Ghelamco Arena – Gent

Belgische stadions

In België is er veel te doen rond voetbalstadions. Elke grote club zou graag zijn stadion uitbreiden om meer inkomsten te genereren, en meer fans toegang te geven tot voetbalwedstrijden. Club Brugge, Cercle Brugge, RSC Anderlecht, KV Mechelen,… allen zijn ze al jaren op zoek naar manieren om een stadion te bouwen of te verbouwen. Helaas zonder succes. Wegens de administratieve doolhof en het oneindig aantal nodige vergunningen slagen ze er niet in om een (nieuw) stadion te bouwen. Gelukkig zijn er ook clubs waar na jarenlange strijd met de administratie wel een nieuw stadion gebouwd werd. Zo verbouwde Racing Genk tussen 1999 en 2002 het Fenixstadion, waardoor het de op 3 na grootste in België heeft.

Ghelamco Arena

Ghelamco Arena

AA Gent deed nog beter en opende in 2013 de Ghelamco Arena. Veel Belgische voetbalfans zullen mij niet tegenspreken als ik zeg dat dit het modernste en mooiste stadion in België is. De laatste maanden is er ook al veel over gezegd en geschreven, vooral omdat dit de eerste club is die er in slaagde om een moderne voetbaltempel uit te bouwen in België. Ook won de Ghelamco Arena enkele prijzen, waaronder het “stadion of the year” van de Poolse website www.stadiumdb.com, en de iets prestigieuzere interieurprijs van het New Yorkse “Contract Design Magazine”

Architectuur

Ghelamco Arena met de lichtbalkjes aan de buitenkant

Het Gentse architectenbureau “Bontinck Architecture and Engineering” ontwierp de moderne Ghelamco Arena. Op zich is het niet het meest bijzondere stadion, maar toch is het met voorsprong het meest geavanceerde in België. In totaal kunnen er 20.000 voetballiefhebbers plaatsnemen in de tribune. Deze tribune bestaat slechts uit 1 ring en is hiermee bijzonder compact voor zo’n grote capaciteit. Boven deze ring is er plaats gemaakt voor loges, waar de VIP’s terecht kunnen, en restaurants gelegen zijn. Aan de buitenkant zijn het vooral de glazen muren die een modern gevoel geven. Rondom heel het stadion zijn de muren afgewerkt in glas, met daarover lichtbalkje, die een soort projectie rondom het stadion kunnen doen. Zeker wanneer ’s nachts de spots rond de arena branden is dit een spektakel.

Interieur

Het meest prestigieuze is ongetwijfeld het interieur. De hoge plafonds worden verlaagd door willekeurige witte vlekken langs touwtjes op hetzelfde niveau te hangen. Dit creëert een soort van vals plafond, en wordt afgewerkt met spots die een achtergrondkleur geven aan de witte vlekken. De glazen buitenmuur geeft het interieur een open gevoel, en maakt het voor de fans leuk om naar buiten te kijken.

Infrastructuur

Restaurant in het stadion

Het stadion is meer dan een voetbalstadion. Ghelamco, een investeringsgroep in vastgoed, implementeerde ook restaurants, luxe-loges en zelfs kantoren. Het heeft iets, werken in een kantoor waar op de achtergrond (top)voetbal gespeeld wordt.

Fun Facts

De souvenirs uit Mechelen

• Tijdens de eerste thuismatch van Gent, tegen KV Mechelen, vonden de Mechelse supporters het leuk om op de glazen scheidingswanden stikkers van KV Mechelen te plakken. Een tiental supporters is in de week nadien alle stikkers gaan verwijderen op vraag van het Gent bestuur
• Het bestuur van Gent hield de fans ook dagelijks op de hoogte van de vooruitgang van het stadion. Ze konden alles volgen op: http://www.ourfuturestartshere.be
  (goeie digitale marketing denk ik!)
• Er werden ongeveer 2 miljard graszaadjes gebruikt voor het aanleggen van het voetbalveld

Bekijk ook

• Maracaña stadion
• Vogelneststadion
• Real Madrid Resort Island

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Rotating Tower – Moskou

Rotating Tower

Architectuur is een statisch gegeven! Vaak proberen architecten dit statisch gegeven te doorbreken door gebruik te maken van golvende lijnen, of natuurlijke vormen. Zo is het Dancing House  te Praag gebaseerd op een dansend koppel, en gebruikte Frank Lloyd Wright zoveel mogelijk elementen uit de natuur. Andere architecten probeerden het nog dynamischer aan te pakken door enkele verdiepingen te laten draaien. Dit vinden we onder andere terug in de Stratosphere Tower in Las Vegas  en het Ryugyong Hotel te Pyongyang. David Fischer, een Italiaanse architect van het architectenbureau Dynamic Architecture, zag het nog groter en tekende een wolkenkrabber waarvan elke verdieping volledig draait.

Rotating Tower

Skyline in Moskou

Fischer ontwierp een concept voor een project in Mosou, een stad die voor de financiële crisis een enorme boost in moderne architectuur kende. Onder andere de hoogste toren uit Europa werd er gebouwd, alsook een toren die rond zijn as draait, een toren bestaande uit kubusjes en nog andere originele architecturen.
Het concept van Fischer bestond uit een toren van 70 verdiepingen. Elk van de 70 verdiepingen is anders en kan rond de centrale as roteren. De inwoners van elk verdieping zullen dus steeds een ander zich hebben over de stad.

Infrastructuur

Illustratie hoe de verdiepingen geinstalleerd zouden worden

Maar hoe zit het dan met liften, trappen, waterleidingen, elektriciteit enzovoort? Deze kunnen natuurlijk niet meedraaien. Fischers’ oplossing bestond erin om alle noodzakelijke infrastructuur in de centrale as te plannen.  Deze centrale as zou apart gebouwd worden, later zouden de apart geconstrueerde verdiepingen rond de centrale as geschoven worden.

Wind

Rotating Tower in verschillende mogelijke opzettingen

De idee van deze wolkenkrabber is dat hij draait volgens de wetten van de natuur. De enige drijvende kracht die de wolkenkrabber doet draaien is de wind. Elk van de 70 verdiepingen draait op zichzelf, waardoor de wolkenkrabber nooit dezelfde vorm zal hebben.
Een prachtige illustratie van de bewegingen kan je vinden in het onderstaande filmpje.

Fun Facts

• De toren zou een kostenplaatje van 400 miljoen euro dragen, dit is ook de reden waarom de toren (nog) niet gebouwd werd… crisis
• Om niet misselijk te worden, wordt de draaisnelheid van elk verdieping gelimiteerd, de bewoners kunnen ook zelf de draaisnelheid bepalen.
• Dezelfde architect had ook plannen om een 2^e dynamische toren te bouwen in Dubai, ook dit project ging niet door

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Autoturme – Wolfsburg

Zicht op Autostadt met centraal de 2 autotorens

Op het eerste zicht lijken ze gewoon op appartementsgebouwen. Maar wie ze ooit van dichtbij zag, weet dat ze een knap staaltje van architectuur en technologie zijn: de Volkswagen torens nabij ‘Autostadt’ in Wolfsburg.

Autostadt

Zicht op Autostadt

Het idee voor dit project ontstond in 1994. Volkswagen zocht naar originele manieren om de nieuwe (en oude) modellen aan de wereld te tonen op de wereldtentoonstelling van 2000 te Hannover (op 1uurtje rijden van Wolfsburg). 400 architecten werkten samen om heel het park te ontwerpen en te bouwen. Tussen 1998 en 2000 werd er volop gebouwd aan het park, dat net op tijd af was voor de wereldtentoonstelling.

