Tijdens de revolutie in 1790 werd het gebouw omgetoverd tot een militair ziekenhuis en daarna werd het een opvanghuis voor daklozen en zedendelinquenten. Anno 1921 kreeg het kasteel van d’Aspremont-Lynden de functie van psychiatrisch ziekenhuis. Er werden een klein ziekenhuis en verschillende werkplaatsen bijgebouwd. In deze tijd was het heel normaal om psychiatrische patiënten uit de maatschappij te weren. Vaak had de familie alle banden met de persoon in kwestie verbroken en zodoende moest de patiënt de rest van zijn leven in deze instelling slijten. Bij het overlijden werden zij begraven op een kerkhof dat door de patiënten zelf werd onderhouden. In totaal liggen hier circa 1.750 patiënten  begraven. Tegenwoordig maakt de begraafplaats deel uit van het Nationaal Park Hoge Kempen en is daardoor voor iedereen vrij te bezoeken.

Verlaten psychiatrisch ziekenhuis in Beelitz- Heilstätten

Een van de bekendste Urban Exploring spots ligt in Duitse Beelitz, vlakbij Berlijn. Bij het idee van het rondlopen door een verlaten ziekenhuis, lopen bij de meeste mensen de rillingen over de rug. De ruimtes zijn immers gevuld met herinneringen aan ziekte, pijn en dood. De grimmigste sfeer vind je echter in het ziekenhuiscomplex Beelitz-Heilstätten. Oorspronkelijk was het een sanatorium, waar patiënten met tuberculose konden worden behandeld. Tijdens de eerste wereldoorlog werden de gebouwen omgebouwd tot een militair ziekenhuis waar Adolf Hitler en later ook DDR-dictator Erich Honecker werden verzorgd. Tevens was Beelitz-Heilstätten het toneel van een aantal moorden en dodelijke ongelukken.

Verlaten psychiatrisch ziekenhuis in Beelitz- Heilstätten

Direct na de Tweede Wereldoorlog kwam het complex in handen van de Russen, ook zij besloten het gebouw als militair ziekenhuis te gebruiken. Hierdoor was Beelitz het grootste Russische militaire ziekenhuis buiten de eigen landsgrenzen. Na de hereniging van Duitsland verloor het complex zijn raison d’être aangezien de Russen moesten vertrekken. Men ondernam een poging om het ziekenhuis te privatiseren. Helaas zonder succes en zo ligt het 200 hectare grote gebied er sinds 2000 als een spookstad bij. Tegenwoordig is het niet alleen een urbex trekpleister, maar ook een hotspot voor filmopnames. Zo zie je Beelitz-Heilstätten terug in de films The Pianist en Valkery en in Rammstein’s videoclip Mein Herz brennt.

Fun Facts

• Sinds het failliet van Dadipark, dicht bij Kortrijk, was het een zeer populaire plaats voor Urbex’ers (zie foto bovenaan en op de homepage). Intussen is heel de site al gesloopt en is het niet meer mogelijk voor urbex’ers om er foto’s te nemen.
• Het is aan te raden om steeds in (kleine) groepjes aan urbex te doen. Dit is omdat er vaak onvoorspelbare dingen kunnen gebeuren in verlaten gebouwen. (Safety First!)

Klik hier om terug te gaan naar het mi(nist)erie van architectuur

Guggenheim museum – Bilbao

Over een scheef museum

Bilbao Guggenheim Museum

Spanje staat sinds lange tijd in de top-5 populairste vakantiebestemmingen van Belgen. Het grappige is dat we vrijwel altijd naar dezelfde plekken gaan: de kustlijnen, de Canarische Eilanden, Barcelona, de Balearen en in mindere mate Madrid en Valencia. Een stad die zich recent wat meer op de kaart heeft weten te zetten is Bilbao. Dat heeft voor een deel te maken door een architecturaal hoogstandje: het Guggenheim Museum.

Een vreemde plek voor een Guggenheim Museum

Guggenheim museum Bilbao

Bilbao is de grootste stad van de Spaanse regio Baskenland, de regio die direct associaties oproept met de terreurbeweging ETA. De afscheidingsbeweging strijdt sinds 1959 voor een onafhankelijk Baskenland en is verantwoordelijk voor een reeks bloedige aanslagen. Dit heeft zijn sporen nagelaten. Begin jaren tachtig was Bilbao een nietszeggende, in crisis verkerende industriestad. Het is verbazingwekkend dat juist deze stad één van de vijf steden ter wereld is met een eigen Guggenheim Museum.