Autostadt is een soort van pretpark voor elke autoliefhebber. Volkswagen richtte nabij hun fabriek te Wolfsburg. De klemtoon van dit park ligt natuurlijk op auto’s. Met paviljoenen waarin alle Volkswagenmerken gedemonstreerd worden (met o.a. Bentley, Lamborghini, Audi en Porsche), trekt Autostadt jaarlijks zo’n 2 miljoen bezoekers. Het complex omvat 2 cinemazalen, enkele museumzalen, een off- road track waar de off- roadmodellen van Volkswagen op gedemonstreerd worden, een entertainment gedeelte voor de kinderen, het voetbalstadion van Wolfsburg (waar Kevin De Bruyne momenteel speelt) en natuurlijk ook de 2 glazen torens.

Glazen torens

De transporttreintjes

Deze glazen torens dienen als opslagplaats voor klanten die hun auto zelf in Wolfsburg wensen op te pikken. De torens zijn via een lange tunnel verbonden met de fabriek. Eens de auto klaar is, wordt hij volledig automatisch op een systeem van rails en treintjes naar de torens gereden, waar hij via een autolift op zijn plaats word gezet.  Wanneer de klant aankomt in Autostadt kan hij op een persoonlijk scherm volgen waar de auto zich bevindt, en hoe hij van de toren tot bij de klant komt.

Zicht binnenin de toren

De technologie in deze 2 torens is verbluffend. Elk van de 2 torens heeft een capaciteit van 400 auto’s (wat op zich al een enorme plaats besparing is). De auto’s  staan elk op een treintje dat een snelheid haalt van ongeveer 1.5m per seconde (54km/u). Dit maakt het mogelijk om efficient en snel auto’s in en uit de torens te halen. Per uur kunnen er 120 auto’s uit de torens  worden afgeleverd tot bij de klant en het meest verbazingwekkende is dat de auto exact 0 km op de teller heeft staan. Vanaf de fabriek tot de klant heeft de auto dus zelf nog niet gereden.

Fun Facts

Passagiers in de toren

• Autostadt krijt jaarlijks ongeveer 2miljoen bezoekers over de vloer. Hiermee is het de meest toeristische attractie in Noord-Duitsland.
• Bezoekers kunnen ook de plaats van een auto innemen in de toren. Een speciaal aangepast treintje brengt   6passagiers tot op de 20^e verdieping, waar ze kunnen genieten van het uitzicht.
• Volkswagen is de grootste autoconstructeur in Europa. In 2012 produceerden ze 5.711.789 auto’s.

  

  Binnenin de toren

• In de torens staan enkel Volkswagens. Andere merken van Volkswagen hebben niet het privilege in de toren te mogen wachten tot hun klant hen oppikt.
• Volkswagen is zowat de Duitse tegenhanger van de Russische Lada. Beide merken werden hard gesteund door vroegere dictators (respectievelijk Hitler en Stalin). Al is de kwaliteit van een Volkswagen net iets beter.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Viaduct Millau – Millau

Viaduct van Millau boven de wolkjes

Over de hoogste brug ter wereld

Het zuiden van Frankrijk is enorm populair bij Belgische toeristen. Het goede weer, de rustieke omgeving en de mooie natuur zijn onmisbaar in deze setting. Toch werd in 2001 begonnen aan een nieuwe autosnelweg in het midden van deze prachtige omgeving. De A75 (of de E11) tussen Breziers en Montpellier. Met zo’n werkzaamheden verwacht je niets minder dat de omgeving volledig vernield zal worden, en het uitzicht zal verstoren. In Millau, een kleine stad die ongeveer halfweg de autosnelweg ligt, werd een groot viaduct over de vallei van de Tarn gebouwd. En ik moet toegeven, het is een pareltje geworden. Zo mooi dat de brug zelf een toeristische attractie is geworden.

Architectuur

Viaduct van Millau, zich vanuit de lucht tijdens constructie

De brug is een typisch voorbeeld van een hangbrug. Grote pijlers dragen het wegdek via gigantische ijzeren kabels. 8 pijlers dragen een totale lengte van 2046m wegdek. De 6 middelste pijlers dragen elk een afstand van 342m de uiterste 2 dragen slechts 204m overspanning. De pijlers hebben een slanke vorm en splitsen 90m onder het wegdek in 2. Deze vorm werd gekozen voor de buigzaamheid. Staal en beton kunnen uitzetten bij warm weer, en krimpen bij koud weer. De gespleten vorm van de pijlers zijn buigzamer en kunnen dus beter tegen extreme weersomstandigheden.

Vergelijking met de Eiffeltoren

De hoogste pijler is 342 meter, en werd daardoor de hoogste brug ter wereld. Ter vergelijking: deze pijler is hoger dan de Eiffeltoren in Parijs, of de Chrysler Building in New York.
De brug is gemaakt om zo ‘onopvallend’ mogelijk te zijn. Voor zover dit mogelijk is met zo’n grote brug. Toch wou de architect de natuur en de omgeving niet te hard schaden. Daarom heeft hij bewust voor slanke pijlers, die splitsen. Dit creëert een schaduwspel waardoor de brug minder nadrukkelijk opvalt.

De brug tijden de constructie met de tijdelijke pylonen

De bouw van dit viaduct bleek een technologisch hoogstandje. Op 39 maanden  (van oktober 2001 tot januari 2005) werd de brug vervolledigd, door het werk van 500 arbeiders die permanent aan dit werkje bouwden.
De brug werd in verschillende fases gebouwd. Eerst werden de funderingen voor de pijlers en de pijlers zelf gebouwd. Daarna werden tijdelijke pylonen uit staal gebouwd die het wegdek tijdelijk zouden ondersteunen, vervolgens werd het wegdek gebouwd en op zijn plaats geschoven, en tot slot werden de tijdelijke pylonen afgebroken.

Illustratie hoe het wegdek op zijn plaats geschoven werd.

Het opvallendste aan deze brug zijn waarschijnlijk de kabels die het wegdek met de top van de pijlers verbinden. In totaal werden er 154 kabels gebruikt om het wegdek veilig te laten ‘hangen’. Het mooie aan deze kabels is dat ze allemaal wit geverfd zijn, waardoor de brug weer net iets minder opvallend werd in de omgeving. Al blijft ze natuurlijk opvallen…

Fun Facts

• De maximumsnelheid op de brug bedraagt 110km/u, vroeger was dit 130km/u, maar door de vele toeristen die stopten op de brug om van het uitzicht te genieten werd de snelheid naar omlaag gehaald
• De brug kostte net geen 400 miljoen euro, de bijhorend tolhuisjes kostte 20 miljoen euro. En toch is de brug een financieel hoogtepunt. De bezoekersaantallen overstegen ruim de geschatte bezoekersaantallen met 25%
• De verwachte levensduur van de brug is 120 jaar
• De onderneming die de brug bouwde, is tevens ook de onderneming die ooit de Eiffeltoren bouwde

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Eiffeltoren – Parijs

Eiffeltoren te Parijs

Wie een bezoek aan de Franse hoofdstad brengt kan er niet om heen. De Eiffeltoren!
Sinds 1889 prijkt dit nationale symbool met een hoogte van 309m in de Parijse skyline. Gedurende 41 jaar kon de Eiffeltoren uitpakken met de titel van hoogste gebouw ter wereld. Een titel waarmee ook andere gebouwen op deze blog al mee konden uitpakken: de Piramide van Cheops, de Petronas Twin Towers en de Burj Al Khalifah, dat nog steeds het hoogste gebouw ter wereld is.

In 1884 besliste de Franse president een wereldtentoonstelling (zie ook Atomium) te houden, ter eren van het 100 jarig bestaan van de Franse republiek. Gustave Eiffel, de architect van de gelijknamige toren diende een project in, en werd gekozen uit een totaal van 107 inzendingen.

De kaap van 300m

Eiffeltoren tijdens de constructie

Een 300m hoog gebouw werd nog nooit ervoor gebouwen, het was toen ook een enorme uitdaging om deze kaap te ronden. De ervaring van Eiffel als bruggenbouwer kwam goed van pas. De Eiffeltoren werd gebaseerd op een brugpijler die stevig genoeg was om grote hoogten en krachtige windsnelheden aan te kunnen. Voor het project werd een grondvlak van 100 bij 100 meter gekozen. Dit was in 1889 een zeer kleine oppervlakte om zo’n hoog gebouw op te zetten. Eiffel deed het toch, en hij verbaasde nog meer door de zeer lichte constructie. In totaal weegt de Eiffeltoren 7.300 ton. Wat zeer weinig is voor een 309m hoog gebouw in die tijd.

Architectuur

Eiffeltoren te Parijs

De keuze voor staal was redelijk voor de hand liggend. Het was een zeer nieuw bouwmateriaal, dat zichzelf reeds bewezen had als zeer krachtig te zijn. Samen met de opkomst van staal als nieuw bouwmateriaal, kwam vanaf 1890 de Jugendstil, of Art Nouveau op in België en Frankrijk. (zie ook de Parijse metro, die in dezelfde periode gebouwd werd.) De Eiffeltoren is ondertussen uitgegroeid tot een van de bekendste symbolen van de Art Nouveau.

Infrastructuur

Oude lift in de Eiffeltoren

De Eiffeltoren is meer dan een monument. Met een jaarlijks bezoekersaantal van meer dan 6 miljoen, is het een van de belangrijkste toeristische trekpleisters ter wereld.  Toeristen kunnen er genieten van het uitzicht, maar ook van het eten in de restaurants op de eerste en 2^e verdieping en van de champagnebar op de 3^e verdieping. Om daar te geraken neem je best de lift. Ook deze zijn een ervaring op zich. De originele liften uit 1889 zijn nog steeds intact en leggen jaarlijks een afstand af van 100.000km

Fun Facts

Vrijheidsbeeld door G. Eiffel

• Om de 7 jaar wordt de Eiffeltoren opnieuw geschilderd. Dit werkje neemt het 9 koppige team ongeveer 18 maanden in beslag
• In totaal zijn er ongeveer 2.5 miljoen klinknagels gebruikt om de toren in elkaar te steken
• De toren heeft een eigen gepatenteerde verfkleur: Eiffeltorenbruin
• Gustave Eiffel financierde het project volledig zelf. In het eerste jaar na de opening had het zichzelf wel al terugverdiend, en Eiffel stierf dus als een rijk man.
• Eiffel is ook bekend als de ontwerper van het Vrijheidsbeeld in New York, dat Frankrijk aan USA schonk
• Er werd ook een (minder bekende) programmeercode genoemd naar Eiffel: Eiffel

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Opkrulbare brug – Londen

Over een brug die oprolt

Londen

Op deze blog verscheen eerder een artikel over het King’s Cross station in Londen. Voor Harry Potter- fans een absolute bezienswaardigheid wanneer ze een trip naar Londen maken. Op slechts 10minuten wandelen van dit station, dat trouwens vlakbij het internationale St Pancras Station ligt, ligt nog een andere, niet zo bekende must-see. Een opkrulbare brug.

Opkrulbare brug

Oprolbare brug te Londen: 3 momentopnames

Londen werd ooit historisch gevormd door de Thames die kronkelend door de stad dwarrelt. Maar, niet enkel de Thames was een belangrijke verbindingsader, ook het kunstmatig aangelegde Grand Union Canal, dat een verbinding vormt tussen Birmingham en Londen, was een belangrijke waterweg voor de ontwikkeling van Londen.
In het hartje van Londen vormt dit kanaal enkele dokken waarin vooral plezierjachten liggen te druiven. Om de voetgangers toch de mogelijkheid te bieden eenvoudig over deze dokken te wandelen, zonder de boten op te houden bedacht een Londense architect, Thomas Haelterwick, een unieke brug die zichzelf kan oprollen wanneer er een boot door het dok moet varen. Wanneer de boot voorbij is, rolt de brug zichzelf terug af, waardoor het terug mooi over het dok ligt.

Architectuur

De hydraulische armen en de verbindingen van de toppen

Het design van deze brug is redelijk simpel. In opgekrulde toestand is het een perfecte achthoek, die bestaat uit 8 individuele driehoeken. De toppen van de acht driehoeken zijn door hydraulische armen met elkaar verbonden. Wanneer de hydraulische armen intrekken gaan de leuningen zich uitstrekken en gaan de toppen van elkaar weg. Zo ontrolt de brug zich. De hydraulische armen en de verbindingsstukken van de toppen doen in ontrolde toestand dienst als armleuning en zijn hierdoor mooi weggewerkt in het design.

De bedoeling van de architect was om de beweging van de brug als eyecatcher te gebruiken. Iets wat aardig lukte, want toen de brug in 2005 in dienst werd genomen haalde het zelfs het Belgisch journaal.

Fun Facts

The garden Bridge

• De architect van deze brug ontwierp ook het design voor de Olympische vlam voor de Olympische Spelen te Londen
• Een ander leuk project van Haelterwick is ‘the garden bridge’ een brug waarop een soort van park gelegen is
• Het Grand Union Canal is niet te verwarren met het Union Canal, dat meer in het Noorden van het Verenigd Koninkrijk ligt. Op dit kanaal is het prachtige Falkirk Wheel terug te vinden
• De brug mist eigenlijk zijn doel als dynamische en efficiënt in te zetten brug, ze opent namelijk slechts een keer per week:  vrijdag om 12u.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Metro – Parijs

Over de herinrichting van enkele ongebruikte metrostations in Parijs

Plan metro Parijs

Wie ooit in Parijs is geweest kan niet zonder gebruik te maken van het openbaar vervoer. De metro in Parijs is hierbij onmisbaar.  Zonder nadenken geraak je vlot van de Eiffeltoren naar Montmartre of van de Arc de la Défence, naar de Arc de Triomphe.
Doch zijn door de jaren heen een aantal stations in onbruik geraakt. En sommige stations werden wel gebouwd, maar werden nooit geopend.
Het sluiten, of het nooit openen, van stations had verschillende redenen. Bij het begin van de  tweede wereldoorlog in 1939, werd een beperkt mobiliteitsplan voor Parijs voorgesteld. Hierdoor bleven er slechts 85 stations in heel Parijs open. Na de oorlog ging het grootste deel van de stations terug open. Zei het met enkele jaren vertraging. Slechts 3 stations werden sinds 1939 nooit meer geopend: Arsenal op lijn 5, Champs de Mars op lijn 8 en Croix- rouge op lijn 10. Andere stations gingen dicht omdat ze te weinig gebruikt werden, of omdat ze niet voldeden aan de infrastructurele eisen. (Lees: ze waren te kort voor de lange treinstellen)

Art Nouveau

Typische Art Nouveau in Parijse metro

De bouw van de metrostations in Parijs werden reeds gestart in de 19^e eeuw. De stijlvorm die toen bijzonder populair was, is de Art Nouveau. Een stijl die veel gebruikt makt van glas en ijzer, die toen relatief nieuw waren in de bouw. In het ijzerwerk zitten vaak natuurlijke vormen, zoals bloemen, blaadjes of golvende lijnen. Elk station wordt aangeduid door de kenmerkende borden met de tekst “Metropolitain”, volledig in Art Nouveau.

Concepten

Concept: een zwembad

Wat moet er nu met de spookstations gebeuren? Al jaren liggen ze te verkommeren en de gemiddelde Parisien weet niet eens dat ze nog bestaan.
Enkele architecten, Manal Rachdi en Nicolas laisnéiets, hebben 5 concepten bedacht om deze verlaten stations, beginende met het Arsenal station, om te toveren tot een functionele pareltjes.
De 5 concepten bestaan uit een zwembad, een restaurant, een kunstgalerij, een theaterzaal en een nachtclub.