De Baskische regering wilde begin jaren negentig Bilbao van zijn negatieve imago af. Dat in dezelfde periode de Salomon R. Guggenheim Foundation op zoek was naar een nieuwe locatie om collecties te exposeren, was een zeer gelukkig toeval. De onderhandelingen om het Guggenheim naar Bilbao te krijgen liepen in het begin vrij stroef. Mede door een subsidie van  166 miljoen euro wist Bilbao de fondsbeheerders dan toch te overtuigen. In 1991 werden bouwcontracten getekend en in 1997 werd het museum door Koning Juan Carlos I officieel geopend.

Computerbarock

Een van de oorspronkelijke schetsen

Het Guggenheim Museum is een kunstwerk op zich door de deconstructivistische vormgeving. Het bouwwerk bestaat uit een verzameling willekeurig bij elkaar geplaatste vlakken en verwrongen lijnen die samen de indruk wekken dat de constructie ieder moment in elkaar kan zakken. De Canadese architect Frank Gehry (ook bekend als de architect van het Dancing house) ontwierp het welvende gebouw eerst, op ouderwetse wijze, met de hand. Hij liet zich in dit proces onder meer inspireren door de film Metropolis van Fritz Lang en de beeldhouwwerken van Brancusi. Daarna gaf hij zijn tekeningen door aan zijn medewerkers, die het vervolgens met computerprogramma’s bewerkten en verbeterden. In die zin is het meesterwerk van Gehry een mooi voorbeeld van computerbarok –welvende architectuur die met behulp van digitale technieken wordt ontworpen.

Computerbewerking oorspronkelijke schets

Nadat het ontwerp was goedgekeurd, verrees in een mum van tijd een glazen en kalkstenen futuristisch bouwwerk met een bijna verblindende titanium coating. Het gebouw heeft een oppervlakte van 24.000 vierkante meter, waarvan 11.000 vierkante meter als expositieruimte in gebruik is. Het hart van het museum bestaat uit een 50 meter hoog atrium van waaruit je de expositieruimtes kunt bezoeken. De ruimtes zijn georganiseerd in drie etages die met elkaar verbonden zijn met een systeem van aan het plafond opgehangen wandelpaden, glazen liften en traptorentjes.

Binnen en buiten

“Mama”

In de negentien verschillende kunstzalen vind men naast de vaste collecties bestaande uit kunstwerken van Dalí, Magritte, Picasso en Warhol ook tijdelijke exposities. Zo hing in een van de ruimtes een grote tentoonstelling van de architect Frank Lloyd Wright, de man achter het ontwerp van het Guggenheim in New York. Hoewel je voor het ‘kleine’ bedrag van elf euro de hele dag binnen kunst kunt bewonderen, zal elke local je zeker aanraden om ook een rondje rond het gebouw te maken. Op alle vier de hoeken van het museum wordt door fascinerende beelden de wacht gehouden. Op een hoek kijkt een tien meter hoge metalen spin ‘Mama’ van Louise Bourgeois op het museumpubliek neer. Mijn favoriet staat echter bij de ingang: de twaalf meter hoge en met bloemen bedekte Puppy  van Jeff Koons.

“Puppy”

Fun facts

• Sinds de opening van het Guggenheim Museum ziet Bilbao het aantal toeristen elk jaar ongeveer met 6 procent stijgen
• Het Guggenheim in Bilbao heeft als bijnaam de Zilveren Artisjok
• Een paar dagen voor de opening van het museum werd ontdekt dat drie als tuinmannen verklede ETA-terroristen bezig waren een bom in het kunstwerk “Puppy” te verstoppen
• Er zijn 2,000 stroomketens, 1,375 voedingskasten en meer dan 80 dimpanelen in het museum nodig om de expositieruimtes van het juiste licht te voorzien
• Het museum had ook een stevig prijskaartje: 89 miljoen dollar.
• De software gebruikt voor het ontwerpen van het museum was oorspronkelijk bedoeld voor de bouw van Franse Mirage-straaljagers