Concept: een restaurant

Concept: een kunstgalerij

Concept: Theaterzaal

Concept: een nachtclub

Fun Facts

Arts et Métiers station

• De Parijse metro rijdt dagelijks ongeveer 972.000 kilometer , of ongeveer 25 keer rond de aarde.
• Arts et Métiers (lijn 11), is een metrostation volledig ingekleed als een onderzeeër.
• Met meer dan 1.5 miljard mensen per jaar, is de Parijse metro is de 6^e grootste ter wereld.
• Kleine hondjes zijn toegelaten op de metro, grote honden niet.
• Slechts 1 station in Parijs is vernoemd naar een vrouw: Louise Michel, een Franse socialiste.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Neuschwanstein – Füssen

Over het ultieme sprookjeskasteel

Neuschwanstein

Wie aan kastelen denkt, denkt aan de middeleeuwen; koning Arthur en zijn Ridders van de Ronde Tafel, prachtige jonkvrouwen en spannende zwaardgevechten. Al die kastelen zijn echter niet altijd in de middeleeuwen gebouwd. Het meest bekende kasteel verrees pas in de 19^e eeuw uit de grond. Oorspronkelijk bekend als de Neue Burg Hohenschwangau, kreeg dit slot na het overlijden zijn eigenaar de passende naam Neuschwanstein – Het nieuwe Zwanenkasteel.

Een cocktail van inspiratie

Neuschwanstein

Lodewijk de 2^e was de zoon van de Duitse koning Maximiliaan en al op 8jarige leeftijd nam hij de functie van zijn vader over. Toen Beieren in 1866 de oorlog van Pruisen verloor, moest Lodewijk zijn positie als soeverein heerser opgeven. Hierop begon hij met het stichten van een eigen koninkrijk door het bouwen van kastelen en paleizen. De ideale locatie was een mooi uitzichtspunt waarop twee kleine burchten stonden. Lodewijk wilde de dubbelburcht laten herbouwen tot een romantisch, sprookjesachtig Middeleeuws kasteel. Om dit te realiseren moesten bepaalde architecturale aspecten van vier verschillende gebouwen, namelijk de Wartburg en Nuremberg, Château de Pierrefonds en de Hagia Sofia in Istanbul, in het nieuwe kasteel worden verwerkt. De meeste inspiratie haalde de koning echter uit zijn vriendschap met de componist Richard Wagner en diens opera’s Parsifal en Lohengrin.

Een structuur van contrasten, mysteries en schoonheid

Neuschwanstein tijdens de jarenlange costructie

De uitgekozen plek voor het Germaanse, romantische kasteel was niet bepaald ideaal. Het uitzichtspunt bevond zich namelijk twee honderd meter boven de weg en er toen was er nog geen water aanwezig. Gelukkig werd er nabij een bron gevonden vanwaar water via leidingen naar het kasteel kon worden gepompt. Lodewijk verwachte dat zijn geliefde kasteel wel binnen drie jaar voltooid kon worden, maar in 1873 was slechts de toegangspoort en een bijgebouwtje af.  Met de tijd verrees een kasteel; de overheersende stijl is een vrije interpretatie van de Romaanse stijl uit de 13^e eeuw. Het kasteel kenmerkt zich door onregelmatige vormen, spitse torens, siertorentjes, puntgevels, kantelen en nagenoeg onversierde, massieve muren. De vensteropeningen van het hoofdgebouw werden in dubbelbogen en drievoudige bogen uitgevoerd. Neuschwanstein bestaat uit meerdere gebouwen die samen een 150 meter lang aaneengesloten gebouw vormen.  Hoewel in 1884 nog maar 14 van de 228 kamers volledig waren afgewerkt, besloot de ongeduldige Lodewijk zijn intrek te nemen. In totaal bracht hij slechts elf nachten in het droomkasteel door.

Een kasteel van paradoxen

Interieur Neuschwanstein

Neuschwanstein wordt ook wel het kasteel van paradoxen genoemd. Hoewel de buitenkant doet denken aan een kasteel van weleer, is de binnenkant voorzien van de beste technologische snufjes van die tijd. Zo beschikt het over een centraal heteluchtsysteem, telefoonaansluiting voor de koninklijke verblijven, een lift naar de eetkamer en artificiële grotten die met kleurenspotjes verlicht worden. Bovendien zijn de toiletten voorzien van een automatisch spoelsysteem en wordt de toegang tot de binnentuin mogelijk gemaakt door een grote glazen schuifdeur.

Ondanks dat de buitenkant van het kasteel relatief sober is, is het interieur van binnen samen te vatten als een overdaad aan decoratie. Tot de vertrekken met de meeste pracht en praal behoren de “Sängersaal” en de Troonzaal. In de Zangerszaal wordt op de muren het leven van Parsifal afgebeeld. De Troonzaal is gebaseerd op de Aya Sofia. De 15 meter hoge, uit twee verdiepingen bestaande zaal met arcaden heeft een blauwe, met gouden sterren bedekt plafond.  In het midden zou de troon van Lodewijk moeten staan. Die is echter nooit gemaakt aangezien de gek verklaarde koning zich in 1889 van het leven beroofde. Nog geen zes weken na het overlijden van Lodewijk werd Neuschwanstein werd omgetoverd tot een museum dat jaarlijks honderdduizenden bezoekers trekt.

Fun Facts

• Het sprookjesachtige Neuschwanstein heeft model gestaan voor het iconische kasteel van Doornroosje in Disneyland. Walt Disney heeft Neuschwanstein zelf bezocht voordat de bouw van zijn eerste attractiepark begon
• Ondanks dat het slot voor Lodewijk een soort bewoonbare schouwburg ter ere van het leven en het werk van Richard Wagner was, heeft de componist nooit een stap in Neuschwanstein gezet
• Op het interieur van Neuschwanstein geldt copyright en het maken van foto’s van het interieur is ten strengste verboden
• Voor de bouw werd 465 ton marmer, 1550 ton kalksteen, 400.000 tegels, 205m³ hout en 600m³ cement gebruikt
• Neuschwanstein kwam beide wereldoorlogen onbeschadigd door

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van architectuur

King’s Cross station – Londen

Over het station waar Harry Potter de trein nam

King’s Cross station

King’s Cross

Platform 9 3/4

Wie perron 9 ¾ zegt, denkt meteen aan Harry Potter. En aan de bekende ‘Zweinsteinexpres’ richting ‘Zweinstein’, Hogeschool voor hekserij en hocus pocus. Wat minder bekend is, is dat dit perron echt bestaat (of toch is nagebouwd) in het King’s cross station in Londen.
Het King’s cross station is gelegen in het Noordelijke deel van het centrum van Londen, en ligt vlak naast het Saint Pancras station, dat waarschijnlijk meer bekend is door de Eurostar verbinding met Brussel.

In 2005 werd Londen door het IOC verkozen tot gast stad voor de Olympische Spelen van 2012. Zo’n verkiezing gaat vaak samen met de verfraaiing van grote stadsdelen, en het opsmukken van publieke plaatsen. Een stad als Londen had natuurlijk zijn imago hoog te houden, dus ook hier begonnen ze direct met projecten die de stad moesten vernieuwen.

Een van deze projecten was het King’s Cross station. John McAslan kreeg het project toegewezen en samen met zijn collega’s tekende hij een concept uit dat bestaat uit 3 delen. Een eerste deel werd gerestaureerd, een tweede deel werd hergebruikt en een laatste deel werd nieuw aangebouwd.

Hergebruik

Maquette volledig project

Om de massale toestroom van toeristen voor de Olympische Spelen op te vangen, maar ook om de stad klaar te maken voor de toekomst, werd een oud deel van het station behouden. Mits enkele kleine verbeteringen werd het oude stationsgebouw opnieuw in gebruik genomen.

Restauratie

De grote hangar, die is gebouwd om de 10 sporen, en de 10 perrons droog te houden werd volledig gerestaureerd. De grote hangar bestaat uit 2 lange koepels, waarvan de glazen vernieuwd werden, de steunpilaren opgeknapt werden, en het dak met zonnepanelen belegd werd.

Nieuwe aanbouw

Het nieuw aangebouwde deel

Het is vooral het nieuw aangebouwde deel dat de aandacht trekt. Een gigantische dakconstructie, bestaande uit stalen pijpen en glas, overspannen een plein van ongeveer 7500 m². Deze constructie is de grootste overspanning van een treinstation in Europa. Met een lengte van 150m en een hoogte van 20m, is het ook niet mogelijk om hier als toerist naast te kijken.

Het plein biedt plaats aan verschillende winkels verspreidt over 2 verdiepingen. Op het gelijkvloers vind je onder andere  de ticketshop terug, op het 1^e verdiep is een loopbrug verwerkt, die over de volledige halve cirkel loopt, en verder loopt over de sporen. Dit maakt het voor pendelaars vlot mogelijk om snel van de stationshal naar eender welk perron te wandelen.

50.000.000 mensen

Computerschets van de overkapping

Op 19 maart 2012 werd het station officieel geopend. Met de verhoogde capaciteit streeft men hier een bezoekersaantal van 50 miljoen pendelaars na. Ter vergelijking: in 2012 had de vlieghaven van Zaventem ‘slechts’ 19 miljoen passagiers. Het King’s Cross station zal dus ongeveer 2,5 keer beter doen.

Fun Facts

Harry Potter winkel

• In het station is een Harry Potter winkel, waar men alle accessoires kan kopen
• Om de dagelijkse werking, en de doorgang van toeristen vlot te laten verlopen, zijn er werknemers in dienst genomen die foto’s nemen aan “Platform 9 ¾’
• In realiteit is ‘Platform 9 ¾’ gelegen tussen spoor 4 en 5, en dus niet tussen spoor 9 en 10 zoals in de film. Dit is omdat er geen perron is tussen spoor 9 en 10
• De opnames van de films werden  genomen in het station zelf

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Guggenheim museum – Bilbao

Over een scheef museum

Bilbao Guggenheim Museum

Spanje staat sinds lange tijd in de top-5 populairste vakantiebestemmingen van Belgen. Het grappige is dat we vrijwel altijd naar dezelfde plekken gaan: de kustlijnen, de Canarische Eilanden, Barcelona, de Balearen en in mindere mate Madrid en Valencia. Een stad die zich recent wat meer op de kaart heeft weten te zetten is Bilbao. Dat heeft voor een deel te maken door een architecturaal hoogstandje: het Guggenheim Museum.

Een vreemde plek voor een Guggenheim Museum

Guggenheim museum Bilbao

Bilbao is de grootste stad van de Spaanse regio Baskenland, de regio die direct associaties oproept met de terreurbeweging ETA. De afscheidingsbeweging strijdt sinds 1959 voor een onafhankelijk Baskenland en is verantwoordelijk voor een reeks bloedige aanslagen. Dit heeft zijn sporen nagelaten. Begin jaren tachtig was Bilbao een nietszeggende, in crisis verkerende industriestad. Het is verbazingwekkend dat juist deze stad één van de vijf steden ter wereld is met een eigen Guggenheim Museum.

De Baskische regering wilde begin jaren negentig Bilbao van zijn negatieve imago af. Dat in dezelfde periode de Salomon R. Guggenheim Foundation op zoek was naar een nieuwe locatie om collecties te exposeren, was een zeer gelukkig toeval. De onderhandelingen om het Guggenheim naar Bilbao te krijgen liepen in het begin vrij stroef. Mede door een subsidie van  166 miljoen euro wist Bilbao de fondsbeheerders dan toch te overtuigen. In 1991 werden bouwcontracten getekend en in 1997 werd het museum door Koning Juan Carlos I officieel geopend.

Computerbarock

Een van de oorspronkelijke schetsen

Het Guggenheim Museum is een kunstwerk op zich door de deconstructivistische vormgeving. Het bouwwerk bestaat uit een verzameling willekeurig bij elkaar geplaatste vlakken en verwrongen lijnen die samen de indruk wekken dat de constructie ieder moment in elkaar kan zakken. De Canadese architect Frank Gehry (ook bekend als de architect van het Dancing house) ontwierp het welvende gebouw eerst, op ouderwetse wijze, met de hand. Hij liet zich in dit proces onder meer inspireren door de film Metropolis van Fritz Lang en de beeldhouwwerken van Brancusi. Daarna gaf hij zijn tekeningen door aan zijn medewerkers, die het vervolgens met computerprogramma’s bewerkten en verbeterden. In die zin is het meesterwerk van Gehry een mooi voorbeeld van computerbarok –welvende architectuur die met behulp van digitale technieken wordt ontworpen.

Computerbewerking oorspronkelijke schets

Nadat het ontwerp was goedgekeurd, verrees in een mum van tijd een glazen en kalkstenen futuristisch bouwwerk met een bijna verblindende titanium coating. Het gebouw heeft een oppervlakte van 24.000 vierkante meter, waarvan 11.000 vierkante meter als expositieruimte in gebruik is. Het hart van het museum bestaat uit een 50 meter hoog atrium van waaruit je de expositieruimtes kunt bezoeken. De ruimtes zijn georganiseerd in drie etages die met elkaar verbonden zijn met een systeem van aan het plafond opgehangen wandelpaden, glazen liften en traptorentjes.

Binnen en buiten

“Mama”

In de negentien verschillende kunstzalen vind men naast de vaste collecties bestaande uit kunstwerken van Dalí, Magritte, Picasso en Warhol ook tijdelijke exposities. Zo hing in een van de ruimtes een grote tentoonstelling van de architect Frank Lloyd Wright, de man achter het ontwerp van het Guggenheim in New York. Hoewel je voor het ‘kleine’ bedrag van elf euro de hele dag binnen kunst kunt bewonderen, zal elke local je zeker aanraden om ook een rondje rond het gebouw te maken. Op alle vier de hoeken van het museum wordt door fascinerende beelden de wacht gehouden. Op een hoek kijkt een tien meter hoge metalen spin ‘Mama’ van Louise Bourgeois op het museumpubliek neer. Mijn favoriet staat echter bij de ingang: de twaalf meter hoge en met bloemen bedekte Puppy  van Jeff Koons.

“Puppy”

Fun facts

• Sinds de opening van het Guggenheim Museum ziet Bilbao het aantal toeristen elk jaar ongeveer met 6 procent stijgen
• Het Guggenheim in Bilbao heeft als bijnaam de Zilveren Artisjok
• Een paar dagen voor de opening van het museum werd ontdekt dat drie als tuinmannen verklede ETA-terroristen bezig waren een bom in het kunstwerk “Puppy” te verstoppen
• Er zijn 2,000 stroomketens, 1,375 voedingskasten en meer dan 80 dimpanelen in het museum nodig om de expositieruimtes van het juiste licht te voorzien
• Het museum had ook een stevig prijskaartje: 89 miljoen dollar.
• De software gebruikt voor het ontwerpen van het museum was oorspronkelijk bedoeld voor de bouw van Franse Mirage-straaljagers

Klik hier om terug te keren naar het Mi(ni)sterie van architectuur

Circuit Spa-Francorchamps

Over Formule 1 en architectuur

Michael Schumacher

Levende legende Michael Schumacher ligt sinds 29 december 2013 in een coma, na een skiongeluk in het Franse Méribel. Voor mij was, en is, Schumacher nog een van de iconen van de Formule 1. Dit inspireerde me dan ook om het circuit waar het voor hem allemaal begon, te bespreken.