Klik hier om terug te keren naar het Mi(ni)sterie van architectuur

One World Trade Center – New York, USA

Over een toren die niet klein te krijgen is

New York, een stad vol grootheidswaanzin, succes, Wall Street en overvriendelijke mensen. Tot op 11 september 2001, toen heel de wereld, maar vooral New York drastisch veranderde. De vreselijke aanslagen van Talibanterroristen op ‘The Two Towers’ a.k.a. the ‘Twin Towers’ of de ‘WTC-torens’, staan nog steeds op ieders netvlies gebrand. De stad New York werd op een paar uur volledig vernield. Maar Amerikanen zouden geen Amerikanen zijn moesten ze niet proberen om hun grootsheid telkens opnieuw te bewijzen.
Uit het as van de WTC-torens rees een heel nieuw WTC- project op met als meest opzichtige en centrale toren: de ‘One World Trade Center’. Dit gebouw werd ontworpen door Daniel Libeskind, die voor het architectenbureau Skidmore, Owings en Merril werkt. (Dit architectenbureau kennen we ook van de Burj Khalifah te Dubai, waar ik al eerder over schreef.) Oorspronkelijk was het concept totaal verschillend van wat er nu staat. In de loop der jaren is het concept in totaal 5 keer aangepast.
De start van de bouwwerken werd op 27 april 2006 gegeven. Een jaar voor het finale concept van Libeskind vervolledigd was. Op 30 mei 2013 is de bouw voltooid tegen een uiteindelijke kostprijs van rond de $3.000.000.000 (2,2 miljard euro).

Architectuur en vorm

One World Trade Center
Link naar de originele foto

De toren heeft een totale hoogte van 1776 feet (541,3m) dit is tevens ook het jaartal waarin het Amerikaans congres de onafhankelijkheidsverklaring tekende. De hoogte tot het dak, zonder de mast, bedraagt 417m. Exact even hoog als de vorige WTC-torens. De nieuwe One World Freedom Tower is daarmee opnieuw de hoogste van Amerika.
De toren heeft een zeer unieke vorm. Hij start onderaan van een vierkant grondvlak, en eindigt bovenaan met een vierkant 45° gedraaid ten opzichte van het grondvlak. De ribben van de toren draaien zelf niet mee, maar divergeren naar de hoekpunten van het vierkante bovenvlak. Daarmee heeft het gebouw niet 4 zijkanten, maar 8. Elke verdieping heeft dus 8 muren, behalve de onderste en de bovenste.
De gehele buitenkant van de toren is afgewerkt met weerspiegelend glas, die de lucht mooi weerkaatsen naar de vele toeschouwers. Dit geeft de toren op elk moment van de dag een andere kleur, naargelang het weer.

veiligheid

Na de aanslagen heerste er vooral paniek, en angst in New York. In de nieuwe gebouwen van het WTC-project werd er daarom veel rekening gehouden met veiligheid. Zo zijn de trappenhallen dubbel zo breed als in de vorige torens. Alle liftkokers, trappenhallen en sproeisystemen zijn beschermd door 91cm gewapend beton. En een aparte trappenhal voor brandweermannen werd geïnstalleerd.
Niet enkel werd het gebouw gebouwd tegen luchtaanvallen en instortingen, maar ook tegen bomaanslagen uit voertuigen. De onderste 19 verdiepingen (56m) zijn beschermd door extra verstevigd gewapend beton, zonder ramen. Dit geeft de toren een heel massief onderstuk, dat lijkt op een bunker. Om dit bunkergevoel te verhelpen schijnen er ’s nachts LED lampjes om het een levendigere indruk te geven.

Fun Facts

• Oorspronkelijk zou de toren “Freedom Tower” genoemd worden, maar de eigenaar vond dit commercieel niet interessant genoeg.
• Ook de onderste 19 verdiepingen wouden ze langs de buitenkanten afwerken met glas, maar idt zou te veel scherven maken bij een eventuele aanslag, daarom het alternatief met LED-lampjes.
• De toren bevat in totaal meer dan 40 miljoen kilogram staal en 210 miljoen kilogram beton.
• De One World Trade Center is 20% energie-efficiënter dan de WTC-torens. Dit komt door verschillende duurzame innovaties zoals zonnepanelen die ze in de toren implementeerden.

De One World Trade Center in constructie op 6 februari 2013

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School