Op 25 augustus 1991 debuteerde Schumacher op het circuit van Spa-Francorchamps, hij moest na enkele honderden meters wel meteen opgeven, na een defecte koppeling in zijn Jordan-Ford. Een jaar later pakte hij er zijn eerste F1 grote prijs binnen in zijn Benetton.

Schumacher was dol op Francorchamps, hij beschreef het als een van de mooiste circuits ter wereld. Ook huidig wereldkampioen Sebastian Vettel is lovend over het circuit. Hij vindt het een uitdagend circuit, waar je constant naar je limieten moet zoeken. Ook aanstormend talent Nico Hulkenberg is een grote fan van dit circuit, en is vooral overtuigd door de bochtencombinaties, en het natte weer dat we, spijtig genoeg, met zekerheid in België hebben.

Architectuur

Circuit Spa-Francorchamps

Wat maakt dit circuit nu zo speciaal? En waarom rijden de beste coureurs in de wereld zo graag op dit circuit? Het antwoord ligt in de architectuur van de baan.

Start

Eau Rouge van bovenaan

Eerst en vooral zijn de bochtencombinaties zeer speciaal. Het circuit start met een zeer scherpe (en trage) rechtse bocht, ook wel bekend als “La source”. Deze bocht komt uit in een lang recht stuk, alvorens bij “Eau Rouge” uit te komen. Dit is zonder twijfel een van de meest spectaculaire bochten in het circuit. De rijders komen met een hoge snelheid aan, om vervolgens een chicane te nemen die op een hellend vlak ligt. Voor de rijders is dit een enorme belasting om tegen zo’n hoge snelheid op een steil stuk te rijden. Na “Eau Rouge” komt het circuit alweer op een lang recht stuk, de “Kemmel straight” genoemd.  Deze bochtencombinaties, en lange rechte stukken maken het een plezier voor de rijders om er te rijden.

Snelle bochten

Overzicht bochten Spa-Francorhamps

Bochten zoals “Malmedy”, en “Rivage” die hellend naar beneden lopen, en snelle bochten zoals “Pouhon” , “Stavelot” en “Blanchimont”, maken het circuit nog leuker om op te rijden.

Busstop Chicane

Eens deze bochten achter de rug liggen is er nog de veelbesproken “Busstop Chicane” dit is een dubbele bochtencombinatie die gebouwd werd met de bedoeling de snelheid naar beneden te brengen. Deze werd aangelegd in een communautair moeilijke periode. De Vlaamse parlementariërs wouden geen geld vrijmaken voor het circuit, omdat dit niet eerlijk zou zijn voor het Vlaamse cricuit in Zolder. Daarom vroeg de Waalse regering geld voor een bushalte, en een opslagplaats voor strooizout. Dit geld kregen ze, waarna ze er het circuit mee vernieuwde en de bushalte  en opslagplaats bouwden op de openbare weg, die naast het circuit lag.

Hellingen

De unieke bochten maken het circuit ongetwijfeld een van de leukste ter wereld. Maar er is meer! Doordat het circuit in de Ardennen ligt is het niet helemaal vlak. Het hoogteverschil is zeker een pluspunt voor het circuit. Er zijn momenten in de race, waarop de rijders niet kunnen zien waar de bocht uitkomt, of enkel de lucht kunnen zien (“eau rouge”). Sommigen vinden dit gevaarlijk, anderen vinden dit dan weer de kunst van het F1-rijden.

Ardennen

Tegenwoordig proberen circuits zo uniek mogelijk te zijn, en vaak is de setting hierin belangrijk, denk maar aan de grote prijs van Singapore, die ’s avonds wordt gereden bij kunstlicht, de jachthaven van Monaco of het circuit in de straten van Valencia.
Het circuit Spa-Francorchamps is gelegen tussen naaldbomen, verscholen in de bergen, in de kleine dorpjes Spa en Francorchamps nabij Malmédy in de provincie Luik. Dit geeft het ook een unieke setting geeft.

(Not so) fun Facts

• De snelste rondetijd werd gereden door… jawel, Schumacher in 2002 (1’43”726) in een Ferrari
• Spa-Francorchamps is momenteel het langste circuit dat op de F1 kalender staat: 7,004km
• Een deense DJ maakte ooit een liedje (of iets wat er op lijkt) over Schumacher: DJ Visage
• Het circuit kende ook mindere tijden op 19 september 1960 gebeurde er een ongeval met dubbele dodelijke afloop: Chris Bristow en Alan Stacey kwamen om. De laatste door aanrijding met een vogel
• In België is er een streng verbod op tabaksreclame, daarom ging de GP in 2003 niet door. In 2004 werd een wet opgesteld die een uitzondering toeliet voor tabaksreclame tijdens de Grote Prijs.

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Sint-Geertruiabdij – Leuven

Over een verstopt plekje in Leuven

Mi(ni)sterie van architectuur

De laatste dagen kreeg ik heel wat positieve feedback op deze blog. Hiervoor zou ik jullie allemaal graag willen bedanken. Het is echt fijn om te horen dat de artikeltjes aanslaan, en dat jullie er ondertussen iets mee bijleren. Het motiveert me dan ook om zo vaak mogelijk met een nieuwe architecturen af te komen, die jullie interesseren.

Een groot deel van de positieve feedback dat ik kreeg kwam uit mijn vriendenkring uit Leuven en omgeving. Om hen te bedanken ben ik op zoek gegaan naar een interessante architectuur in Leuven. Ik moet toegeven dat Leuven niet het centrum is voor hoogstaande architectuur, maar toch ben ik op een gebouw gestoten, niet ver van mijn kot in Leuven, waarvan jullie de geschiedenis of het bestaan nog niet af kennen: de Thiéry vleugel aan de Sint-Geertruiabdij.

Sint Geertruiabdij en Thiéry-vleugel

Ligging Sint Geertruiabdij

Voor wie Leuven een beetje kent, de Sint-Geertruiabdij is gelegen aan de halfmaartstraat, een zijstraat van de mechelsestraat. Deze straten zijn gelegen in de “ridderbuurt” een historisch stadsdeel in het noorden van Leuven.
De Sint Geertruiabdij is op zich niet zo bijzonder. Een mooie kerk, een rustig binnenplaatsje, een kabbelend riviertje en allemaal afgewerkt met oeroude kasseistenen. Wat me wel weet te boeien aan deze abdij, is de binnenplaats. Deze is vrij toegankelijk voor iedereen, maar is redelijk onzichtbaar voor de ‘gewone’ toerist.

Thiéry-vleugel, gebouwd uit puin uit WOI

Op deze binnenplaats is aan de westelijke zijde een rij residentiele woningen gebouwd. Althans, nu zijn het woningen. De abdij bestaat al sinds de 12^e eeuw, en kende doorheen de tijd vele voor- en tegenslagen. De meest recente tegenslag was de verwoesting door ‘den Duits’ in 1914-1918. Talloze bombardementen legden grote delen van de abdij in as, maar de abdij bouwde zichzelf weer op. Het was professor, kanunnik (een bestuurslid van de abdij) Armand Thiéry, die de westelijke vleugel eigenhandig heropbouwde. De bouwmaterialen voor de heropbouw van deze vleugel heeft Thiéry zeer goedkoop kunnen verkrijgen. Hij gebruikte namelijk enkel brokstukken die in de stad Leuven terug te vinden waren na de verwoestingen. Dit waren dan weer hardstenen die veel gebruikt werden in gebouwen tijdens de 16^e en de 17^e eeuw. Deze unieke combinatie van oude bouwmaterialen en (toen) moderne architectuur maken het een eigenaardige façade. Ook het interieur van de huizen is afkomstig van meubels die de bombardementen uit de eerste wereldoorlog overleefden. De westelijke vleugel van de abdij wordt nu ook wel eens ‘de Castel’ genoemd, maar officieel draagt het de naam van Armand Thiéry: de Thiéry-vleugel.

In 1981 werd de Thiéry vleugel gerestaureerd tot residentiele woningen. Dit was het werk van professor Paul Van Aerschot, een Leuvense architect en ex-docent aan de K.U.Leuven.

Fun Facts:

Sint Geertruikerk Leuven

• Thiery liet ook andere delen van de abdij ontwerpen, zo gaf hij onder andere de opdracht om de sacristie van de kerk te bouwen, de kapel te bouwen en het prinsenhof te bouwen.
• In de kerk wordt nog 3 maal per week een misviering gedaan: op zondagen om 11:15 op dinsdag en donderdag is er een ochtendmis, telkens om 8u.
• Aan de Sint-Geertruikerk is ook een stripbib, waar je strips kan uitlenen
• Ook voor scouts en gidsen is deze plek wel eens de moeite, aangezien het museum van de scouts hier gelegen is.
• Ook de Homo Turisticus vond de Thiéry-vleugel de moeite om eens te bekijken: Homo Turisticus in Leuven

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Dancing House – Praag, Tsjechië

Over een dynamisch koppel in een statische stad

Praag

Dancing House, Praag

Praag, een romantische stad, en hoofdstad van Tsjechië. Nog geen 25 jaar geleden was dit nog deel van het communistische Oosten, met veel invloeden vanuit Rusland. Vandaag zijn deze invloeden, vooral politiek, enorm afgevlakt. Al blijven er hier en daar nog een paar restanten over.

In maart 2013 maakte ik een korte citytrip naar deze prachtige stad. Wat me meteen opviel in het historisch centrum van de stad, is dat alle straten er gemaakt zijn met kasseien. Vrouwen op naaldhakken zouden dit een hel vinden, maar ik zag er de romantiek wel van in. Een pluspunt van deze kasseien is wel dat ze enorm plat zijn. Als je geen naaldhakken draagt, en je sluit je ogen, zou je zelfs niet eens merken dat je op kasseien loopt!
Een ander opvallend puntje, op architecturaal vlak dan toch, waren de huizen. De meeste huizen zijn er opgebouwd in dezelfde stijl. Gelukkig geen al te saaie stijl, maar de zeer sierlijke barokstijl. Om nog een laatste opmerking te geven, waar ik tijdens mijn citytrip al lang over heb zitten nadenken, is dat bijna alle gebouwen, maar ongeveer 4 verdiepingen hebben. Grote mastodonten van huizen, of piepkleine huisjes vind je er niet, enkel gebouwen met  4 verdiepingen, allemaal even hoog, allemaal gelijk, net zoals in het communisme.

Toerisme

Praag is ook een stad die veel toeristen aantrekt. Het beroemde kasteel, het astronomisch uurwerk, het Wenceslausplein, de Zizkov TV-toren, deKarlsbrug, de Moldau, en noem maar op…. Al deze gebouwen, en toeristische trekpleisters, het heeft iets, maar meestal zou ik toch de iets minder toeristische kantjes in de wereld opzoeken, op ontdekking naar nieuwe, coole culturen en gebouwen. Zo was de Lennon wall of Vysherad meer iets voor mij. Iets minder bekend, maar toch de moeite om er eens geweest ze zijn.
Het uitgaansleven in Praag is dan weer iets waar ik ontzettend van genoten heb. De unieke cafés, de prachtige, moderne muziek, het goedkope bier,… allemaal dingen die iedereen die al eens graag een stapje in de wereld zet, wel weet te bekoren.

Dansende huis

Onderaanzicht Dancing House

Wat dan weer wel opvalt in Praag is het Dansende Huis. Dit gebouw breekt compleet met de historische barokstijl die alomtegenwoordig is. Het dansende Huis is gebouwd in een zeer moderne architectuur, het deconstructivisme, waarin eerder al een artikel over verscheen: Zaha Hadid met haar Unique Circle Yachts.
De bedenker van dit gebouw was de Canadese architect Frank Gehry. Samen met de Tsjechische architect Vlado Milunic bouwde hij vanaf 1992 dit huis, aan de oever van de Moldau. 4 jaar later, in 1996 was de bouw compleet, en kon de nederlande bank ING, de eigenaar van het huis zijn intrede doen.

Het huis bevat enkele mooie symbolieken. Eerst en vooral is het dancing house gebouwd naar de vorm van een dansend koppel, waarbij de elegante, schuine lijnen staan voor de vrouwelijke partner, en het statische deel ernaast voor de mannelijke partner. Maar het gebouw bezit nog meer symboliek. Zoals gezegd bestaat het uit 2 delen, gracieus in elkaar overgaand. Het gebouw werd kort na de onafhankelijkheid van Tsjechië vervolledigd, en zo staat het ook symbool voor de overgang van het statische communisme naar de dynamischere democratie.

Fun facts

Dancing House op gouden 2000 kronen munt

• De ontwerper van het Dancing House, Frank Gehry, ontwierp ook de wijnkelder voor Brad Pitt
• Oorspronkelijk noemde het huis:  “Ginger en Fred” genoemd naar 2 bekende Amerikaanse dansers en filmmakers
• Het huis staat afgebeeld op een gelimiteerde, gouden 2000 kronen munt
• Op de foto van het dansende huis in dit artikel is een ramenwasser verstopt

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Paleis van de Sovjets – Moskou, Rusland

Over de megalomanie van Stalin

Zoals je eerder al kon lezen in het artikel over de Saint Basil’s Cathedral, was ik in april van dit jaar op bezoek in Moskou. Tijdens een van onze begeleidde trips werd er verteld over een bouwwerk dat, spijtig genoeg, nooit gebouwd werd. Het gaat hier over het “Paleis van de Sovjets”, ook wel eens de “Lenin-toren” genoemd.

Lenin als nieuwe godsdienst

‘Spijtig genoeg’ hoor je me zeggen? Inderdaad! Voor mij was dit het hoogtepunt van de grootsheidswaanzin, en de hallucinante ideeën die de Russen hadden in het communistisch tijdperk. Na de dood van Lenin in 1924 verloor USSR een groots leider. Zijn opvolger, Jozef Stalin had grote moeite om het grote publiek terug achter hem te krijgen. Zo was het Stalin’s idee om een groot mausoleum ter ere van Lenin op het rode plein te plaatsen. Dit als propagandamiddel ovoor het communisme, en om de mensen iets te geven om in te geloven, na de afschaffing van de godsdiensten in de USSR. Een ander idee van Stalin was om het befaamde Paleis van de Sovjets te bouwen. Het idee was om een paleis van 424m hoog te bouwen, mat daarop een 80m hoog standbeeld van Lenin.

Hoe het Paleis van de Sovjets er uit zou gezien hebben

Stalin’s grootsheidswaanzien

Stalin was een man van daden, zelfs nog voor het concept voor dit paleis bedacht werd,  liet hij plaats maken in de stad om het paleis te bouwen. Hiervoor vernietigde hij de Christus Verlosserkathedraal, de hoogste Russisch-Orthodoxe kathedraal in de wereld, en een van de symbolen van Moskou. Natuurlijk kwam dit Stalin goed uit, aangezien hij niet zo’n fan was van godsdienst.
In 1937 begonnen de werken. Het nam 2 jaar in beslag, enkel om de fundering te leggen. Nadien werd de bouw stilgelegd omdat de tweede wereldoorlog enorm veel geld en ijzer opeisten. De bouw werd nooit vervolledigd, zelfs na de tweede wereldoorlog was er te weinig geld en ijzer over door de koude oorlog. Nikita Chroesjtsjov, de president na Stalin liet op de vlakte dan maar een enorm zwembad aanleggen. Dit was toen het grootste buitenzwembad ter wereld. Na de val van het communisme in 1991 werd de oorspronkelijke Christus Verlosserkathedraal opnieuw opgebouwd.

De Lenin toren had de skyline van Moskou onmiddellijk op de wereldkaart kunnen zetten. Deze wordt nu vooral getekend door de ‘Seven Sisters’, een andere megalomaan project van Stalin ter ere van de 800^e verjaardag van Moskou. Het paleis zou toen het hoogste gebouw ter wereld zijn, zelfs groter dan de later gebouwde Empire State Building in New York.

Lofan, de architect die na een verkiezing uit 160 projecten, het gebouw mocht bouwen had vaak af te rekenen met kritiek. Hij was een redelijk jonge architect, waardoor hij vaak niet serieus genomen werd door andere ingenieurs en architecten. Deze stelden dat de bouw van zo’n groot project onmogelijk was, waardoor Lofan zijn project herzag. In een 2^e versie schrapte hij het standbeeld en verkorte hij de toren tot ‘maar’ 260m. Onder direct bevel van Stalin moest hij zijn oorspronkelijk project toch afleveren. Voor Stalin waren hoogte, kosten of technologische mogelijkheden van ondergeschikt belang, hij wou zich immers tonen aan de wereld als volwaardige grootmacht door megalomane projecten als het paleis.

Fun facts:

Het zwembad dat Chroestsjov liet aanleggen in 1958

• In de hand van lenin was plaats voorzien voor een helikopterplatform
• Stalin wou ook Engels en Marx, de schrijvers van het communistisch manifest (zeg maar de grondbeginselen van he communisme), eren door standbeelden van hen aan de ingang te plaatsen.
• Het gebouw zou vooral dienst gedaan hebben als congreshal voor de Communistische partij.
• Het cirkelvormige zwembad van 130m diameter, dat er tussen 1958 en 1995 lag was verwarmd. Echter, eens je je hoofd boven water stak bevroor het water in no time je haren, zwemmen was er dus eigelijk niet mogelijk.

  

  Christus verlosserkathedraal, april 2013

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van Architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School

Ehsal Management School – Brussel, België

Postgraduaat Digitale Marketing en Communicatie

Sinds 1 oktober 2013 ben ik opnieuw student. Na mijn opleiding Toegepaste Economische Wetenschappen aan de K.U.Leuven, koos ik ervoor om een postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School te volgen. Deze school is een onderdeel van de HUBrussel, die op zich weer een onderdeel is van de K.U.Leuven. Veel verschil zou er dan niet mogen zijn zou je denken, maar toch is niets minder waar. Over het niveau van de opleiding, of de manier van lesgeven zou ik veel kunnen vertellen, maar daarvoor verwijs ik jullie liever door naar meer gespecialiseerde blogs. Ik ga het hebben over de architectuur van een van de HUB gebouwen, Hermes1, 2 en 3 in de stormstraat te Brussel.

Hermes 1 (of is het nu 2, of toch nog 3?)

Ehsal Management School

Het eerste wat opvalt aan dit gebouw is de nummering. Hoewel het over 1 gebouw gaat, is het opgesplits in 3 delen: Hermes1, Hermes2 en Hermes3. Waarom dit alles een apart nummer nodig heeft is me niet duidelijk, en eerlijk gezegd denk ik niet dat de directie hier zelf een logische verklaring voor heeft.

Op zich geen ramp. Het gebouw is opgesplitst in 3 delen, dus het zou iets meer gestructureerd zijn zou je vermoeden. Wel… guess again. Eerst en vooral, de nummering van de Ehsal gebouwen is totaal willekeurig. Het meest linkse deel is Hermes 3, het middelste deel hebben ze Hermes 1 genoemd, en het meest rechtste deel hebben ze tot Hermes 2 gedoopt. Omdat ik hier toch nieuwsgierig naar was heb ik even navraag gedaan, en dit zou zijn omdat de gebouwen apart zijn aangekocht. Eerst Hermes 1 (het middelste deel) dan het rechtse deel (Hermes 2) en daarna het linkse deel (Hermes 3). Waarom er niemand beroep heeft gedaan op de logica, om de gebouwen te vernummeren, blijft me echter wel een raadsel.

De splitsing van de Ehsal gebouwen maakt het geheel ook minder gestructureerd. Het meest opvallende hierin zijn de verschillende verdiepingen, deze zijn helemaal niet gelijklopend aan elkaar. Bijvoorbeeld, als je in Hermes 3, op de derde verdieping staat, komt dit overeen met de eerste verdieping van Hermes 1 en 2. Zelf mensen die hier 7 jaar gestudeerd hebben kunnen nog verdwalen in deze willekeur van benummering en anomalieën.

Glazen deur

Glazen deur in EMS

Gelukkig kunnen we af en toe nog eens lachen met de foutjes in dit gebouw. Zo is er in Hermes 3 een ruimte die gebruik maakt van een dubbele glazen schuifdeur. Echter, deze glazen deur heeft helemaal geen functie. Ze staat constant open, je kan er door kijken, en als je wilt kan je er nog gewoon omheen klimmen ook. De deur staat ook totaal niet ingebouwd in een muur.  Ze staat er gewoon, zielig, alleen, zonder nut of meerwaarde voor onze maatschappij.

Niet ver van deze deur staat een wenteltrap. Mooi ding, gemaakt uit staal, maar verder niets speciaal. Alleen is de centrale cilinder waarrond de trap is gebouwd niet volledig. Ze reikt niet tot het plafond, maar is wel ruimschoots groter dan de gemiddelde mens. Was het budget op om de paal helemaal tot boven af te maken, of was dit een ingeving van de architect onder het motto: “we doen is zot, niemand gaat dit ooit merken!”? Niemand weet het.

De onvolledige paal in Hermes 3

WI-Fi

Wat ongetwijfeld nog het meest frustrerend is in deze gebouwen is de Wi-Fi-verbinding. Als postgraduaat in digitale marketing en communicatie is het af en toe wel eens handig om via de laptop een werkje te maken. Wi-Fi is de dag van vandaag dan niet weg te denken. Gelukkig heeft de HUB over heel het gebouw een Wi-Fi-verbinding aangelegd. HOERA! Deze verbinding werkt behoorlijk goed… als je er op geraakt. Naar eigen ervaring is het op het 7^e verdiep in Hermes 1 en 2 nog redelijk goed, al moet je dan hopen dat de meerderheid van de klas de lessen brost. Hoe minder mensen aanwezig, hoe makkelijker het is om op de Wi-Fi te zitten. Eens alle 50 leerlingen aanwezig zijn is het een hel om erop te raken. Een diepgaande zucht, of een vrolijke ‘Yes ik heb wifi’ hoor je dan stiletjes door de klas heengaan.
HUB en Wi-Fi, het blijft een verhaal apart…

Update 28-01-2014

Vandaag net gemerkt dat er slangen op het gebouw hangen. In Hermes 1, vlak boven de centrale ingang, hangen 4 slangen op het gebouw. Mooi wel, maar ik heb nog niet kunnen achterhalen waarom ze er hangen.

(Not so) Fun Facts:

Campus Stormstraat

• Enkele jaren geleden zou er iemand zelfmoord gepleegd hebben door van de 5^e verdieping naar beneden te springen. Dit verhaal wordt door sommigen wel tegengesproken.
• Hermes is de god van de handel in de Griekse mythologie. Handig, als in deze gebouwen ook de economie-studenten van de HUB les volgen.
• Ehsal is de afkorting van Economische Hogeschool Sint- Aloysius. (en Aloysius was een Spaanse jezuiet)

Klik hier om terug te gaan naar het Mi(ni)sterie van architectuur

*Dit Artikel werd geschreven door Bart Van Nieuwenhuyse. Student postgraduaat digitale marketing en communicatie aan de Ehsal Management School.